اذان صبح: 
طلوع آفتاب: 
اذان ظهر: 
غروب آفتاب: 
اذان مغرب: 
نیمه شب شرعی: نرمش در گفتار
یکی از رفتارهاي خوب و پسندیده که از محورهاي حسن خلق شمرده شده است،
نرمش در گفتار و زیبایی در کلام است. و این یکی از اوصاف بهشتیان است.
امام صادق(ع) فرمودند:
اِنَّ لِاَهْلِ الجَنَّۀِ اَرْبَعُ عَلاماتٍ وَجهٌ مُنْبَسِطٌ وَ لِسانٌ لطیفٌ وَ قَلْبٌ رَحیمٌ وَ یَدٌ مُعْطیۀٌ؛
براي اهل بهشت چهار نشانه است: چهرهاي گشاده،
زبانی گویا و لطیف، دلی مهربان و دستی دهنده.
باید هم خوب حرف زد و هم حرف خوب زد، حرف پخته، سنجیده و فکر کرده.
یک نفر نصرانی با کمال بی شرمی به امام باقر(ع) گفت :« اَنْتَ بَقَرٌ » ( نعوذ بالله)
یعنی شما گاو هستید. حضرت فرمودند ) ؛« اَنَا باقِرٌ » یعنی من شکافندة علومم.
گفت : «. اَنْتَ ابْنُ الطَّباخَۀِ؛ تو پسر زن آشپزي » حضرت فرمودند :
« ذاكَ حِرفَتُها؛ این حرفه و هنر اوست »
یعنی آشپزي ننگ نیست. گفت : «. اَنْتَ ابنُ السَّوْداءِ الزَّنْجِیَّۀِ الْبَذیَّۀِ؛ تو پسر زن سیاه
چهره و بد زبان هستی » وقتی به مادر حضرت تهمت زد. حضرت فرمودند :
« اِنْ کُنْتَ صَدَقْتَ غَفَرَ الُله لَها وَ اِنْ کُنْتَ کَذَبْتَ غَفَرَ الُله لَکَ؛ اگر تو راست میگویی،
خداوند او را ببخشد و اگر دروغ میگویی، خداوند تو را ببخشد.»
حضرت همۀ اهانتهاي او را با زبان نرم و ملایم و کلامی سنجیده پاسخ گفتند. و
این مرد مسیحی از این برخورد امام و کلام نرم و زیبایشان منقلب و مسلمان شد.
یک برخورد زیبا و یک سخن لطیف و پاکیزه و خالی از اهانت، یک مسیحی را منقلب
میکند و او را مجذوب رفتار و کلام زیباي امام(ع) میکند.
اگر ما بودیم چه میکردیم؟! آیا دست کم به همان اندازه که اهانت کرده بود، به او
اهانت نمیکردیم؟ آیا با او درگیر نمیشدیم؟
اما امام(ع) چقدر زیبا و جذاب پاسخ او را دادند! هم پاسخ اهانتهایش را شنید، هم
مجذوب امام گردید. این است کلام طیب و پاکیزه!
