مناجاتهاي زیبا و دلنشین

انسان باید بتواند هم با خانواده و جامعه خوب و زیبا سخن بگوید، هم با خداي خودش.

اگر دعاها را بررسی کنیم، میبینیم مناجاتهاي ائمه: با خداوند چقدر زیبا و دلنشین

است! ائمه: هم خودشان زیبا و دلنشین با خدا سخن میگفتند و هم کسانی را که

اینگونه با خدا راز و نیاز میکردند میستودند. امام باقر(ع) فرمودند:

لَقَدْ غَفَرَ الُله لِرَجُلٍ مِنْ اَهْلِ البادَیَۀِ لِکَلِمَتَینِ دَعابِهِما قالَ اللّهُمَّ اِنْ تُعَذِّبْنی فَاَهْلُ ذلِکَ

اَنَا وَ اِنْ تَغْفِرْ لی فَاَهْلُ ذلِکَ اَنْتَ فَغَفَر الُله لَهُ؛

به تحقیق خداوند مردي بادیه نشین را به خاطر دو کلمه دعا بخشود و آمرزید. آن دو

کلمه چنین بود:

خداوندا! اگر مرا عذاب کنی، حرفی نیست؛ چون من سزاوار عذابم. و اگر مرا ببخشی

تو اهل بخششی، و خداوند او را بخشید.

یعنی من مستحق عذابم چون مقصرم. بنابراین، تسلیم توأم. اما اگر ببخشی در حق

من لطف کرده اي. خدا هم به خاطر اینکه تسلیم شد، او را بخشید. با خدا هم نباید

چک چک کرد. ببینید یک سخن زیبا و پسندیده و به فرمودة قرآن  « قول سدید » و

استوار و  سنجیده، موجب مغفرت شد. همانگونه که خداوند در قرآن وعده داده بود.