وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: [ اِذا كانَتْ لَكَ اِلَى اللّهِ سُبْحانَهُ حاجَةٌ

و آن حضرت فرمود: هرگاه تو را به خداوند حاجتى

فَابْدَأْ بِمَسْاَلَةِ الصَّلاةِ عَلى رَسُولِهِ صَلّى اللّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ،

باشد دعاى خود را با صلوات بر پيامبر صلّى اللّه عليه و آله

ثُمَّ سَلْ حاجَتَكَ، فَاِنَّ اللّهَ اَكْرَمُ مِنْ اَنْ يُسْاَلَ حاجَتَيْنِ

آغاز كن، سپس حاجت بخواه، كه خداوند كريم تر از آن است كه از او دو حاجت بخواهند،

فَيَقْضِىَ اِحْداهُما وَ يَمْنَعَ الاُْخْرى.

يكى را جواب دهد و ديگرى را منع نمايد.

 وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  لاتَظُنَّنَّ بِكَلِمَة خَرَجَتْ مِنْ اَحَد

و آن حضرت فرمود: به سخنى كه از كسى صادر مى شود

سُوءًا وَ اَنْتَ تَجِدُ لَها فِى الْخَيْرِ مُحْتَمَلاً.

تا جايى كه براى آن محمل خير مى يابى گمان بد مبر.

  وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  يا اَسْرَى الرَّغْبَةِ، اَقْصِرُوا، فَاِنَّ

و آن حضرت فرمود: اى اسيران هوا و هوس، آرزوها را كوتاه كنيد، زيرا مردم

الْمُعَرِّجَ عَلَى الدُّنْيا لايَرُوعُهُ مِنْها اِلاّ صَريفُ اَنْيابِ

دلبسته به دنيا را جز صداى دندانهاى حوادث از اين دنيا

الْحِدْثانِ. اَيُّهَا النّاسُ، تَوَلَّوْا مِنْ اَنْفُسِكُمْ تَأْديبَها، وَ اعْدِلُوا

نمى ترساند، اى مردم، خودتان عهده دار ادب كردن خود شويد، و نفس را از جرأت بر

عَنْ ضَراوَةِ عاداتِها.

عادات هلاك كننده بازگردانيد.

  وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  اَيُّهَا النّاسُ، لِيَرَكُمُ اللّهُ مِنَ النِّعْمَةِ

و آن حضرت فرمود: اى مردم، بايد خداوند شما را به هنگام نعمت در ترس ببيند

وَجِلينَ كَما يَراكُمْ مِنَ النِّقْمَةِ فَرِقينَ، اِنَّهُ مَنْ وُسِّعَ عَلَيْهِ

به همان صورت كه در بلا هراسان مى نگرد، چرا كه به هر كس نعمت وسيع بخشيده شود

فى ذاتِ يَدِهِ فَلَمْ يَرَ ذلِكَ اسْتِدْراجاً فَقَدْ اَمِنَ مَخُوفاً،

و آن را مقدمه كيفر تدريجى به حساب نياورد از برنامه ترسناكى خود را ايمن دانسته،

وَ مَنْ ضُيِّقَ عَلَيْهِ فى ذاتِ يَدِهِ فَلَمْ يَرَ ذلِكَ اخْتِباراً فَقَدْ

و كسى كه زندگى بر او تنگ گرفته شده و او آن را امتحان نداند پاداشى را كه به آن اميد

ضَيَّـعَ مَأْمُولاً.

مى رفت ضايع نموده.

وَ عَزّى قَوْماً عَنْ مَيِّت ماتَ لَهُمْ، فَقالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  اِنَّ هذَا الاَْمْرَ

به قومى كه يكى از آنان مرده بود اين گونه تسليت گفت: اين مرگ

لَيْسَ بِكُمْ بَدَاَ، وَ لا اِلَيْكُمُ انْتَهى. وَ قَدْ كانَ صاحِبُكُمْ هذا

نه به شما شروع شد، و نه به شما پايان مى گيرد. رفيق شما

يُسافِرُ، فَعُدُّوهُ فى بَعْضِ اَسْفارِهِ، فَاِنْ قَدِمَ عَلَيْكُمْ،

سفر مى كرد، انگار كنيد به بعضى از سفرهايش رفته، اگر به شما برگشت كه خوب،

وَ اِلاّ قَدِمْتُمْ عَلَيْهِ.

و گرنه شما به سوى او مى رويد.

وَ قيلَ لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ: لَوْ سُدَّ عَلى رَجُل بابُ بَيْتِهِ وَ تُرِكَ فيهِ،

به حضرت گفته شد: اگر درب خانه كسى را به رويش ببندند و او را در آنجا رها كنند

مِنْ اَيْنَ كانَ يَأْتيهِ رِزْقُهُ؟ فَقالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  مِنْ حَيْثُ يَأْتيهِ اَجَلُهُ.

رزقش از كجا مى آيد؟ آن حضرت فرمود: از آنجا كه اجلش مى آيد.

وَ بَنى رَجُلٌ مِنْ عُمّالِهِ بِناءً فَخْماً; فَقالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  اَطْلَعَتِ الْوَرِقُ

يكى از كارگزارانش ساختمانى مجلّل ساخت، فرمود: پولها

رُؤُوسَها، اِنَّ الْبِناءَ يَصِفُ لَكَ الْغِنى.

سر درآوردند، اين بنا ثروتمندى تو را نشان مى دهد.

آية الله ميرزا جواد انصاري همداني (ره):

آقاي انصاري خود كارهاي منزل را انجام مي داد. از بازار شخصاً خريداري مي كرد و اجازه نمي‎داد كه كسي در خريد خانه و حمل كالا او را كمك كند ـ يكي از شاگردان ايشان نقل مي كردند: كه با اينكه من بيست سال بيشتر نداشتم و مشغول خواندن كفايه بودم و ايشان مجتهد مسلّم و بيش از چهل سال داشت،روزي من مشغول نماز بودم يكدفعه متوجّه شدم اين مرد الهي در نماز به من اقتداء كرده است.[23]

و در اثر همين منش و سجية اخلاقي تواضع و فروتني است كه علم و تلاش اين بزرگان به ثمر نشسته و بركت يافت و توانستند با عنايات الهي، هزاران هزار انسان را به سمت حقيقت رهنمون شوند و الگوئي وارسته از شيعيان اهل بيت(ع) به جهانيان عرضه نمايند.

[23] . در كوي بي نشان‎هاـ(سيري در زندگي آية الله انصاري همداني (ره) - ص 78 ـ مصطفي كرمي نژاد ـ انتشارات نهاوندي/ 1379/ چاپ چهارم.

مهدي رحيمي