حضرت ابراهیم علیه السلام به شدت نسبت به مردم، مهربان بود، چنان که روزی در این اندیشه شد که از من رحیم تر و مهربان تر هیچ کس نیست!

رب العالمین، او را به آسمان بُرد و او را بر عمل اهل زمین آگاه کرد. ابراهیم علیه السلام مردم را در حال معصیت دید، ایشان را لعنت کرد و درخواست هلاکت آنها را نمود.

خداوند فرمود: ای ابراهیم! تو مستجاب الدعوه، هستی، بندگان گنهکار مرا نفرین نکن؛ زیرا آنها سه گروه هستند:

- یا توبه می کنند و من آنها را می آمرزم.

- یا از نسل آنها بنده ای به وجود می آید، که زمین را با تسبیح خود پُر می کند.

- یا بندگانی هستند که با همان گناهان، آنها را قبض روح می کنم؛ اگر خواستم می آمرزم و اگر خواستم عذاب می کنم.

بدان که فرزند امانتی است اندر دست پدر و مادر، و دل وی پاک است چون جوهر نفیس، و نقش پذیر چون موم، و از همه ی نقش ها خالی است، و چون زمین پاک است که هر تخم که اندر وی افکنی، بروید؛ اگر تخم خیر افکنی به سعادت دین و دنیا رسد، و مادر و پدر و معلم اندر ثواب شریک باشند، و اگر به خلاف این بود بدبخت باشد، و ایشان بر هر چه بر وی رَوَد شریک باشند، که حق تعالی همی گوید:«قوا انفسکم و اهلیکم ناراً» و کودک را از آتش دنیا نگاهداشتن اولی تر که از آتش دوزخ نگاه دارند، و نگاه داشتن وی آن بود که وی را به ادب دارد، و اخلاق نیکو به وی آموزد، و از قرین بد نگاه دارد که اصل همه ی فسادها از قرین بد خیزد. و او را اندر تنعم و جامه ی نیکو آراستن خو نکند که آن گاه از آن صبر نتواند کردن، و همه ی عمر اندر طلب آن ضایع کند، بلکه پاکی او اندر ابتدا جهد کند تا آن که وی را شیر دهد به صلاح و نیکوخو و حلال خوار بود که خوی بد از دایه سرایت کند، و شیر که از حرام حاصل آید، پلید بود و چون گوشت و پوست کودک از آن بروید، طبع وی را با آن مناسبتی پدید آید که پس از بلوغ ظاهر شود… و چون چنان شود که از بعضی چیزها شرم دارد، این بشارتی بود، و دلیل آن بود که هر که نور عقل بر وی افتاد از شرم شحنه ای سازد که وی را بر هر چه زشت باشد، تشویر همی دهد…

و چون کودک کاری نیک بکند، و خوی نیکو بر وی پدید آید، وی را اندر آن مدح کند و چیزی دهد وی را که بدان شاد شود، و اندر پیش مردمان بر وی ثنا کند، و اگر خطایی کند یا گوید، یک یا دو بار نادیده انگارد تا سخن خوار نشود، و اگر بسیار با وی گفته آید دلیر شود و آشکارا بکند، و چون معاودت کند، یک بار اندر سر توبیخ کند و گوید:«زنهار تا کسی از تو این نبیند و نداند که رسوا شوی میان مردمان و تو را به هیچ کس ندارند!»

… و هر روز یک ساعت او را از بازی باز ندارد، تا فرهیخته شود و دل تنگ نشود که از آن بدخوی گردد و کوردل شود… و بسیار نگوید، و البته سوگند نخورد و تا نپرسند، سخن نگوید…

ابوحامد غزالی، کیمیای سعادت

«سئل امیرالمؤمنین علیه السلام عن اول من قال الشعر» فقال: آدم، فقال: و ما کان شعره؟ قال: لما انزل علی الارض من السماء فرآی تربت ها وسعت ها و هواها و قتل قابیل هابیل فقال آدم علیه السلام

فوجه الارض مغبّر قبیح تغیرت البلاد و من علیها

و قل بشاشه الوجه الملیح؛ تغیر کل ذی لون و طعم

از امیرمؤمنان علیه السلام از اولین کسی که شعر سرود سؤال شد:آن حضرت فرمود: آدم علیه السلام، سؤال کننده پرسید: شعر او چه بود؟ امام علیه السلام فرمود: وقتی آدم از آسمان به زمین فرود آمد و خاک و وسعت زمین و هواهای نفسانی در آن و کُشتن قابیل هابیل را دید، چنین گفت: … .

