تقسیم عادلانه

مرحوم حاج آقاي دولابی میفرمودند: برخی افراد تقسیمشان ناعادلانه است. هر چه گریه و ناراحتی

و غم و غصه دارند، با خدا و اهلبیت: تقسیم میکنند. یعنی هر وقت گرفتار و ناراحتاند، به سراغ اهلبیت:

میروند و به آنان متوسل میشوند. هر وقت سرحال و کیفور و بانشاطاند، میروند با رفقایشان گپ میزنند.

و این تقسیم عادلانه نیست.

چه میشود یک موقع هم در حالت کیفوري و خوشی با خدا عشق کنی! هر وقت سرحال و بانشاطی

حرم و جمکران بروید و با امام زمان(ع) حال کنید. این طور نباشد که فقط غم و غصههایمان را سر دل آنها

بریزیم و پکريهایمان را براي آنان ببریم.

می فرمودند: در سفري که به مشهد مقدس داشتیم، یک نفر با ما همسفر بود. چند روز که در مشهد

ماندیم، گفت: من دلم از دست امام رضا(ع) خون است. سه چهار روز است که آمدهام، حاجتی دارم، هر

چه رفتم حرم، حاجتم برآورده نشده است.

فرمودند: من یک نگاه تندي به او کردم و گفتم: واقعاً بیانصاف هستی. این کارت درست نیست. چون هر

وقت گرفتاري و ناراحتی و عقده و شکایت داري، خدمت امام رضا(ع) میآیی. ولی هر وقت سرحال و خندان

و بانشاطی، میروي و با خلق الله مینشینی.

مثل برخی از افراد که کیف و خوشیهایشان را با رفقایشان تقسیم میکنند. خستگی و ناراحتیهایشان براي

زن و بچه خودشان میآورند. این واقعاً بی انصافی و کار بسیار زشتی است.

فرق نمیکند، خانمها هم همینطور، گاهی با خواهر و مادر و دوستان مینشینند، میگویند و میخندند و

کیفهایشان را میکنند، ولی وقت نوبت به شوهر میرسد، با ناراحتی و گرفتگی برخورد میکنند. باید با همه

خوشرو و بانشاط باشیم، با خلق خدا، با فامیل، با دوستان، با خانواده.

می فرمودند: وقتی این را گفتم، تأملی کرد و دید حرف درستی است. و صورتش باز شد. انسان باید با

اولیاي خدا با لب خندان و گشاده رویی ملاقات کند، نه با چهرة درهمکشیده و ناراحتی و اشک و آه.

اصلًا وقتی انسان قاطی شد، همۀ مشکلات حل است. آدم باید دلش با دل امام زمان(ع) و امام رضا(ع)

یکی شود.

باید این قطره به دریا وصل شود. با اخم نمیتوان با کسی ملاقات کرد، مگر اینکه بخواهیم جیب طرف را ب

زنیم. باید یگانه شد. شما به عنوان اینکه آنها منشأ خیر و سرور و رضا هستند، با آنان رو به رو شده اي.