از دیگر سجایای اخلاقی که اسلام بر آن تأکید کرده است،ابراز محبت دو مؤمن به هم است؛ زیرا محبت اگر ابراز شود، صمیمیت طرف مقابل را نیز به همراه دارد و او پس از آگاهی از محبت، می کوشد تا به آن پاسخ گوید که این تلاش، به تحکیم رابطه دوستی و ایجاد صمیمیت بیش تر بین آنها می انجامد. همچنان که در احادیث، سخنان امامان معصوم(ع) نیز رویکرد گسترده ای به موضوعِ نشان دادن محبت به دوستان و دوری از مخفی کردن آن شده است.

این موضوع، نمود فراوانی در رفتار امام باقر(ع) دارد؛«ابی عُبیده» می گوید:

«من در سفری با امام باقر(ع) هم کجاوه بودم. نخست من سوار می شدم و سپس او سوار می شد و به محض سوار شدن سلام می کرد و احوالپرسی می کرد؛ درست مانند کسی که مدتهاست دوست خود را ندیده. سپس دست می داد و مصافحه می فرمود و نیز هنگامی که از کجاوه پیاده می شدیم، امام پیش از من پایین می آمد. هنگامی که من هم پیاده می شدم، امام دوباره به من سلام می کرد. شگفتی من برانگیخته شد و پرسیدم: ای پسر پیامبر، شما رفتاری می کنید که نزدیکان من هم نمی کنند و اگر یکبار هم بکنند زیاده قلمداد می شود.

فرمود: گویا از برتری و نیکی دست دادن ناآگاهی! بدان که هر گاه دو خداجو به هم می رسند و با هم دست می دهند و حال یکدیگر را می پرسند، خداوند گناهان آنها را می ریزد و پیوسته به آن دو نظر می کند تا هنگامی که از هم جدا شوند… هر گاه دو مؤمن با هم دست می دهند، خداوند دست خود را در میان دست آنها در می آورد و با آن کس که بیشتر دست دیگری را بفشارد دست می دهد.»

گاه امام به کسانی که برای خداحافظی پیش از مسافرت نزد او می آمدند، سفارش می کرد که سلام او را به یک یک دوستان و آشنایانش در آن شهر برسانند.