هر کاری که می کنید برای خدا بکنید نه برای خودتان و نه حتب برای آیندگان. کار باید برای خدا باشد و نیت باید خالصاً لوجه الله باشد، نظام سرمایه داری می گوید برای خودت کار کن و نظام کمونیستی می گوید برای آیندگان کار کنید، ولی اسلام این را نمی گوید. اسلام می گوید برای خدا کار کنید.

امام صادق علیه السلام از پیامبر گرامی صلی الله علیه و آله و سلم چنین نقل کرده است:

«رَجَب شَهرُ الإستِغفار لِأُمَّتی، أکثَرُوا فیهِ الؤستِغفارَ، فَإِنَّهُ غَفورٌ رَحیمٌ وَ شَعبانُ شَهری، إستَکثرُوا فی رَجَبَ مِن قَولِ أستَغفِرُ اللهَ وَ سَلوا اللهَ الاقالَه وَ التَّوبه فیما مَضی و العِصمه فیما بَقیَ مِن اَجالِکُم وَ سُمِّیَ شَهرُ رَجَبَ شَهرُ الله الاَصَبُّ لِاَنَّ الرَّحمه عَلی اُمَّتی تُصَبُّ صَبّاً فیهِ؛

ماه رجب ماه آمرزش خواهی امت من است، در آن زیاد استغفار کنید که خداوند، بخشنده و مهربان است و شعبان ماه من است. در ماه رجب زیاد«اَستَغفِرُالله» بگویید و از خدا نسبت به گذشته بازگشت و قبول توبه را بخواهید و نسبت به آینده زندگی درخواست مصونیت از گناه کنید. ماه رجب را«شَهرُ اللهِ الاَصَب» می نامند، زیرا در آن، رحمت بیکران الهی بر امّت من فرو می ریزد.»

از دیگر سجایای اخلاقی که اسلام بر آن تأکید کرده است،ابراز محبت دو مؤمن به هم است؛ زیرا محبت اگر ابراز شود، صمیمیت طرف مقابل را نیز به همراه دارد و او پس از آگاهی از محبت، می کوشد تا به آن پاسخ گوید که این تلاش، به تحکیم رابطه دوستی و ایجاد صمیمیت بیش تر بین آنها می انجامد. همچنان که در احادیث، سخنان امامان معصوم(ع) نیز رویکرد گسترده ای به موضوعِ نشان دادن محبت به دوستان و دوری از مخفی کردن آن شده است.

این موضوع، نمود فراوانی در رفتار امام باقر(ع) دارد؛«ابی عُبیده» می گوید:

«من در سفری با امام باقر(ع) هم کجاوه بودم. نخست من سوار می شدم و سپس او سوار می شد و به محض سوار شدن سلام می کرد و احوالپرسی می کرد؛ درست مانند کسی که مدتهاست دوست خود را ندیده. سپس دست می داد و مصافحه می فرمود و نیز هنگامی که از کجاوه پیاده می شدیم، امام پیش از من پایین می آمد. هنگامی که من هم پیاده می شدم، امام دوباره به من سلام می کرد. شگفتی من برانگیخته شد و پرسیدم: ای پسر پیامبر، شما رفتاری می کنید که نزدیکان من هم نمی کنند و اگر یکبار هم بکنند زیاده قلمداد می شود.

فرمود: گویا از برتری و نیکی دست دادن ناآگاهی! بدان که هر گاه دو خداجو به هم می رسند و با هم دست می دهند و حال یکدیگر را می پرسند، خداوند گناهان آنها را می ریزد و پیوسته به آن دو نظر می کند تا هنگامی که از هم جدا شوند… هر گاه دو مؤمن با هم دست می دهند، خداوند دست خود را در میان دست آنها در می آورد و با آن کس که بیشتر دست دیگری را بفشارد دست می دهد.»

گاه امام به کسانی که برای خداحافظی پیش از مسافرت نزد او می آمدند، سفارش می کرد که سلام او را به یک یک دوستان و آشنایانش در آن شهر برسانند.

