در ایام دانشجویی بارها شهید از شهریاری شنیدم که می گفت همه ما مدیون امام هستیم. می گفت که من نمی دانم اگر امام این حرکت را شروع نمی کرد و انقلاب پیروز نمی شد، وضع فعلی من چگونه بود؟!

مجید به همه احترام می گذاشت و برایش فرق نمی کرد که مخاطبش چه کسی باشد. هر کس به دفترش میآمد، جلو پایش بلند می شد. جواب سؤالات و مشکلات همه را میداد. معمولا هم به کسی هم امرو نهی نمی کرد. اذان که می گفتند، آستینهایش را بالا میزد. همین رفتارش سبب می شد که دیگران از او درس بگیرند. من خودم دیدم افرادی را که ظاهر مناسبی نداشتند، اما پس از مدتی انس با مجید، به نماز خانه رفت و آمد می کردند.

امام خامنه ای(مدظله العالی):

عید بزرگ مبعث، یقیناً یکی از بزرگترین اعیاد همه ی بشریت است.

امام خمینی(ره):

شریف ترین روز، از ازل تا ابد، بعثت پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و سلم است.

شهادت جانسوز پیشوای صبر و شکیبایی امام هفتم شیعیان باب الحوائج

موسی بن جعفر علیه السلام

بر عموم شیعیان تسلیت باد.

اقدامات وموضع گيري هاي سياسي امام كاظم عليه السلام

امام کاظم علیه السلام در کنار تلاش های علمی و فرهنگی، در صحنه سیاسی نیز حضوری فعّال داشت و به رغم آنکه با حاکمانی مقتدر و ستمگر معاصر بود، از ستیز با آنان و تقویت جبهه امامت در برابر جبهه خلافت، یک لحظه درنگ نکرد. مهم ترین محورهای فعّالیت پیشوای هفتم در این عرصه عبارت است از:

1- پاسداری از میراث امامت

دعوت به امامت و پاسداری از میراث گرانبهای آن، همواره در سرلوحه دعوت امامان علیهم السلام قرار داشت؛ زیرا دشمنان بویژه حکمرانان اموی و عباسی معاصر آنان با تمام توان سعی در حذف و نابودی آن داشتند.

پیدایش فرقه های جدید فکری همچون: اسماعیلیه، فطحیّه، ناووسیّه و مبارکیّه در آغاز دوران امامت موسی بن        جعفر علیه السلام و ادعای امامت برخی از سران آنها، مسأله امامت امام کاظم علیه السلام را با مشکلات بیشتر و خطرات جدّی تری مواجه و رسالت آن حضرت را در پاسداری از این میراث الهی سنگین تر کرد.

تلاش های موسی بن جعفر علیه السلام در این مرحله دو بعد داشت:

الف- نفی امامت دیگران: امام علیه السلام در این مرحله از یک سو صلاحیت زمامداران معاصر خود را برای زعامت امت اسلامی نفی کرد و آنان را افرادی فاسق و غاصب منصب خلافت خواند؛ از سوی دیگر در برابر مدعیان امامت از قبیل برادرش عبدالله افطح موضع گرفت و در گفتار و عمل صلاحیت ایشان را برای رهبری جامعه اسلامی ردّ کرد. اینک دو نمونه:

* زمانی موسی بن جعفر علیه السلام به کاخ هارون احضار شد. قسمتی از گفتگویی که میان آنان رخ داد چنین است. هارون آغاز به سخن کرد:

- این دنیا چیست؟

- خانه فاسقان است. خداوند می فرماید:«به زودی کسانی را که در روی زمین به ناحق تکبر می ورزند از(ایمان به) خود منصرف می سازم. آنها چنانند که اگر هر آیه و نشانه ای را ببینند به آن ایمان نمی آورند؛ اگر راه هدایت را ببینند، آن را به عنوان راه خود نمی گزینند و اگر راه گمراهی را ببینند، آن را راه خود انتخاب می کنند».

- پس این دنیا برای چه کسانی است؟

- برای شیعیان ما مایه آرامش خاطر و برای دیگران مایه آزمایش است.

