قُل لِلمُؤمِنینَ یَغُضُّوا مِن أَبصارِهِم وَ یَحفَظُوا فُرُوجَهُم ذلِکَ أَزکی لَهُم إِنَّ اللهَ خَبیرٌ بِما یَصنَعُونَ.

نور،30

به مردان مؤمن بگو: از بعضی نگاه های خود(نگاه های غیر مجاز) چشم پوشی کنند و دامن خود را حفظ نمایند. این برای پاک تر ماندن آنان بهتر است. خداوند به آنچه انجام می دهند آگاه است.

* حضرت علی علیه السلام فرمود:«لکم نَظَره الی المرئه فلا تتّبعوها بنَظره اُخری و احذروا الفته» نگاه اوّل مانعی ندارد؛ ولی ادامه ی نگاه اشکال دارد؛ زیرا سبب فتنه می شود.

* در حدیثی می خوانیم: تمام چشم ها در قیامت گریان است مگر سه چشم: چشمی که از ترس خدا بگرید و چشمی که از گناه بسته شود و چشمی  که در راه خدا بیدار بماند.

* در «صحیح بخاری» می خوانیم که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند: جلو راه مردم ننشینید. مردم گفتند: ما ناچاریم از نشستن. فرمود: پس حقّ آن را ادا کنید. پرسید: حقّ آن چیست؟ فرمود:«غَضَّ البَصر و کَفَّ الاَذی و رَدّ السلام و الامر بالمعروف و النهی عن المنکر» ترک چشم چرانی و مردم آزاری، جواب دادن به سلام دیگران، امر به معروف و نهی از منکر.

* حضرت عیسی علیه السلام فرمود: از نگاه به نامحرم بپرهیزید که بذر شهوت را در دل می نشاند و همین  برای دچار شدن انسان به فتنه کافی است.

* حضرت علی علیه السلام فرمود: «العَین رائِدُ القلب» چشم، دل را به دنبال خود می کشد.«العَین مَصائد الشیطان» چشم، قلّاب شیطان و چشم پوشی بهترین راه دوری از شهوات است.

* پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: «النَظَرَ سَهم مسموم مِن سهام ابلیس فَمَن تَرکَها خَوفاً من الله اعطاه الله ایماناً یَجِد حلاوه فی قلبه» نگاه بَد تیری از تیرهای مسموم شیطان است که هر کس از ترس خدا چشم خود را فرو بندد خداوند به او ایمانی می دهد که از درون خویش شیرینی و مزه ی آن را احساس می کند.

* پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: هر کس چشم خود را از حرام پُر کند، در قیامت چشم او از آتش پُر خواهد شد مگر اینکه توبه کند.

امام صادق علیه السلام درباره ی نگاه مجاز به زن نامحرم فرمود:«الوَجه و الکَفَّین و القَدمَین» یعنی نگاه به صورت و کف دست ها و روی پاها جایز است.(لکن بدون شهوت)

امام خامنه ای(مدظله العالی):

وجود مقدس حضرت بقیه الله (ارواحنافداه) استمرار حرکت نبوت ها و دعوت های الهی است از اول تاریخ تا امروز؛ یعنی همان طور که در دعای ندبه می خوانید، از «فبعض اسکنته جنّتک» - که حضرت آدم است- تا «الی ان انتهی الامر» - که رسیدن به خاتم انبیاء صلی الله علیه و آله و سلم هست- و بعد مسئله ی وصایت و اهل بیت آن بزرگوار، تا می رسد به امام زمان، همه، یک سلسله ی متصل و مرتبط به هم در تاریخ بشر است. این، بدین معناست که آن حرکت عظیم نبوت ها، آن دعوت الهی به وسیله ی پیامبران، در هیچ نقطه ای متوقف نشده است. بشر به پیامبر و به دعوت الهی و به داعیان الهی احتیاج داشته است و این احتیاج تا امروز باقی است و هر چه زمان گذشته، بشر به تعالیم انبیا نزدیک تر شده است.

1384/6/29

حضرت صادق علیه السلام فرمودند:

اِنَّما شیعَه عَلیٍّ مَن عَفَّ بَطنَهُ وَ فَرجَهُ وَاشتَدَّ جهادُهُ وَ عَمِلَ لِخالِقِهِ وَرَجا ثَوابَهُ وَ خافَ عِقابَهُ.

