منش امام صادق (ع)

غذاي داغي را به حضور امام صادق (عليه السلام) آوردند، چندين بار

فرمود: نستجير بالله من النار: پناه مي بريم به خدا از آتش ‍ جهنم ،

ما قدرت خوردن غذاي داغ را نداريم ، پس چگونه قدرت تحمل آتش

دوزخ را داشته باشيم . اين گفتار را فرمود تا غذا خنك شد و از آن

خورد.

روزي بنده كفشش پاره شد، و كفش از پايش در آمد، با پاي برهنه

راه رفت ، در حالي كه دستهايش ‍ را به سوي آسمان بلند كرده و

به خدا عرض مي كرد:

رب لاتكلني الي نفسي طرفه عين ابدا لا اقل من ذلك لااكثر:

پروردگارا مرا به اندازه يك چشم بهم زدن و نه كمتر و نه زيادتر به خودم

وامگذار(در حالي كه) قطرات اشك آنچنان از ديدگانش مي ريخت كه از

اطراف محاسنش سرازير مي شد. جالب اينكه : امام صادق (عليه السلام)

همراه خود پارچه سبزي داشت كه در آن مقداري تربت (خاك قبر) امام

حسين (عليه السلام) گذاشته بود، و هنگامي كه وقت نماز مي رسيد آن

تربت را بر سجاده اش مي ريخت و بر آن سجده مي كرد. آري نمازي كه با

ياد ايثارگري امام حسين (عليه السلام) باشد، موجب كمال نماز است ،

و به نماز روح تازه اي مي بخشد.

داستان صاحبدلان / محمد محمدي اشتهاردي

انديشه قم