- پس چرا صاحب آن، آن را در اختیار نمی گیرد؟

- در حال عمران و آبادانی از او گرفته شده و تا زمانی که آباد نگردد آن را پس نمی گیرد.

- شیعیان شما کجایند؟

- (امام در پاسخ این آیه را خواند:) «کافران از اهل کتاب و مشرکان(می گفتند: دست از آیین خود برنمی دارند تا دلیل روشنی برای آنان بیاید».

- پس بدین ترتیب ما کافریم؟!

- نه، ولی همچنانید که خدا فرموده:«آیا ندیدی کسانی را که نعمت خدا را به کفران تبدیل کردند و قوم خود را به سرای نیستی و نابودی کشاندند؟!»

هارون از سخنان امام علیه السلام برآشفت و نسبت به آن حضرت با تندی و خشونت رفتار کرد.

امام علیه السلام در این برخورد با استناد به آیات نورانی قرآن، نه تنها صلاحیّت هارون را برای امامت مسلمانان نفی کرد، بلکه او را فاسق و غاصب و از مستکبران روی زمین خواند که با آیات الهی ایمان ندارند، از صراط مستقیم حق، روی برتافته، راه گمراهی در پیش گرفته اند.

* امام کاظم علیه السلام در حالی که عبدالله و گروهی از بزرگان شیعه در منزلش گرد آمده بودند، دستور داد هیزم زیادی وسط خانه فراهم آورده و آنها را آتش بزنند، چون شعله های آتش زبانه کشید برخاست و در درون آتش نشست و با حاضران به گفتگو پرداخت. پس از ساعتی بیرون آمد و به برادرش عبدالله فرمود: اگر می پنداری که بعد از پدرت امام هستی برخیز و آنجا که من نشستم بنشین! عبدالله رنگ از چهره اش پریده برخاست و با شرمندگی از نزد امام بیرون رفت.

ب- اثبات امامت خویش: امام علیه السلام در این مرحله، با صراحت، مردم را به پذیرش امامت خود فرامی خواند و با گفتار و نشان دادن کرامات فراوان، در صدد تبیین و تثبیت امامت خود برآمد و از این طریق حق را برای مردم آشکار ساخت. دعوت صریح و عمومی آن حضرت خطاب به متحیّران در امر امامت چنین بود:

«لا اِلی المُرجِئَهِ، وَ لا اِلَی القَدَریَّهِ، وَ لا اِلَی الزَّیدیَّهِ وَ لا اِلَی المُعتَزِلَهِ، وَ لا اِلَی الخَوارِجِ، اِلَیَّ، اِلَیَّ، اِلَیَّ.»

نه به سوی مرجئه، نه قدریّه، نه زیدیّه، نه معتزله و نه خوارج بروید؛ بلکه به سوی من، به سوی من، به سوی من بیایید.

2- رهبری تشکیلات شیعی

از جمله محورهای مهم فعالیت هایامام کاظم علیه السلام رهبری تشکیلات سیاسی شیعه و نظارت بر عملکرد ایشان و تقویت و پشتیبانی آنان بود. این بخش از فعالیت  امامعلیه السلام، سرّی و دور از چشم عموم انجام می گرفت، از این رو برای اثبات آن نباید در انتظار دلایل و شواهد روشن بود.

وجود مفضّل بن عمر به عنوان«باب» امام، تقسیم یاران آن حضرت به افراد عادی، موثق و خواص از سوی محدثان، سعایت محمد بن اسماعیل نزد هارون که همزمان دو خلیفه بر روی زمین، یکی در حجاز و دیگری در عراق فعالیت دارند و برای آنان خراج جمع می شود، داستان گرفتاری محمد بن ابی عمیر به دست هارون و درخواست افشای اسامی شیعیان توسط وی، توصیه امام به بعضی یاران خود مبنی بر لزوم کتمان و هشدار به اینکه افشای این امر همان و کشته شدن همان، اظهار نظر هادی عباسی پس از قیام شهید فخّ بر این حقیقت که: به خدا قسم حسین به دستور موسی بن جعفر قیام کرده و تحت تأثیر او قرار گرفته ایت و وجود عناصر نفوذی در تشکیلات خلافت عباسی از قبیل: علی بن یقطین، یعقوب بن داوود، محمد بن اسماعیل بن بزیع و فضل بن سلیمان و دهها شاهد دیگر، همه از وجود تشکیلات سیاسی منسجم و سازمان یافته ای تحت رهبری الهی امام کاظم علیه السلام خبر می دهد.

