در ایام دانشجویی بارها شهید از شهریاری شنیدم که می گفت همه ما مدیون امام هستیم. می گفت که من نمی دانم اگر امام این حرکت را شروع نمی کرد و انقلاب پیروز نمی شد، وضع فعلی من چگونه بود؟!

مجید به همه احترام می گذاشت و برایش فرق نمی کرد که مخاطبش چه کسی باشد. هر کس به دفترش میآمد، جلو پایش بلند می شد. جواب سؤالات و مشکلات همه را میداد. معمولا هم به کسی هم امرو نهی نمی کرد. اذان که می گفتند، آستینهایش را بالا میزد. همین رفتارش سبب می شد که دیگران از او درس بگیرند. من خودم دیدم افرادی را که ظاهر مناسبی نداشتند، اما پس از مدتی انس با مجید، به نماز خانه رفت و آمد می کردند.