امام خامنه ای مدظله العالی
در آن وقت هایی که من در مشهد، در همین حوزه و همین مدرسه و همین مَدرس، مشغول بودم و برای بعضی از طلاب درس می گفتم؛ بعد از جلساتی که همیشه با طلاب جوان داشتم، سفارشم این بود که ببینید نیازِ لحظه چیست. هنر، این است. در عالم اسلام، هزاران نفر بودند که حسین بن علی علیه السلام، پدر حسین بن علی علیه السلام و مادر حسین بن علی علیه السلام و خاندان آن ها را دوست داشتند و حاضر بودند که در رکاب امام حسین علیه السلام و در کنار آن حضرت، کار و تلاش کنند. همچنین یزید و یزیدیان و همه ی کسانی را که در ماجرای کربلا شرکت داشتند، دشمن می داشتند، اما آن ها حبیب بن مظاهر نشدند، زهیر نشدند، آن غلام تازه مسلمان نشدند، و در میام بنی هاشم، علی اکبر و ابوالفضل نشدند. چرا؟ به خاطر این که در لحظه ی نیاز، حضور پیدا نکردند. آن وقتی که دین به من احتیاج دارد، اگر من نیز آن وقت را نشناسم و به نیاز پاسخ ندهم، چه فایده که خودم را آماده و مستعد کمک برای دین بدانم؟ وقتی بیمار به این داروی فوری و فوتی احتیاج دارد شما آن وقتی می توانید افتخار کنید که به کمک این بیمار شتافته اید، که در آن لحظه این دارو را بدهید؛ و الا آن لحظه که گذشت، شما صد برابر آن دارو را هم که بدهید، چه فایده ای دارد؟