عناوین دیگر محورهای کاری امام علیه السلام در ارتباط با شیعیان عبارت است از: نظارت بر عملکرد شیعیان و تذکّر لغزش های آنان، کمک های مالی و اقتصادی و حل مشکلات و گرفتاری های ایشان.

منبع:

تاریخ تحلیلی پیشوایان علیهم السلام،علی رفیعی

اداره آموزش عقیدتی سیاسی نمایندگی ولی فقیه در سپاه

                                                                                                                                                                        صص176-172

حضرت امام خمینی(ره) در ضمن پیامی خظاب به آیت الله خامنه ای می نویسند:

اینجانب از سال های قبل از انقلاب با جنابعالی ارتباط نزدیک داشته ام و همان ارتباط بحمدالله تعالی تاکنون باقی است. جنابعالی را یکی از بازوهای توانای جمهوری اسلامی می دانم و شما را چون برادری که آشنا به مسائل فقه و متعهد به آن هستید و از مبانی فقه مربوط به ولایت مطلقه فقیه جداً جانبداری می کنید، می دانم؛ و در بین دوستان و متعهدان به اسلام و مبانی اسلامی از جمله افراد نادری هستید که چون خورشید روشنی می دهید.

مقام معظم رهبري(مدظله العالي):

امام زنده است

تا

پرچم عظمت اسلام

بر افراشته

است.

سیدعلی آقا، شایسته ترین فرد برای رهبری

امام خمینی(ره): ایشان(آیت الله خامنه ای) برای رهبری لیاقت دارند.

مرحوم حاج سیداحمد آقا می گفت:

«حضرت امام(ره) فرمودند: هر چه فکر می کنم هیچ فردی شایسته تر از سیدعلی آقا برای رهبری نیست.»

امام خمینی(ره):

من در میان شما باشم یا نباشم، به همه ی شما وصیت و سفارش می کنم که نگذارید این انقلاب به دست نااهلان و نامحرمان بیفتد.

امام خمینی(ره):

این ملت 15 خرداد را همیشه عزادار خواهد بود.

امام خامنه ای(مدظله العالی):

قضیه ی 15 خرداد بزرگترین حادثه ای بود که در قرن حاضر در کشور ما، میان مردم و رژیم حاکم، اتفاق افتاده بود.

