در قرآن كريم آمده است:«الذين يبلغون رسالات الله و يخشونه و لا يخشون احداً الا الله و كفي بالله حسيبا»(احزاب، آيه 38)
كار انبيا و اوليا و علماي بزرگ اين است كه سخن حق را به مردم برسانند. آنان براي گسترش فرهنگ الهي و نفي سنت هاي جاهلي، موهوم و باطل و اضمحلال بدعت ها و امور معارض با ديانت كمترين هراسي ندارند.
حديث معروفي است كه خاطر نشان مي كند:«ان العلماء ورثه الانبياء»(الكافي، ج1، ص32)؛ عالمان وارثان پيامبرانند. ارث پيامبران چيزي جز هدايت، تعليم، پايداري، ارشاد، احياي نفوس و تصحيح مسير بشريت نيست. اين كه در حديث به تأكيد آمده است كه:«الفقهاء امناء الرسول»؛(بحارالانوار، جلد اول، ص216)؛ عالمان دين امانتداران(فرستاده) خدايند. بي جهت نيست. امانت ، همان محتواي رسالت است و دانشمند مسلمان بايد در نشر و تبليغ آن بكوشد و به هنگام حضور مانع براي رفع آن قيام كند. او بايد خارها و علفهاي هرزي را كه اجازه نمي دهند در سرزمين نفوس بشري گلهاي فضيلت و حق و عدالت كاشته شود كنار بزند.
حضرت علي(ع) مسئوليت هاي اجتماعي را تنها متوجه حكام و اميران نمي داند و مي فرمايد:«و ما اخذ الله علي العلماء ان لايقاروا علي كظه ظالم و لا سغب مظلوم؛ (نهج البلاغه) و پيماني كه خدا با دانشمدان دارد اين است كه با ظالمان قرار نداشته باشند و بر سيري آنان و گرسنگي مظلوم تاب نياورند.»
آيت الله محمدرضا مهدوي كني ره از اين دسته علما بود. ايشان از پشتوانه هاي انقلاب و خاري در چشم دشمن بودند. در هنگام فتنه ها با بصيرت، وارد ميدان مي شدند و يار و ياور ولايت و رهبري بودند. درگذشت اين فقيد وارسته و والامقام را به محضر امام زمان(عج) و نائب برحقّش امام خامنه اي مدظله العالي و همچنين حوزات علميه تسليت عرض نموده و از خداوند متعال مسئلت داريم كه روح ايشان را با ائمه معصوم(ع) و امام ره و شهدا محشور نمايد. يادشان گرامي باد.