همانا شیعه علی علیه السلام کسی است که شکم و شهوت خویش را عفیف نگهدارد و تلاش او شدید باشد، برای آفریدگارش کار کند، به ثواب خدا امیدوار باشد و از کیفر او بترسد.

اصول کافی/جلد2/ص233

سردار شهید محمد قنبرلو فرمانده محور عملیاتی لشکر مکانیزه 31 عاشورا متولد قریس از توابع شهرستان خوی برای تشکیل یک زندگی ساده اما با چارچوب های اخلاقی متقن و محکم آن گونه که حضرت علی علیه السلام و حضرت فاطمه سلام الله علیها زیستند، شرایطی را برای انتخاب همسر خویش به صورت مکتوب به نگارش درآورده که به عنوان میراثی از این شهید عزیز، امروز سرمشقی است برای جوانان دوران ما که در زیر فرازی از آن را می خوانیم:

بسم الله الرحمن الرحیم

شما باید بدانید با کسی ازدواج می کنید که به خاطر اسلام و انقلاب و امام آماده است از همه چیزش بگذرد منتهای آرزویش پیروزی بر دشمنان اسلام و در نهایت شهادت در راه خداست.

باید توجه کنید که بعد از ازدواج با من مسئولیت شرعی شما چندین برابر می شود زیرا همسر یک پاسدار می شوید و برای سایر خواهران مسلمان باید الگو باشید.

شرایط برای زندگی مشترک ما:

1-  زندگی ما باید تا حد امکان علی و فاطمه گونه باشد(در هر زمینه) و هر کس در حد مسئولیت شرعی خود وظایفش را به نحو احسن انجام دهد.

2- پدر و مادرم غیر از من کسی را ندارند و تنها من هستم که در ایام پیری دستشان را باید بگیرم.

3- شغلم پاسداری است، نه تنها مسئولیت پاسداری از انقلاب بلکه مسئولیت نجات مستضعفین جهان از سلطه ابرقدرت ها نیز به عهده ماست؛ بنابراین من همیشه در سپاه خواهم ماند.

4- من پاسدار هستم و زمان، زمان جنگ است؛ ممکن است گروگان و یا زخمی و یا اگر توفیق باشد شهید شوم و شما باید از هر جهت آماده باشید؛ زیرا با یک فرد عادی و راحت طلب ازدواج نمی کنید.

5- به هیچ حزب و گروهی وابسته نبوده به غیر از خط امام و شما نیز باید چنین باشید.

6- از نظر فعالیت مذهبی کاملاً آزاد هستید.

7- بزرگترین مسئولیتی که در مقابل همسر و خدا دارید، حفظ و رعایت حجاب اسلامی است.

8- می توانید به تحصیلات خود ادامه دهید اما نه برای کسب مدرک بلکه برای خدمت به اسلام

9- نحوه برگزاری مراسم ازدواج، همان خواهد بود که امامان و الگوهای ما برگزار کرده اند.

10- در بعضی از مسائل شرعی اگر چنانچه پدر و مادرمان از روی ناآگاهی پافشاری کردند در درجه اول موظف به آگاه کردن آنان بوده و در نهایت خودمان مستقلاً تصمیم می گیریم.

خداوند متعال در سخنی با رسول خود حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم ضمن برشمردن برخی عوامل مباهات و افتخار، که انسان ها آن ها را وسیله ی عزت و کرامت می پندارند، به تخطئه ی این گونه افکار پرداخته و گذرا و ناپایدار بودن این موارد را گوشزد می نماید.

«قالَ اللهُ تَعالی لِنَبیِّهِ مُحمّد صلی الله علیه و آله و سلم: اِفتِخارُ النّاسِ فی الدُّنیا علی سِتَّه أوجُه: اوَّلُهُ بِالوَجهِ الحَسَن، و الثانی بِالفَصَاحَه، و الثّالث بِالمال؛ وَ الرّابِعُ بِالحَسَبِ وَ النَّسَب، وَ الخامِس بِالقُوّه، وَ السّادِسُ بِالمُلکِ؛

خداوند به رسول خود صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: مباهات و افتخار مردم در دنیا به یکی از این شش چیز است:

1- زیبایی چهره- 2- بیان شیرین و سخنران خوب بودن- 3- دارایی و ثروت- 4- حسب و نسب- 5- قدرت جسمی- 6- پُست و مقام

سپس خداوند به تخطئه ی این نوع دیدگاه های نادرست پیرامون عزت مندی و محبوبیت پرداخته و می فرماید:

قُل یا مُحمّد! لِمَن اِفتَخَرَ بِالوَجهِ الحَسَن: تَلفَحُ وُجوهَهُمُ النّارُ وَ هُم فیها کالِحون؛ ای محمد! به کسی که به زیبایی صورتش می نازد بگو: آتش جهنم صورت هایشان را خواهد سوزاند و زشت منظر خواهند شد.