جوهر اصلی در مکتب امام بزرگوار ما، رابطه ی دین و دنیاست؛ یعنی همان چیزی که از آن به مسأله ی دین و سیاست و دین و زندگی هم تعبیر می کنند. امام در بیان ارتباط دین و دنیا، نظر اسلام و سخن اسلام را به عنوان مبنا و روح و اساس کار خود قرار داده بود. اسلام، دنیا را وسیله ای در دست انسان برای رسیدن به کمال می داند. از نظر اسلام، دنیا مزرعه ی آخرت است. دنیا چیست؟ در این نگاه و با این تعبیر، دنیا عبارتست از انسان و جهان. زندگی انسانها، تلاش انسانها، خرد و دانایی انسانها، حقوق انسانها، وظایف و تکالیف انسانها، صحنه ی سیاست انسانها، اقتصاد جوامع انسانی، صحنه ی تربیت، صحنه ی عدالت؛ این ها همه میدان های زندگی است. به این معنا، دنیا میدان اساسی وظیفه و مسؤولیت و رسالت دین است. دین آمده است تا در این صحنه ی عظیم و در این عرصه ی متنوع، به مجموعه ی تلاش انسان شکل و جهت بدهد و آن را هدایت کند. دین و دنیا در این تعبیر و به این معنای از دنیا، از یکدیگر تفکیک ناپذیرند. دین نمی تواند غیر از دنیا عرصه ی دیگری برای ادای رسالت خود پیدا کند. دنیا هم بدون مهندسی دین و بدون دست خلاق و سازنده دین، دنیایی خواهد بود تهی از معنویت،تهی از حقیقت، تهی از محبت و تهی از روح. دنیا- یعنی محیط زندگی انسان- بدون دین، تبدیل می شود به قانون جنگل و محیط جنگلی و زندگی جنگلی. انسان در این صحنه ی عظیم باید بتواند احساس امنیت و آرامش کند و میدان را به سوی تعالی و تکامل معنوی باز نماید. در صحنه ی زندگی باید قدرت و زور مادی ملاک حقانیت به حساب نیاید. در چنین صحنه ای، آنچه می تواند حاکمیت صحیح را بر عهده بگیرد، جز دین چیز دیگری نیست. تفکیک دین از دنیا به این معنی، یعنی خالی کردن زندگی و سیاست و اقتصاد از معنویت؛ یعنی نابود کردن عدالت و معنویت. دنیا به معنای فرصت های زندگی انسان، به معنای نعمت های پراکنده ی در عرصه ی جهان، به معنای زیبایی ها و شیرینی ها، تلخی ها و مصیبت ها، وسیله رشد و تکامل انسان است. اینها هم از نظر دین ابزارهایی هستند برای اینکه انسان بتواند راه خود را به سوی تعالی و تکامل و بروز استعدادهایی که خدا در وجود او گذاشته است، ادامه دهد. دنیای به این معنا، از دین قابل تفکیک نیست. سیاست و اقتصاد و حکومت و حقوق و اخلاق و روابط فردی و اجتماعی به این معنا، از دین قابل تفکیک نیست. لذا دین و دنیا در ومنطق امام بزرگوار ما مکمل و آمیخته و درهم تنیده ی با یکدیگر است و قابل تفکیک نیست. این، درست همان نقطه ایی است که از آغاز حرکت امام تا امروز، بیشترین مقاومت و خصومت و عناد را از سوی دنیاداران و مستکبران برانگیخته است؛ کسانی که زندگی و حکومت و تلاش و ثروت آنها مبتنی بر حذف دین و اخلاق و معنویت از جامعه است.

اما دنیا مفهوم دیگری هم دارد. در متون اسلامی، دنیا به معنای نفسانیت و خودخواهی و اسیر هوی و هوس خود بودن و دیگران را هم اسیر هوی و هوس خود کردن، آمده است. سرتاسر قرآن و احادیث و کلمات بزرگان دین در طعن و طرد چنین دنیایی است. در لسان روایات ما، دنیای مطرودی که با دین قابل جمع نیست، به معنای هوی و هوس و نفسانیت و انانیت و خودخواهی و خودپرستی است؛ این دنیا شاخصه ی فرعون و نمرود و قارون و شاخصه ی شاه و بوش و صدام است؛ این دنیا شاخصه ی مستکبران ظالم و ستمگر روزگار در طول تاریخ تا امروز است. البته اینها مجسمه های یزرگتر رذائل اخلاقی و این دنیای مذموم اند. یک انسان معمولی هم می تواند در دل و درون خود یک فرعون داشته باشد و به قدر توان و امکانات خود، فرعونی و قارونی و قیصری و امپراطورانه عمل کند. اگر امکاناتش بیشتر شد، او هم مثل فرعون و قارون و بقیه ی گردنکشان و طواغیت تاریخ خواهد بود. این دین با دنیا قابل جمع نیست؛ این همان دنیایی است که در لسان روایات، هووی دین نامیده شده است؛ نمی توانند با هم جمع شوند. اگر کسی بخواهد دنیای به این معنا را با دین جمع کند، ممکن نیست. دین را با چنین دنیایی نمی شود آباد کرد. دین را در خدمت چنین دنیایی قرار دادن، خیانت به دین است. امام، ما را از اسارت دنیا هم برحذر می داشت. امام بزرگوار ما که دین را عین سیاست، عین اقتصاد و عین دنیا می دید، دائماً مردم و مسئولان را از دنیای به این معنا برحذر می داشت.