از حضرت امام صادق علیه السلام نقل شده که فرمود: شیطان گفت: به جز پنج نفر سایر مردم از حیله و نیرنگم مصون و محفوظ نمی باشند، آنان عبارتند از:

1- کسی که به خدا متوسل شود و در جمیع امور بر او توکل نماید؛ وَ مَن یَتَوَکَّل عَلَی الله فَهُوَ حَسبُه(طلاق/آیه3)

2- کسی که بسیار ذکر و تسبیح خداوند در هر شب و روز کند؛ ألا بِذِکرِ الله تَطمَئِنُّ القُلوب(رعد/آیه28)

3- کسی که آن چه را برای خود می پسندد برای برادر مؤمن خود نیز بخواهد.

4- کسی که هر گاه مصیبتی به او می رسد جزع نکند.

5- کسی که به تقسیم رِزق خداوند راضی باشد و از برای روزی غم نخورد.

عوامل سقوط دولت ها چهار چیز است:

الف- رها کردن اصول(فراموش کردم مسائل اساسی)

ب- پرداختن به فروع(امور غیر مهم)

ج- به کارگیری اراذل(فرومایگان) در امور اداری و مردمی.

د- کنار گذاشتن افاضل(پُرمایگان و آگاهان)

قال علی علیه السلام: یُستَدَلُّ عَلی اِدبارِ الدُّوَلِ بِأربَعٍ تَضییعِ الاصُولِ وَ التَّمَسُّکِ بِالغُرورِ وَ تَقدیمِ الاراذِلِ وَ تَأخیرِ الا فاضل.

غررالحکم،ص342

سیاهی و حقد و کینه استعمار و جاهلیت مدرن بار دیگر حملات خود را علیه کامل ترین دستورات و تعالیم خداوندی در قالب کتاب موهن آیات شیطانی به پشتوانه هزینه مادی صهیونیست و تمامی استکبار به میدان جنگ آمد. ولی فقیه زمان با درایت و شجاعت کامل حکم ارتداد نویسنده این کتاب موهن را در 25 بهمن67 صادر نمودند و این نگون بخت از آن لحظه تا به امروز روی آسایش و آرامش را ندیده است.

ننگ بر جاهلیت مدرن، ننگ و نفرین بر استعمار نو و کهنه و ننگ بر صهیونیست و استکبار جهانی.

اَلَم تَرَ اَنّا اَرسَلنا الشَّیاطینَ عَلَی الکافِرِینَ تَؤُزُّهُم اَزًّا. فَلا تَعجَل عَلَیهِم اِنَّما نَعُدُّ لَهُم عَدًّا.

مریم/83-84

آیا ندانستی که ما شیطان ها را بر کافران گماشته ایم تا آنان را{به گناهان} تحریک کنند؟ پس بر ضدّ آنان شتاب مکن که ما{روزها را} برای آنها شماره می کنیم.

قبلة هشتم ما، «خراسان» است، خراسانی که ریشه در مدینه و نجف و کربلا دارد.

از قوم سلمانیم و «مشهد» ، وطن معنوی ماست و ما زائران خورشیدیم و هر سال به پابوس امام غریب می اییم، تا هم خودمان از غربت دراییم، هم آقا در قیامت، به شفاعتمان اید.

جاده ای که از دل های ما به سمت و سوی حرم رضوی منتهی می شود، چون به بست «ولایت» می رسد، بن بست ها را می شکند و همین که دستمان به پنجرة فولاد می رسد، قفل های بسته را می گشاید.

در حرم دلمان خورشید ولایت آرمیده است. در ایوان طلای قلبمان، قندیل مودّت آویخته و در پیالة سرشتمان شراب عشق ریخته. کبوتر دلمان دانه چین صحن غربت است و پنجه های نیازمان دخیل پنجرة شفا و ضریح اجابت. در نقّاره خانة جانمان شیپور شور و طبل حضور می زنند و در گلدستة قامتمان اذان ارادت سر می دهند.

ما مهمان امام رؤوفیم و هر روز صبح و شام، در مهمانسرای رضوی سر سفرة ولایت می نشینیم و شیرینی عشق را در کام جانمان می نشانیم. لقمه لقمه محبّت اهل بیت را در دهان روحمان می گذاریم و از سقاخانة محبّت، جرعه جرعه زلال مهر می نوشیم. ما نمک پروردة رضای آل محمّدیم. این است که همة زندگیمان برکت خراسان دارد و بوی امام رضا علیه السلام می دهد و گوشه گوشة سینه مان «صحن انقلاب» است و تمام رواق های دلمان «دارالولایه» و همة سلّولهای وجودمان «گوهرشاد»!

