وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ، لَمّا بَلَغَهُ اِغارَةُ اَصْحابِ مُعاوِيَةَ عَلَى الاَْنْبارِ،

و آن حضرت زمانى كه شنيد ياران معاويه به غارت شهر انبار برخاسته اند،

فَخَرَجَ بِنَفْسِهِ ماشِياً حَتّى اَتَى النُّخَيْلَةَ، فَاَدْرَكَهُ النّاسُ وَ قالُوا:

تنها و پياده از كوفه بيرون آمد تا به نُخَيله رسيد، مردم در آنجا به او پيوستند و گفتند:

يا اَميرَ الْمُؤْمِنينَ، نَحْنُ نَكْفيكَهُمْ، فَقالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:[

يا اميرالمؤمنين ما شرّ دشمن را از تو كفايت مى كنيم، فرمود:

وَ اللّهِ ما تَكْفُونَنى اَنْفُسَكُمْ، فَكَيْفَ تَكْفُونَنى غَيْرَكُمْ؟!

به خدا قسم شما شرّ خود را از من كفايت نمى كنيد، چگونه شرّ غير خود را از من كفايت مى كنيد؟!

اِنْ كانَتِ الرَّعايا قَبْلى لَتَشْكُو حَيْفَ رُعاتِها، فَاِنِّى الْيَوْمَ

همانا رعاياى قبل از من از ستم حاكمان شكايت مى كردند، و امروز من از

لاََشْكُو حَيْفَ رَعِيَّتى، كاَنَّنِى الْمَقُودُ وَ هُمُ الْقادَةُ،

ستم رعيّت خود شاكى هستم. گويى من تابعم و رعيّتم پيشوا،

اَوِ الْمَوْزُوعُ وَ هُمُ الْوَزَعَةُ!

يا من محكومم و آنـان حاكـم!

[ فَلمّا قالَ عَلَيْهِ السّلامُ هذَا الْقَوْلَ فى كَلام طَويل قَدْ ذَكَرْنا مُخْتارَهُ

هنگامى كه امام اين گفتار را در سخنى طولانى كه گزيده اى از آن را در قسمتى

فى جُمْلَةِ الْخُطَبِ، تَقَدَّمَ اِلَيْهِ رَجُلانِ مِنْ اَصْحابِهِ فَقالَ اَحَدُهُما:

از خطبه ها ذكر كرديم فرمود، دو نفر از يارانش نزد او آمدند، يكى از آنان گفت:

اِنّى لا اَمْلِكُ اِلاّ نَفْسى وَ اَخى، فَمُرْنا بِاَمْرِكَ يا اَميرَالْمُؤْمِنينَ،

من جز اختيار غير خود و برادرم را ندارم، اى اميرالمؤمنين

نَنْفُذْ لَهُ. فَقالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:]

فرمان ده تا فرمان برم. حضرت فرمود:

وَ اَيْنَ تَقَعانِ مِمّا اُريدُ؟!

شما دو نفر كجا و آنچه من مى خواهم؟