ما باید بین این دو معنای از دنیا فاصله قائل شویم. خود او هم دنیای به معنای دوم را به کلی کنار گذاشته بود؛ اهل هوای نفس و انانیت و خودخواهی و نفسانیت نبود. اما دنیای به معنای اول – یعنی عرصه وسیع زندگی – چیزی بود که مثل متون اسلامی و آن چنان که اسلام به ما آموخته است، امام آن را با دین همسان و منطبق می دانست. امیرالمؤمنین می فرماید:«الدنیا متجر اولیاءالله»؛ دنیا جایگاه بازرگانی و سودای اولیاء خداست، یا ابزار بازرگانی و سودای آنهاست؛ می توانند از دنیا برای رسیدن به تعالی معنوی استفاده کنند.

راهی که ملت ایران در پیش دارد، راه آباد کردن دنیاست. علم را، دانایی را، اقتصاد را، سیاست را، زندگی فردی را، روابط اجتماعی را، برنامه های کلان جامعه را – که اجزاء گوناگون دنیاست – باید آباد کرد، پیش برد، رونق داد و آنها را به شکوفایی رساند؛ و همه ی اینها در سایه ی دین تحقق پیدا خواهد کرد. امام این را به ما آموخت؛ و همین عامل دشمنی آشتی ناپذیر و خصومت کور ابرقدرتها با نظام جمهوری اسلامی بود، و امروز هم هست. امروز هم یکی از آماج های تهاجم دشمنان ما در سطح تبلیغات جهانی، همین یگانگی دین و دنیاست؛ می گویند چرا دین را پیشوا و مهندس دنیا می دانید. آنها احساس خطر می کنند؛ چون دنیایی که آنها می خواهند، دنیای ظلم و تجاوز و دنیای تهی از معنویت و اخلاق است. این، نظمی است که استکبار جهانب برای بشریت امروز و دیروز، همیشه در نظر داشته است. نظام جمهوری اسلامی این نظم باطل و این دور غلط را شکسته است؛ نمونه ای را نشان می دهد که دین می تواند در دنیای مردم به طور عملی مؤثر باشد.14/3/1384

مکتب سیاسی امام میدانی را باز می کند که گستره ی آن حتی از تشکیل نظام اسلامی هم وسیع تر است. مکتب سیاسی ای که امام آن را مطرح و برای آن مجاهدت کرد و آن را تجسم و عینیت بخشید، برای بشریت و برای دنیا حرف تازه دارد و راه تازه پیشنهاد می کند. چیزهایی در این مکتب وجود دارد که بشریت تشنه آنهاست؛ لذا کهنه نمی شود. کسانی که سعی می کنند امام بزرگوار ما را به عنوان یک شخصیت متعلق به تاریخ و متعلق به گذشته معرفی کنند، در تلاش خود موفق نخواهند شد. امام در مکتب سیاسی خود زنده است، و تا این مکتب سیاسی زنده است، حضور و وجود امام در میان امت اسلامی، بلکه در میان بشریت، منشأ آثار بزرگ و ماندگار است. 14/3/1383

