زمامداران بهشت و جهنم

انسان خوش اخلاق ناگزیر به سوي بهشت میرود. یعنی همین اخلاق خوب بالاخره او را عاقبت

به خیر و بهشتی میکند. در یک روایت زیبا و هشدار دهنده از پیامبر اکرم(ص) چنین نقل شده

است:
حُسنُ الخُلْقِ زِمامٌ مِنْ رَحْمَ ۀِ الِله فی اَنْفِ صاحِبِهِ وَ الزِّمامُ بِیَدِ المَلَکِ وَ المَلَکُ یَجُرُّهُ اِلَی الخَیْرِ

وَ الخَیْرُ یَجُرُّهُ اِلَی الجَنَّۀِ وَ سُوءُ الخُلْقِ زِمامٌ مِنْ عَذابِ الِله فِی اَنْفِ صاحِبِهِ وَ الزِّمامُ بِیَدِ الشَّیْطانِ

وَ الشَّیْطانُ یَجُرُّهُ اِلَی الشَّرِّ وَ الشَّرُّ یَجُرُّهُ اِلَی النّارِ؛

خوش اخلاقی زمامی از رحمت خدا در بینی صاحب آن است. و آن زمام به دست فرشته اي است.

و آن فرشته آن انسان خوش اخلاق را به سوي کارهاي خیر میکشاند و کارهاي خیر او را به سوي

بهشت میکشاند. و بداخلاقی نیز زمامی از عذاب خدا در بینی صاحب آن است. و آن زمام به دست

شیطان است. و شیطان آن انسان بداخلاق را به سوي کارهاي بد میکشاند و کارهاي بد هم او را

به سوي آتش جهنم میکشاند.

مهربانی، نرمی، ملاطفت، گفتار نرم و زیبا، برخورد با روي باز، خواهی نخواهی انسان را به سوي

نیکیها و بهشت سوق میدهد.

یعنی این قبیل انسانها فقط به درد بهشت میخورند. جایگاهی جز بهشت ندارند. در برابر آن آدم

بدخلق، تند و خشن، کسی که مدام به دنبال دعوا و خشونت و داد و فریاد است، کسی که زبان

گزنده دارد و همیشه عبوس و چهره در هم کشیده است، فقط به درد جهنم میخورد.

این اخلاق و رفتار، ناگزیر او را جهنمی میکند. چون افسارش به دست شیطان است. و او را به هر

جایی که میخواهد میکشاند و شیطان جز به بدي و بدکرداري و جهنم سوق نمیدهد. اگر میخواهید

زمام امورتان به دست فرشتۀ خوبیها باشد، ناگزیر باید خوشاخلاق باشید. و الا زمام خود را به

دست شیطان سپرده اید.