وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  لاخَيْرَ فِى الصَّمْتِ عَنِ الْحُكْمِ، كَما

و آن حضرت فرمود: در خاموشى از سخن حكيمانه خيرى نيست،

چنانكه در گفتار

اَنَّهُ لاخَيْرَ فِى الْقَوْلِ بِالْجَهْلِ.

جاهلانه خيرى وجود ندارد. (تكرار شماره 182)

 وَ سُئِلَ عَلَيْهِ السَّلامُ عَنِ التَّوْحيدِ وَالْعَدْلِ، فَقالَ:  التَّوْحيدُ

از توحيد و عدل از آن حضرت سؤال شد، فرمود: توحيد آن است

اَنْ لاتَتَوَهَّمَهُ، وَالْعَدْلُ اَنْ لاتَتَّهِمَهُ.

كه خدا را در وهم نياورى، و عدل آن است كه او را متّهم نكنى.

  وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  يَأْتى عَلَى النّاسِ زَمانٌ عَضُوضٌ، يَعَضُّ

و آن حضرت فرمود: بر مردم زمانى رسد بسيار سخت، كه توانگران

الْمُوسِرُ فيهِ عَلى ما فى يَدَيْهِ وَ لَمْ يُؤْمَرْ بِذلِكَ،

در آن زمان از آنچه در دست دارند انفاق نكنند در حالى كه

به نگاهدارى مال امر نشده اند،

ادامه »

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ فى كَلام لَهُ:  وَ وَلِيَهُمْ وَال فَاَقامَ وَاسْتَقامَ

در يكى از سخنان خود فرمود: بر آنان حاكمى حكومت كرد كه حق

را برپا داشت و استقامت نمود،

حَتّى ضَرَبَ الدّينُ بِجِرانِهِ.

تـا ديـن اسـتـقـرار گـرفـت.

  وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  الْعَيْنُ وِكاءُ السَّهِ.

و آن حضرت فرمود: ديده سربند نشمينگاه است.

[ وَ هذِهِ مِنْ الاِْستِعاراتِ الْعَجيبَةِ، كَاَنَّهُ شَبَّهَ السَّهَ بِالْوِعاءِ وَالْعَيْنَ

اين سخن از كنايات شگفت آور است، انگار امام نشمينگاه را به

مَشك و چشم

بِالْوِكاءِ، فَاِذا اُطْلِقَ الْوِكاءُ لَمْ يَنْضَبِطِ الْوِعاءُ.

را به بند تشبيه نموده، چون بند را رها كنند مشك نمى تواند آنچه

را در آن است نگاه دارد.

ادامه »

  وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ فى مَدْح ِ الاَْنْصارِ:  هُمْ وَاللّهِ رَبَّوُا الاِْسْلامَ

و آن حضرت در مدح انصار فرمود: به خدا قسم اسلام را با بى نيازى

پرورش دادند

كَما يُرَبَّى الْفِلْوُ مَعَ غَنائِهِمْ، بِاَيْديهِمُ السِّباطِ، وَاَلْسِنَتِهِمُ السِّلاطِ.

همچنانكه كرّه اسب از شير گرفته تربيت مى شود، با دست هاى

بخشنده، و زبانهاى برنده.

  وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  اِنَّ لِبَنى اُمَيَّةَ مُرْوَداً يَجْرُونَ فيهِ،

و آن حضرت فرمود: بنى اميه را عرصه مهلتى است كه در آن مى رانند،

وَلَوْ قَدِ اخْتَلَفُوا فيما بَيْنَهُمْ ثُمَّ كادَتْهُمُ الضِّباعُ لَغَلَبَتْهُمْ.

جون بينشان اختلاف پيدا شود اگر كفتارها فريبشان دهند بر آنان پيروزى يابند.

[ وَالْمُرْوَدُ ههُنا مُفْعَلٌ مِنَ الاِْرْوادِ وَ هُوَ الاِْمْهالُ وَالاِْنْظارُ. وَ هذا مِنْ

«مِرود» در اينجا مُفعَل است از « اِرواد» و آن مهلت دادن است. اين از

اَفْصَح ِ الْكَلامِ وَ اَغْرَبِهِ، فَكَاَنَّهُ عَلَيْهِ السَّلامُ شَبَّهَ الْمُهْلَةَ الَّتى هُمْ فيها

فصيح ترين و شگفت ترين كلام است، گويى امام عليه السّلام مهلتى

را كه بنى اميه در آن بودند

بِالْمِضْمارِ الَّذى يَجْرُونَ فيهِ اِلَى الْغايَةِ، فَاِذا بَلَغُوا مُنْقَطَعَهَا

تشبيه به ميدانى كرده كه تا پايان آن مى تازند، و چون به نهايتش رسند

انْتَقَضَ نِظامُهُمْ بَعْدَها.]

نظام حكومتشان از بين مى رود.

  وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  الدُّنْيا خُلِقَتْ لِغَيْرِها وَ لَمْ تُخْلَقْ لِنَفْسِها.

و آن حضرت فرمود: دنيا براى ديگرى به وجود آمده نه براى خودش.

  وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  الْغيبَةُ جُهْدُ الْعاجِزِ.

و آن حضرت فرمود: غيبت كوشش ناتوان است.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  الْحِلْمُ وَ الاَْناةُ تَوْاَمانِ، يُنْتِجُهُما عُلُوُّ الْهِمَّةِ.

و آن حضرت فرمود: بردبارى و درنگ دو فرزند دوقلويند كه همت بلند آنها را مى زايد.