از نظر دینی، ازدواج مشروط به متمکن بودن و دارا بودن شغل و مسکن و اسباب منزل مناسب نیست که در صورت عدم این موارد، از ازدواج، ممانعت به عمل آید یا اینکه توصیه به عدم آن شود؛ بلکه در آیات و روایات سفارش شده که برای اقدام به ازدواج از فقر و نداری هراس نداشته باشید.
قرآن کریم در آیه شریفه(وَانکِحُوا الایَامَی…) می فرماید: برای ازدواج مجردان اقدام کنید و از فقر آنها نترسید؛ چون(إن یَکُونوا فُقَراءَ یُغنِهِمُ اللهُ مِن فَضلِهِ)؛«اگر فقیر باشند خدا آنها را بی نیاز خواهد کرد.»
بنابراین، از نظر قرآن، ازدواج و ورود به زندگی با فقر(بدون شغل و مسکن و لوازمات زندگی) نه تنها منع نشده، بلکه از اسباب رفع فقر هم قلمداد شده است.
در روایات نیز نه تنها فقر را مانعی از ازدواج ندانسته اند؛ بلکه جهت برطرف شدن فقر و تنگدستی، ازدواج را توصیه فرموده اند و کسانی که از ترس فقر ازدواج نمی کنند را مذمت نموده اند.
رسول مکرّم اسلام صلی الله علیه و آله و سلم می فرمایند:«زَوِّجُوا أیَامَاکُم فَإنَّ اللهَ یُحسِنُ لَهُم فِی أخلاقِهِم وَ یُوَسِّعُ لَهُم فِی أرزاقِهِم وَ یَزِیدُهُم فِی مُرُوَّاتِهِم؛ جوان هایتان را زن دهید؛ زیرا با این کار خداوند اخلاق آنها را نیکو می گرداند و روزی هایشان را زیاد می کند و بر جوانمردی های آنان می افزاید.»
ایشان در حدیث دیگر می فرماید:«اتَّخِذُوا الأهلَ فَإنَّهُ أارزَقُ لَکُم؛ همسر بگیرید که روزی شما را زیاد می کند.»