حدود سی سال با حسن بودم و حتی یکبار ندیدم او برای نمازش وضو بگیرد چون دائم الوضو بود و می حدودحدود سی سال با حسن بودم و حتی یکبار ندیدم او برای نمازش وضو بگیرد چون دائم الوضو بود و می گفت: نباید بدون وضو بر روی زمین خدا راه رفت. می گفت: زمین جای جمع کردن ثواب اسحدود سی سال با حسن بودم و حتی یکبار ندیدم او برای نمازش وضو بگیرد چون دائم الوضو بود و می گفت: نباید بدون وضو بر روی زمین خدا راه رفت. می گفت: زمین جای جمع کردن ثواب است.

با حالت قهر و ناراحتی بهش گفتم:"تا کِی باید چشم به راهت باشم؟ نمی تونی بفهمی من چی می کشم..؟” گفت:"این بار که برگردم، نمی رم، تو هم چشم به راه نباش…” پیکرش که تشییع شد، نه رفت و نه مرا چشم به راه گذاشت.

راوی: مادر شهید هادی مختاری دلیر

امام خامنه ای(مدظله العالی):

خیلی ها در این سالها خواستند انتخابات را کمرنگ کنند یا زمان آن را به تعویق بیندازند اما تاکنون نتوانسته اند و بعد از این هم به توفیق الهی نخواهند توانست.

امام خمینی(ره):

باقرالعلومبالاترین شخصیت تاریخ است و کسی جز خدای تعالی و رسول الله(ص)و ائمه معصومین علیهم السلام مقام او را درک نکرده اند و نتوانند درک کرد.

حضرت باقر علیه السلامشاگردان برجسته ای در زمینه های فقه و حدیث و تفسیر و دیگر علوم اسلامی تربیت کرد که هر کدام وزنه ی علمی بزرگی به شمار می رفت. شخصیت های بزرگی همچون: محمد بن مسلم، زراره بن اَعیُن، ابوبصیر، بُرید بن معاویه عجلی، جابر بن یزید، حمران بن اَعیَن و هشام بن سالماز تربیت یافتگان مکتب آن حضرتند.

پیشوای ششم می فرمود:«مکتب ما و احادیث پدرم را چهار نفر زنده کردند، این چهار نفر عبارتند از: زراره، ابوبصیر(لیث مرادی)، محمد بن مسلم و بُرید بن معاویه عجلی. اگر اینها نبودند کسی از تعالیم دین و مکتب پیامبر بهره ای نمی یافت. این چند نفر حافظان دین بودند. آنان، از میان شیعیان زمان ما، نخستین کسانی بودند که با مکتب ما آشنا شدند و در روز رستاخیز نیز پیش از دیگران به ما خواهند پیوست».

سیمای پیشوایان در آینه تاریخ/مهدی پیشوایی/ص80

امام خامنه ای(مدظله العالی):

زنده کردن سخن حق در دنیای مادی و منحط و گمراه کننده و غرق در فساد، کاری است که امام باقر علیه السلام یک تنه به کمک معدودی از اصحاب خود، در دنیای بزرگ آن روز اسلام انجام می داد.

بعد از مسمومیت امام جعفر صادق علیه السلام توسط منصور دوانیقی ملعون، ام حمیده حکایت وصیت این امام معصوم را به شیعیان خود این گونه نقل می کند:

«لحظه های آخر زندگی امام بود. فوری چشمهایش را باز کرد و گفت:«همه ی فامیل را به خانه دعوت کنید. ما از این خواسته امام علیه السلام تعجب کردیم. اما باید زودتر این کار را می کردیم. خدمتکارها رفتند و همه ی فامیل را به خانه دعوت کردند. اتاق امام علیه السلام پر از جمعیت شد. همه با ناراحتی و افسوس به او خیره شده بودند. هیچ کس حرفی نمی زد. امام علیه السلام با زحمت لب باز کردند و فرمودند:

«اخبروا شیعتنا انه لاتنال شفاعتنا من استخف بصلاته»

شیعیان ما را خبر کنید که شفاعت ما به کسی که نماز را سبک بشمارد نمی رسد»

کافی/ج3/ص270

بعد چشم هایش را بست و دیگر حرفی نزد. همه در فکر فرو رفتند. چند دقیقه بعد دعایی خواند و از دنیا رفت.

و حال، بعد از شهادت امام صادق علیه السلام ما هستیم و وصیت این امام غریب!