مکتب سیاسی امام دارای شاخص هایی است. من امروز چند خط از خطوط برجسته این مکتب را در اینجا بیان می کنم. یکی از این خطوط این است که در مکتب سیاسی امام، معنویت با سیاست در هم تنیده است. در مکتب سیاسی امام، معنویت از سیاست جدا نیست؛ سیاست و عرفان، سیاست و اخلاق. امام که تجسم مکتب سیاسی خود بود، سیاست و معنویت را با هم داشت و همین را دنبال می کرد؛ حتی در مبارزات سیاسی، کانون اصلی در رفتار امام، معنویت او بود. همه رفتارها و همه مواضع امام حول محور خدا و معنویت دور می زد. امام به اراده ی تشریعی پروردگار اعتقاد و به اراده ی تکوینی او اعتماد داشت و می دانست کسی که در راه تحقق شریعت الهی حرکت می کند، قوانین و سنت های آفرینش کمک کار اوست. او معتقد بود که:«ولله جنود السموات و الارض و کان الله عزیزاً حکیما». امام قوانین شریعت را بستر حرکت خود می دانست و علائم راهنمای حرکت خود به شمار می آورد. حرکت امام برای سعادت کشور و ملت، بر مبنای هدایت شریعت اسلامی بود؛ لذا«تکلیف الهی» برای امام کلید سعادت به حساب می آمد و او را به هدفهای بزرگ آرمانی خود می رساند. این که از قول امام معروف است و همه می دانیم که گفته بودند«ما برای تکلیف عمل می کنیم، نه برای پیروزی»، به معنای بی رغبتی ایشان به پیروزی نبود. بدون تردید پیروزی در همه هدفهای بزرگ، آرزوی امام بود. پیروزی جزو نعمت های خداست و امام به پیروزی علاقه مند بود – نه اینکه علاقه مند نبود یا بی رغبت بود – اما آنچه او را به سوی آن هدفها پیش می برد، تکلیف و عمل به وظیفه الهی بود؛ برای خدا حرکت کردن بود. چون انگیزه ی او این بود، لذا نمی ترسید؛ شک نمی کرد؛ مأیوس نمی شد؛ مغرور نمی شد؛ متزلزل و خسته هم نمی شد. اینها خاصیت عمل به تکلیف و عمل برای خداست.14/3/1383

شاخص دوم، اعتقاد راسخ و صادقانه به نقش مردم است؛ هم کرامت انسان، هم تعیین کننده بودن اراده ی انسان. در مکتب سیاسی امام، هویت انسانی، هم ارزشمند و دارای کرامت است، هم قدرتمند و کار ساز است. نتیجه ی ارزشمندی و کرامت داشتن این است که در اداره ی سرنوشت بشر و یک جامعه، آراء مردم باید نقش اساسی ایفا کند. لذا مردم سالاری در مکتب سیاسی امام بزرگوار ما – که از متن اسلام گرفته شده است – مردم سالاری حقیقی است؛ مثل مردم سالاری امریکایی و امثال آن، شعار و فریب و اغواگری ذهنهای مردم نیست. مردم با رأی خود، با اراده ی خود، با خواست خود و با ایمان خود راه را انتخاب می کنند؛ مسؤولان خود را هم انتخاب می کنند. لذا دو ماه از پیروزی انقلاب نگذشته بود که امام اصل نظام برآمده ی از انقلاب را به رأی مردم گذاشت. شما این را مقایسه کنید با رفتاری که کودتاگران نظامی در دنیا می کنند، رفتاری که حکومتهای کمونیستی می کردند، و رفتاری که امروز امریکا می کند. امروز امریکا بعد از پانزده ماه که با اشغال نظامی عراق را گرفته است، هنوز به مردم این کشور اجازه نمی دهد که بگویند برای حکومت خود چه چیز و چه کسانی را می خواهند. نماینده سازمان ملل دیروز مصاحبه می کند و می گوید چون امریکایی ها در عراق حضور نظامی دارند، باید رأی حاکم امریکایی در انتخاب عناصر دولت مراعات شود! دموکراسی اینها این است. نام دمکراسی، اغواگری است. دمکراسی حتی در کشورهای خودشان هم، یک مردم سالاری حقیقی نیست.؛ جلوه فروشی به وسیله ی تبلیغات رنگین و پولهای بی حسابی است که در این راه خرج می کنند؛ لذا آراء مردم گم است. در مکتب سیاسی امام رأی مردم به معنای واقعی کلمه تأثیر می گذارد و تعیین کننده است. این، کرامت و ارزشمندی رأی مردم است. از طرف دیگر امام با اتکاء به قدرت رأی مردم معتقد بود که با اراده ی پولادین مردم می شود در مقابل همه ی قدرتهای متجاوز جهانی ایستاد؛ و ایستاد. در مکتب سیاسی امام، مردم سالاری از متن دین برخاسته است؛ از«امر هم شوری بینهم» بر خاسته است؛ از«هو الذی ایدک بنصره و بالمؤمنین» بر خاسته است. ما این را از کسی وام نگرفته ایم. عده ای می خواهند وانمود کنند که نقش مردم در اداره ی حکومت ها را باید غربی ها بیایند به ما یاد بدهند! غربیها خودشان هنوز در خم یک کوچه گرفتارند!14/3/1383