وَ قُل لِمَن اِفتَخَرَ بِالمالِ وَ الوَلَدِ: یَومَ لا یَنفَعُ مالٌ وَ لا بَنُون* الّا مَن أَتی اللهَ بِقَلبٍ سَلیم؛ و به کسی که به ثروت و دارایی و فرزند خود افتخار می کند و آن ها را مایه ی عزت خود می داند بگو: روز قیامت مال و فرزند انسان به حالش سودی نخواهد بخشید و تنها قلب سلیم است که به حال انسان نفع خواهد داشت.

وَ قُل لِمَن اِفتَخَرَ بِالقُوَّهِ: عَلَیها مَلائِکَهٌ غلاظٌ شِدادٌ لا یَعصُونَ اللهَ ما أمَرَهُم وَ یَفعَلُونَ؛ و به کسی که به زور بازو و قدرت خود افتخار می کند، بگو: در قیامت، فرشتگان قدرتمندی هستند که با شدت و غضب با آن ها برخورد خواهند کرد و آن چه را که از ناحیه ی پروردگارشان به آن ها امر شود، انجام خواهند داد.

وَ قُل لِمَن اِفتَخَرَ بِالحَسَبِ وَ النَّسَب: فَلا أَنسابَ بَینَهُم یَومَئِذٍ وَ لا یَتَساءلُون؛ و به کسی که به حسب و نسب و بزرگ زادگی و پدر و مادر خود افتخار می کند، بگو: روزی فرا خواهد رسید که همه ی این پیوند ها و خویشاوندی ها قطع خواهد شد و از حال یکدیگر بی خبر خواهند شد.

وَ قُل لِمَن اِفتَخَرَ بِالمُلک: لِمَنِ المُلکُ الیَومَ لِلّهِ الواحِدِ القَهَّار؛ به کسی که به مقام و ریاست خود فریفته شده و آن را عزت و کرامت خود می پندارد، بگو: روز قیامت پادشاهی و قدرت، مخصوص خداوند است.

در دعای مکارم الاخلاق امام سجاد علیه السلام آمده است:

«وَ أَعِزَّنی وَ لا تَبتَلیَنِّی بِالکِبرِ… وَ لَا تَرفَعنِی فی النّاسِ دَرَجَهً إِلّا حَطَطتَنِی عِندَ نَفسی مِثلَها، وَ لَا تُحدِث لِی عِزّاً ظَاهِراً إِلّا أَحدَثتَ لِی ذِلَّهً باطِنهً عِندَ نَفسِی بِقَدَرِهَا»؛ مرا عزّت بخش و به کبر و غرور مبتلایم مکن… و مرا نزد مردم درجه ای بال مبر، جز این که به همان اندازه نزد خودم فرودم آوری و هیچ عزت آشکاری برایم پدید نیاور؛ مگر این که به همان اندازه ذلّتی درونی در نظر خودم پدید آوری.

امام خامنه ای(مدظله العالی):

عُقده های فروخورده ی انسانها در طول تاریخ، چشم به انتهایاین افق دوخته است تا انسان والا و برگزیده از برگزیدگان خدا بیاید، تار و پود ظلم و ستم را که انسانهای شریر در همه ی تاریخ تنیده اند از هم بدرد.

78/9/3

اوایل اسارت ورزش ممنوع بود.

تا یه نفر شروع به ورزش کرد. مأمور عراقی با قلم و کاغذ اومد سراغش و پرسید اسمت چیه؟

اون بسیجی هم گفت: گچ پژ

عراقیه تا چند دقیقه هر کاری کرد نتونست اسمو تلفظ کنه… ول کرد رفت.

