وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  اِذَا احْتَشَمَ الْمُؤْمِنُ اَخاهُ فَقَدْ فارَقَهُ.

و آن حضرت فرمود: زمانى كه مؤمن برادرش را به خشم آورد از او جدايى نموده.

[يُقالُ: حَشَمَهُ وَ اَحْشَمَهُ، اِذا اَغْضَبَهُ، وَ قيلَ: اَخْجَلَهُ،

گفته شود: حَشَمه و اَحْشَمَه: زمانى كه او را خشمگين سازد،

و گفته شده: يعنى شرمنده نمايد،

وَ «احْتَشَمَهُ»: طَلَبَ ذلِكَ لَهُ، وَ هُوَ مَظِنَّةُ مُفارَقَتِهِ.]

و «احْتَشَمَه» يعنى غضب و شرمندگى را براى برادرش بخواهد،

و چنين برنامه اى مظنّه جدايى است.

[  وَ هذا حينُ انْتِهاءِ الْغايَةِ بِنا اِلى قَطْع ِ الْمُخْتارِ مِنْ كَلامِ اَميرِ الْمُؤْمِنينَ

اكنون وقت آن است كه به گزيده هاى كلام اميرالمؤمنين

عَلَيْهِ السَّلامُ، حامِدينَ لِلّهِ سُبْحانَهُ عَلى ما مَنَّ بِهِ مِنْ تَوْفيقِنا لِضَمِّ مَا انْتَشَرَ

عليه السّلام پايان دهيم، و خدا را بر توفيقى كه بر ما منّت گذاشت

تا آنچه پراكنده بود

مِنْ اَطْرافِهِ، وَ تَقْريبِ ما بَعُدَ مِنْ اَقْطارِهِ، وَ مُقَرِّرينَ الْعَزْمَ كَما شَرَطْنا اَوَّلاً

جمع كنيم، و آنچه دور بود نزديك نماييم، سپاس گزاريم. و همان طور كه

در ابتدا شرط كرديم

عَلى تَفضيلِ اَوْراق مِنَ الْبَياضِ فى آخِرِ كُلِّ باب مِنَ الاَْبْوابِ،

تصميم ما اين است كه اوراق سپيدى در پايان هر باب از ابواب كتاب

اضافه كنيم،

لِيَكُونَ لاِقْتِناصِ الشّارِدِ، وَاسْتِلْحاقِ الْوارِدِ. وَ ما عَسى اَنْ

تا آنچه از دست شده در آن بگذاريم، يا آنچه دست يافتيم به آن

ملحق كنيم. شايد

يَظْهَرَ لَنا بَعْدَ الْغُمُوضِ، وَ يَقَعَ اِلَيْنا بَعْدَ الشُّذُوذِ.

كلامى كه پنهان بوده براى ما آشكار گردد، و بعد از آنكه دور

بوده به ما برسد.

وَ ما تَوْفيقُنا اِلاّ بِاللّهِ ، عَلَيْهِ تَوَكَّلْنا وَ هُوَ حَسْبُنا

ما را جز به خدا توفيق نيست، بر او تكيه كرديم و او ما را كافى است

وَ نِعْمَ الْوَكيلُ.

و نيكو وكيلى است.

وَ ذلِكَ فى رَجَبِ سَنَةِ اَرْبَعِمِائَة مِنَ الْهِجْرَةِ. وَ صَلَّى اللّهُ

پايان اين برنامه در ماه رجب سال چهارصد هجرى است. درود خدا

عَلى سَيِّدِنا مُحَمَّد خاتَمِ الرُّسُلِ، وَ الْهادى اِلى خَيْرِ السُّبُلِ،

بر سيّد ما محمّد خاتم انبيا، و راهنماى به بهترين راهها،

وَ آلِهِ الطّاهِرينَ، وَ اَصْحابِهِ نُجُومِ الْيَقينِ.]

و اهل بيت پاك، و اصحابش كه ستارگان يقين اند.