وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ لِكُمَيْلِ بْنِ زِياد النَّخَعِىِّ: يا كُمَيْلُ! مُرْ اَهْلَكَ اَنْ

به كميل بن زيادنَخَعى فرمود: اى كميل، مردم خود

را فرمان بده كه روز را

يَرُوحُوا فى كَسْبِ الْمَكارِمِ، وَ يُدْلِجُوا فى حاجَةِ مَنْ هُوَ

به دنبال به دست آوردن مكارم بروند، و شب را از

پى قضاء حاجت

نائِمٌ. فَوَ الَّذى وَسِعَ سَمْعُهُ الاَْصْواتَ، ما مِنْ اَحَد اَوْدَعَ

خفته ها باشند. قسم به كسى كه شنواييش آوازها

را فرا گرفته، احدى دلى را

قَلْباً سُرُوراً اِلاّ وَ خَلَقَ اللّهُ لَهُ مِنْ ذلِكَ السُّرُورِ لُطْفاً،

شاد نكند مگر اينكه خداوند براى وى از آن شادى

لطفى بيافريند،

فَاِذا نَزَلَتْ بِهِ نائِبَةٌ جَرى اِلَيْها كَالْماءِ فِى انْحِدارِهِ حَتّى

و چون بلايى به او رسد آن لطف همانند آب به سوى

آن روان گردد تا آن بلا

يَطْرُدَها عَنْهُ كَما تُطْرَدُ غَريبَةُ الاِْبِلِ.

را از او دور كند همان گونه كه شتر غريب را از

آبگاه دور نمايند.