درقسمت قبل دلیل عقلی بررسی شد. هم اکنون دلیل نقلی را مورد

بررسی قرار میدهیم:

ب)دلیل نقلی

اختصاص حاکمیت خداوند متعال بر انسان ها ، ازاساسی ترین مسائلی

است که در آموزه های اسلام بر آن تأکید شده است. در اینجا تنها به

بخشی از این آموزه ها اشاره می شود . همانطورکه در دلیل عقلی

گذشت، چون خداوند متعال به وجود آورنده و خالق جهان و موجودات

در آن است ، مالک آنها و در نتیجه صاحب اختیار آنها و حاکم  بر آنهاست. 

خداوند خود ، در قرآن ، حاکمیت خود را چنین بیان می کند:

«إن الحکم الا لله یقص الحق و هو خیر الفاصلین »انعام آیه  57    فرمان

جز به دست خدا نیست که حق را بیان می کند و ا و بهترین داوران [و

جدا کنندگان حق و باطل ] است.

«ما لهم من دونه من ولی و لا یشرک فی حکمه أحد» کهف  26  برای

آنان سر پرست [و تصمیم گیرنده ای] جز او نیست و هیچ کس را در

فرمانروایی خود ، شریک نمی گیرد.

«و ما لهم من دونه من وال» رعد 11 و غیراز او سرپرست[و تصمیم

گیرنده ای ] برا ی آنان نخواهد بود.

واو خود در تعلیل فرمانروایی و حاکمیتش چنین می فرماید:

«الله الذی خلق السماوات و ما بینهما فی ستة أیام ثم استوی علی

العرش ما لکم من دونه من ولی» سجده 4  خدا کسی است که آسمانها

وزمین و آنچه را  که میان آن دو است، در شش روز آفرید، آنگاه بر عرش

[قدرت ] استیلا یافت . برای شما غیر از او سرپرست [و تصمیم گیرنده ای]

نیست.

ملاحظه می شود که در این آیه ، خداوند سبب فرمانروایی اختصاصی

خویش را بر جهان ، خالقیت خویش و تأثیری که در پیدایش جهان دارد ،

ذکرمی کند و در آیه ای دیگرنیز تأثیر خویش را در آینده موجودات ، به

عنوان سبب ذکر می کند.

او می فرماید:«ام اتخذوا من دونه اولیاء فالله هو الولی و هو یحی الموتی

و هو علی کل شیء قدیر وما اختلفتم فیه ومن شیء فحکمه إلی الله

ذلکم الله ربی علیه توکلت و إلیه انیب» شوری 9 و 10 آیا به جای او

سرپرستانی برای خود گرفته اند؟! خداست که سرپرست راستین است

و اوست که مردگان را زنده می کند و هموست که بر هر چیزی تواناست

ودر باره هر چیزی اختلاف پیدا کردید ، داوریش به دست خداست .

چنین خدایی پروردگار من است، بر او توکل کردم و خالصانه به سوی

او باز می کردم.

و نیز در آیه ای دیگر می فرماید:«قل من رب السماوات و الارض قل الله

قل أفاتخذتم من  دونه أولیاء لا یملکون لانفسهم نفعا ولاضرا»رعد 16

بگو پروردگار آسمانها و زمین کیست؟!

بگو خداست ، بگو پس آیا جز او سرپرستانی گرفته اید که اختیارسود

و زیان خود را ندارد.

مجموع این آیات ، بر این نکته تأکید دارند که سبب حاکمیت اختصاصی

خداوند بر جهان ، خالقیت او و قدرتش بر تأثیر در گذشته ، حال و آینده

همه مو جودات ، از جمله انسان است.

انسان نیز باید بدین نکته توجه نموده و خود را در برابر فرمان و حکم

او خاضع و تابع بداند و از فرمان او سر پیچی ننماید و چنانچه کسی در

برابر حاکمیت او تسلیم نباشد، نا فرمانی خدا را نموده و در زمره ستمکاران

و کا فران قلمداد می شود:

«و من لم یحکم بما أنزل الله فأولئک هم الفاسقون» مائده  47 و کسانی

که به آنچه خدا نازل کرده حکم نکنند، آنان خود ، نا فرمانند.

«و من لم یحکم بما أنزل الله فأولئک هم الظالمون» ما ئده  45  وکسانی

که به مو جب آنچه خدا نازل کرده داوری نکنند، آنان خود ، ستمگرانند.

«و من لم یحکم بما أنزل الله فأولئک هم الکافرون» مائده 44 و کسانی

که به موجب آنچه خدا نازل کرده داوری نکنند، آنان خود، کافرانند.

بنابراین ، حاکمیت بر انسان نیز به عنوان بخشی از مخلوقات الهی،

اختصاص به ذات باری تعالی دارد و فرمانروایی بر او و هر گونه دخل و

تصرفی در او ، منوط به اذن و اجازه خداست؛

زیرا تصرف در ملک حقیقی غیر، بدون اذن مالک آن، نادرست و نارواست

و این مطلب ، حکم عقل است. با تأمل در مفاد آیات مذکور و مانند آنها ،

به دست می آید که همان بیان عقلی ای که ابتدائا ذکر شد ، مورد تأکید

این آیات شریفه است و به تعبیر دیگر ، این آیات ، ارشاد به همان حکم 

عقل هستند.

  ادامه دارد…