امام خامنه ای(مدظله العالی):

یک مسئله، مسئله ی احترام ظاهری و پاسداشتن از حرمت قرآن است به معنای الفاظ قرآن، اصوات قرآنی؛ این در جای خود چیز محترم و مهمی است. مسئله ی بالاتر، تخلّق به اخلاق قرآنی است؛ سبک زندگی را منطبق با قرآن قرار دادن. یکی از عیوب ما و جوامع ما در طول زمان این بوده است که گاهی فرهنگ خود را متأثر می کردیم از فرهنگ بیگانگان. کسانی این را در میان جامعه ی ما و کشور ما به عمد ترویج کردند؛ ما را سوق دادند به سمت زندگی کسانی که دل و جانشان خالی بود از نور معنویت؛ در سبک زندگی، در کیفیت پوشش، در کیفیت راه رفتن، در کیفیت معاشرت ها و ارتباطات اجتماعی. اگر هم کسی به آنها اعتراض کرد، گفتند که دنیا امروز اینجوری است. در حالی که قرآن به ما می آموزد:«و ان تطعِ اکثرِ من فی الأرض یضلّوک عن سبیل الله ان یتّبعون الا الظنّ و ان هم الّا یخرصون». آنچه که انسان جا دارد آن را فرا بگیرد و اگر لازم بود، از آت تقلید کند، عبارت است از طریق هدایت؛ «صراط الذین انعمت علیهم»؛ از خدای متعال می خواهیم که ما را هدایت کند به راه کسانی که به نعمت الهی واصل و نائل شده اند؛ این است که باید از آن تبعیت و پیروی کرد.

92/4/19

مرحوم شیخ حرّ عاملی و راوندی و دیگر بزرگان آورده اند: پس از آن که امام جعفر صادق علیه السلام به شهادت رسید، یکی از فرزندانش به نام عبدالله – که بزرگترین فرزند حضرت بود- ادّعای امامت کرد. امام موسی کاظم علیه السلام دستور داد تا مقدار زیادی هیزم وسط حیات منزلش جمع کنند؛ و سپس شخصی را به دنبال برادرش عبدالله فرستاد تا او را نزد حضرت احضار نماید. چون عبدالله وارد شد، دید که جمعی از اصحاب و شیعیان سرشناس نیز در آن مجلس حضور دارند و چون عبدالله کنار برادر خود امام کاظم علیه السلام نشست، حضرت دستور داد تا هیزم ها را آتش بزنند؛ و با سوختن هیزم ها، آتش زیادی تهیه گردید. تمامی افراد حاضر در مجلس، در حیرت و تعجّب فرو رفته بودند و از یکدیگر می پرسیدند که چرا امام موسی کاظم علیه الس چنین کاری را در آن محل و مجلس انجام می دهد. آن گاه حضرت از جای خود برخاست و جلو آمد و در وسط آتش نشست؛ و با افراد حاضر مشغول صحبت و مذاکره گردید. پس از گذشت ساعتی بلند شد و لباس های خود را تکان داد و آمد و در جایگاه اولیه خود نشست و به برادرش عبدالله فرمود: اگر گمان داری بر این که تو بعد از پدرت امام جعفر صادق علیه السلام امام و خلیفه هستی، بلند شو و همانند من در میان آتش بنشین.

عبدالله چون چنان صحنه ای را دید و چنین سخنی را شنید، رنگ چهره اش دگرگون شد و بدون آن که پاسخی دهد با ناراحتی برخاست و مجلس را ترک کرد.

در اوج شکوفایی انقلاب سال پنجاه و هفت، تظاهرات و راهپیمایی جلوه ی خاصی به محله ها داده بود. در محله ی جماران، بالای خیابان شهید اشرفی اصفهانی- کهن دژ سابق- تظاهرات توسط عمال رژیم به خاک و خون کشیده شد و برادر باباشاهی به شهادت رسید.

مراسم بزرگداشت در حالی در مسجد محمدیه برگزار می شد که مأمورین ساواک مراقب اوضاع بودند. در جوّ آن زمان، کمتر کسی می توانست علیه رژیم بی پرده صحبت کند  و گرفتار نشود.

پس از تجمع مردم در مسجد، طلبه ای جوان با چهره ای نورانی وارد مسجد شد. او بر منبر قرار گرفت و با تسلط کافی و شجاعت کم نظیر، عملکرد زشت رژیم را بیان کرده و با سخنرانی مهیج و جالب به روشنگری پرداخت. تا آن زمان خطیبی به این بی باکی و شجاعت در مورد رژیم صحبت نکرده بود. همه از بی باکی او صحبت کردند و سؤال می کردند او کیست؟ حاج اصغر جوانی که در آن لباس ناشناخته مانده بود، پس از اتمام سخنرانی با زرنگی لباس هایش را تعویض کرد و به میان جمعیت برگشت و مأمورین امنیتی را از تعقیب روحانی ناامید کرد.