ای امام رؤوف، ای غریب غریب نواز!

به آستانة محبّت تو، دامن دامن حاجت می آوریم و صحرا صحرا کرامت می بریم. چه کنیم که ظرفیت دست و دامن کوچک ما اندک است، و الاّ دریای احسان تو بیکرانه است.

میلیون ها زائر را می پذیری، نه منّت می گذاری و نه منّت می پذیری. هرکس را به نحوی می نوازی، تو «رضا» یی و همه را راضی بر می گردانی و ذرّه ای از عنایت تو و ارادت ما کم نمی شود.

آنجا که فرشتگان به کفشداری حرمت مشغولند و کرّوبیان خادمان افتخاری آستان تواند، ما کمتر از آنیم که خاک پای خستة زائرانت باشیم و «اباصلت» آستانت به شمار اییم. اما تو زائرانت را دوست داری و در خانة خودت به حضور می پذیری.

لحظه ای که دلمان می شکند و شانه هایمان می لرزد و اشک در دیدگانمان حلقه می زند، یعنی اذن ورودمان داده ای.

وقتی «السلام علیک» می گوییم، رواق چشممان با قطرات اشک، ایینه کاری می شود. آنگاه از پشت ضریح اشک، سیمای تو را می بینیم که در هاله ای از عصمت سبز قرار دارد و دست عنایتت بر سر زائران است و نگاه مهربانت، ضامن آهوی دل ما می شود، دلی که از همه جا رمیده و به حرم تو روی آورده است.

همة هستی ما، نذر یک لحظة حضور در کنار ضریحت باد!

مجله فرهنگ كوثر ، پاییز 1385، شماره 67 ،ص101

وقتی دعبل خزاعی، قصیده معروف خود را در محضر امام رضا(ع) خواند، به این شعر رسید: «خروج امام لا محاله واقع / یقوم علی اسم الله و البرکات» ناگزیر امامی (از ما) خروج خواهد کرد و او به نام خدا، همراه با برکات فراوان الهی قیام می کند» در این زمان امام رضا(ع) برخاستند و بر روی قدم های مبارک خود ایستادند، دست راست خود را بر سر نهاده و در حالی که سر را مقداری به طرف پائین فرود آورده بودند، دعا کرده و فرمودند «خداوندا، در فرج و ظهور او شتاب کن و ما را بوسیله او یاری فرما». القطره ج1 ص487 ح83

شیخ صدوق در کتاب کمال الدین، ماجرای اضافه کردن دو بیت از سوی حضرت رضا(ع) به قصیده تانیه دعبل خزاعی را آورده است: «وقبر بطوس یالها من مصیبۀ   الحث علی الاحشاء بالزفرات
الی الحشر حتی یبعث الله قائماً   یفرج عنا الغم و الکربات» «وقبری در توس خواهد بود که چه مصیبت ها بر آن وارد می شود، پیوسته سوز دل ما باقی است تا خداوند قیام کننده ما را ظاهر سازد و او غم و اندوه ما را برطرف نماید.

ای خورشید مدینه ایمان!

ای صادق آل پیامبر، با بیانی بلیغ و کلامی فصیح، زبان رسای اسلام بودی، با سخنانی حکیمانه، منطقی استوار و علمی سرشار، برگزیده روزگار بودی و … بنده شایسته پروردگار.

تجسم صبر و اخلاص بودی و چشمه جود و سخاوت، کوه حلم و بردباری، نام آور فراست و شجاعت و جلوه هیبت و جلالت.

چهره فروزان اهل بیت بودی، و وارث علوم رسالت.

از سلاله پیامبران بودی و عطر و بوی پیامبر را می دادی و مهابت و شکوه او را داشتی!

ای خورشید مدینه دانش!

سال هایی سیاه، ابرهای سلطه امویان، آسمان جهان اسلام را تاریک کرده بود و سال هایی تیره تر، حکومت عباسیان، مسلمانان را به تیرگی نشانده بود.

در میان این دو فصل سیاه و سرد و ابرآلود، چند صباحی که خورشید وجود تو تابید، اسلام و قرآن را جان بخشید.

نهال حق پا گرفت و افق اندیشه ها تابان شد.

دین، زنده به نام تو گشت. درخت علم، در بوستان کلام تو رویید. گلشن فضل، از چشمه دانش تو سیراب شد. کتاب فقه با «الفبای صادقی» نگاشته گشت.

وقتی تو سخن می گفتی، طبیعی بود که حسودان و عنودان، زبان طمع بگشایند و تیغ دشمنی برکشند.

