انتظار امیرالمؤمنین علیه السلام از طلاب و علماء
1- مهم ترین منبع او برای تعلیم و تعلم، قرآن باشد:
آن قرآن است، از بخواهید تا سخن گوید و هرگز سخن نگوید. امّا من شما را از آن خبر می دهم. بدانید که در قرآن علم آینده است، و حدیث گذشته. درد شما را درمان است و راه سامان دادن کارتان در آن است.(خطبه185نهج البلاغه)
2- تلاش برای علم آموزی از معصومین علیهم السلام(خطبه105)
3- پرداختن به درایت و اندیشیدن در روایات، به جای کثرت روایت از معصومین.(خطبه105 و خطبه 239)
4- در صورت عدم درک مسئله ای از خلقت{عیب نگرفتن بر خالق} و آن را از جهل خود دانستن.(نامه ی31)
5- در برابر عظمت خداوند خود را کوچک دیدن، فروتنی کردن و تسلیم شدن(خطبه ی147)
6- عمل به آموخته ها؛ این وظیفه با عبارات مختلفی در نهج البلاغه ذکر شده است:
در مذمت کوفیان فرمود:«… دردتان چیست و دارویتان کدام است و شما را چه عادت و مرام است؟ … این همه گفتار بی کردار …»(خطبه ی 29)
7- دقت و عبرت گیری در دانسته ها(خطبه ی111)
8- حلیم بودن؛ به نظر می رسد بعد از تأکید بر همراهی علم و عمل، بیش ترین تأکید امام بر لزوم حلیم بودن علماست؛ «و هیچ شرفی چون علم و هیچ عزتی چون حلم نیست.»(حکمت113)
9- تلاش برای فهمیدن و دانستن و نه به شبهه ها در افتادن و جدال را بالا بردن.(نامه ی 31)
10- نترسیدن از پرسیدن چرا که«جاهلِ پرسش گر نیز چون عالِم است؛ اما برای دانستن بپرسد؛ نه آزار دادن!»(حکمت 320)