140

وَ مِنْ كَلام لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ

از سخنان آن حضرت است

فِى النَّهْىِ عَنْ غَيْبَةِ النّاسِ

در نهى از غيبت مردم

وَ اِنَّما يَنْبَغى لاَِهْلِ الْعِصْمَةِ وَالْمَصْنُوعِ اِلَيْهِمْ فِى السَّلامَةِ

آنان كه از عيوب پاكند و از لطف خدا از گناهان سالمند

اَنْ يَرْحَمُوا اَهْلَ الذُّنُوبِ وَالْمَعْصِيَةِ، وَ يَكُونَ الشُّكْرُ هُوَ الْغالِبَ

شايسته است به اهل گناه و معصيت ترحم آورند، و سرگرم شكرگزار نعمت پاكى

عَلَيْهِمْ، وَالْحاجِزَ لَهُمْ عَنْهُمْ، فَكَيْفَ بِالْعائِبِ الَّذى

باشند، و اين شكر مانع آنان از عيبجويى ديگران شود، چه رسد به كسى كه (خود گنهكار است آن گاه)

عابَ اَخاً وَ عَيَّرَهُ بِبَلْواهُ! اَما ذَكَرَ مَوْضِعَ سَتْرِ اللّهِ عَلَيْهِ مِنْ ذُنُوبِهِ

از برادر ايمانى غيبت كرده، و وى را به گناه انجام گرفته سرزنش نموده! آيا توجه ندارد كه خداوند گناهى

مِمّا هُوَ اَعْظَمُ مِنَ الذَّنْبِ الَّذى عابَهُ بِهِ؟! وَ كَيْفَ يَذُمُّهُ بِذَنْب

بزرگتر از گناهى را كه برادرش را به آن ملامت كرده بر او پرده پوشى نموده؟! چگونه ديگرى را به گناهى سرزنش

قَدْ رَكِبَ مِثْلَهُ؟! فَاِنْ لَمْ يَكُنْ رَكِبَ ذلِكَ الذَّنْبَ بِعَيْنِهِ فَقَدْ عَصَى اللّهَ

مى كند كه خود مانند آن را مرتكب شده؟! اگر هم به گناهى مانند آن آلوده نشده در گناهى بزرگتر

فيما سِواهُ مِمّا هُوَ اَعْظَمُ مِنْهُ. وَايْمُ اللّهِ لَئِنْ لَمْ يَكُنْ عَصاهُ فِى الْكَبيرِ

از آن (كه عيب جويى است) خدا را عصيان كرده. به خدا سوگند اگر به گناه بزرگى آلوده نگشته

وَ عَصاهُ فِى الصَّغيرِ لَجُرْاَتُهُ عَلى عَيْبِ النّاسِ اَكْبَرُ.

و مرتكب گناه كوچك هم نشده باشد هرآينه اين جرأتش بر عيبجويى از مردم بزرگترين گناه است.

يا عَبْدَاللّهِ، لاتَعْجَلْ فى عَيْبِ اَحَد بِذَنْبِهِ، فَلَعَلَّهُ مَغْفُورٌ لَهُ.

اى بنده خدا، در عيبجويى از كسى به خاطر گناهش شتاب مكن، شايد خداوند آن گناه او را بخشيده باشد.

وَ لاتَأْمَنْ عَلى نَفْسِكَ صَغيرَ مَعْصِيَة، فَلَعَلَّكَ مُعَذَّبٌ عَلَيْهِ.

و از گناه كوچكى كه خود گرفتار آن شده اى آسوده مباش، كه ممكن است به آن گناه عذاب شوى.

فَلْيَكْفُفْ مَنْ عَلِمَ مِنْكُمْ عَيْبَ غَيْرِهِ لِما يَعْلَمُ مِنْ عَيْبِ نَفْسِهِ،

بنابراين هركدام از شما كه از عيب ديگرى آگاه است، به خاطر عيبى كه از خود خبر دارد دست از عيبجويى او بردارد

وَلْيَكُنِ الشُّكْرُ شاغِلاً لَهُ عَلى مُعافاتِهِ مِمَّا ابْتُلِىَ بِهِ غَيْرُهُ.

و لازم است شكر پاك بودن از گناهى كه ديگرى به آن دچار است او را از دنبال كردن عيب ديگران بازدارد.