کدام دانشوری را می توان نام برد که از گنج دانشت بهره نبرده باشد؟

کدام معلمی را می توان نام برد که به اندازه تو تربیت شده مکتب عترت داشته باشد؟

کدام حوزه است که شاگردی تو، بر سر در آن نقش نبسته است؟

کدام فقیه است که خوشه چین خرمن «حدیث» تو نیست؟

وقتی چهار هزار قلم، «حکمت» و «حدیث» و «فقه» را از عرش بلند «علم لدّنیِ» تو، بر فرش کتب و دفاتر فرود می آورد؛

وقتی چهار هزار شاگرد، همچون نسیمی خوشبوی، از کوی معارف تو گذشته و در پهنه قلمرو اسلام پخش می شدند و «قال الصادق»گویان، کام تشنگان معرفت را عطرآگین می ساختند؛

وقتی منطق اهل بیت و برهان عترت، قوی تر و برّان تر بود؛

وقتی مردم، گاهی از لابه لای گرد وخاک های برانگیخته بدعت گذاران و تحریف گران، چهره «اسلام ناب محمدی» را می دیدند و فریفته جذبه های آن می شدند؛

وقتی سلسله نورانی راویان احادیث، حلقه ای از «تعبد» و «اطاعت» بر گرد «آل اللّه » می زدند، وقتی «ابان بن تغلب»ها، «هشام بن حکم»ها، «مؤمن طاق»ها حامل و ناقل علوم تو بودند؛

وقتی «جمیل بن دراج»ها «ابوبصیر»ها، «زُراره»ها، «سماعه»ها فقه و حدیث و حکمت را در افق اندیشه ها و مزرع دل ها می افشاندند.

وقتی «حمران بن اعین»ها، «علی بن حمزه»ها، «عمار ساباطی»ها، «جابر بن حیان»ها، «مفضل»ها، «صفوان»ها، سیراب شدگانی از کوثر زلال دانش تو بودند و جامی از این زمزم همیشه جوشان، به جان های تشنه می نوشاندند وکام دل ها را با حلاوت «مکتب عترت» آشنا می ساختند و نه تنها علم، که عمل هم می آموختند و نه فقط دانش، که دین را هم از زبان تو می گرفتند؛

وقتی با تابش مهر درخشان فضایل تو، مجالی برای خودنمایی شب پره ها نمی ماند …. ؛

آری در آن شرایط، روشن بود که خفاشان کورسو، نگذارند فروغ فروزانت جلوه گری کند.

اینگونه بود که تو، در عین شهرت و اعتبار و نفوذ و محبوبیت، همچنان «مظلوم» بودی، و ناشناخته و مظلومی.

وقتی در شهادتت، چشم شیعه گریان شد، اندوه یتیمی بر چهره پیروانت غبار غم افشاند.

«مدینه» برای چندمین بار در سوگ تو گریست و فوج فوج مردم، غمگین و سوگوار، سالروز رحلت رسول خدا(ع) را به یاد آوردند.

رحلت تو، داغی سنگین بود و به خاک سپردنت، داغی دیگر، سنگین تر. سیل اشک از دیدگان جاری بود. تشییع کنندگان، ناباورانه در پی جنازه مطهرت، به سوی «بقیع» رهسپار شدند و مدینه تعطیل شد و هر خانه ای ماتمکده ای حزن آلود!

آری … ای امام صادق(ع)!

معصومی بودی که در «بقیع» به خاک آرمیدی.

آیا تشییع کنندگانت می دانستند که چه کوه عظیمی را بر دوش می کشند؟ و تو را به کجا می برند؟

خوشا خاک بقیع، که پیکر تو را در بر کشید.

اینک، تربت مطهر بقیع خاموش، همچنان یادگار مظلومیت توست و اشک های شیعیان در کنار مزار بی چراغ تو، شاهدی بر غربت «آل اللّه » است.

سالرزو وفات غم آفرینت، یادآور فاجعه ای است، که پس ماندگان قبیله طاغوت ها، در خانه تو پدید آوردند و با حمله به «فیضیه» شاگردان مکتب تو را به خاک و خون کشیدند.

در این روز، مظلومیت «عترت» و «روحانیت» پیوند خورد و عزاداران اشک ریز در سوگ شهادتت، خود مرثیه ساز ذاکران دیگری شدند و چشمان دیگری بر مظلومیت کتک خوردگان فیضیه گریست. عاقبت ،آن گریه ها خشم شد و خشم ها شعله کشید و هستی طاغوت را سوزاند.

اینک، در کشور امام صادق(ع) فرهنگ اهل بیت، ساری و جاری است.

هر جا که شیعه ای است، «جعفری» است.

و تو امام صادقان و صادق امامانی.