شاخص سوم از شاخصهای مکتب سیاسی امام، نگاه بین المللی و جهانی این مکتب است. مخاطب امام در سخن و ایده ی سیاسی خود، بشریت است؛ نه فقط ملت ایران. ملت ایران این پیام را به گوش جان شنید، پایش ایستاد، برایش مبارزه کرد و توانست عزت و استقلال خود را به دست آورد؛ اما مخاطب این پیام، همه ی بشریت است. مکتب سیاسی امام این خیر و استقلال و عزت و ایمان را برای همه ی امت اسلامی و همه ی بشریت می خواهد؛ این رسالتی است بر دوش یک انسان مسلمان. البتع تفاوت امام با کسانی که برای خود رسالت جهانی قائلند، این است که مکتب سیاسی امام با توپ و تانک و اسلحه و شکنجه نمی خواهد ملتی را به فکر و به راه خود معتقد کند. امریکایی ها هم می گویند ما رسالت داریم در دنیا حقوق بشر و دمکراسی را توسعه دهیم. راه گسترش دمکراسی، کاربرد بمب اتم در هیروشیماست؟! توپ و تانک و جنگ افروزی و کودتاگری در امریکای لاتین و آفریقاست؟! امروز هم در خاورمیانه این همه دغل بازی و فریب گری و ظلم و جنایت به چشم می خورد.1383/3/14

شاخص مهم دیگر مکتب سیاسی امام یزرگوار ما پاسداری از ارزشهاست، که مظهر آن را امام بزرگوار در تبیین مسأله ی ولایت فقیه روشن کردند. از اول انقلاب اسلامی و پیروزی انقلاب و تشکیل نظام اسلامی، بسیاری سعی کرده اند مسأله ی ولایت فقیه را نادرست، بد و بر خلاف واقع معرفی کنند؛ برداشتهای خلاف واقع و دروغ و خواسته ها و توقعات غیر منطبق با متن نظام سیاسی اسلام و فکر سیاسی امام بزرگوار.14/3/1383

آخرین نکته ای که به عنوان شاخصه ی مکتب سیاسی امام عرض می کنم، مسأله ی عدالت اجتماعی است. عدالت اجتماعی یکی از مهمترین و اصلی ترین خطوط در مکتب سیاسی امام بزرگوار ماست. در همه ی برنامه های حکومت – در قانونگذاری، در اجرا، در قضا – باید عدالت اجتماعی و پر کردن شکافهای طبقاتی، مورد نظر و هدف باشد. این که ما بگوییم کشور را ثروتمند می کنیم – یعنی تولید ناخالص ملی را بالا می بریم – اما ثروتها در گوشه یی به نفع یک عده انبار شود و عده ی کثیری هم از مردم دستشان خالی باشد، با مکتب سیاسی امام نمی سازد. پر کردن شکاف اقتصادی در بین مردم و رفع تبعیض در استفاده ی از منابع گوناگون ملی در میان طبقات مردم، مهمترین و سخت ترین مسؤولیت ماست. همه ی برنامه ریزان، قانونگذاران، مجریان و همه ی کسانی که در دستگاههای گوناگون مشغول کار هستند، باید این را مورد توجه قرار دهند و یکی از مهمترین شاخصهای حرکت خود به حساب آورند.1383/3/14

شاخص های خط امام صیانت و علل انحراف از خط امام(ره)

تهیه و تکثیر: دفتر پژوهش های فرهنگی                                     

11 و 12 آذرماه 89-قم