وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: [ اِنَّمَا الْمَرْءُ فِى الدُّنْيا غَرَضٌ تَنْتَضِلُ]

و آن حضرت فرمود: انسان در دنيا هدفى است كه مرگها به جانب او تير

فيهِ الْمَنايا، وَ نَهْبٌ تُبادِرُهُ الْمَصائِبُ. وَ مَعَ كُلِّ جُرْعَة

مى اندازند، و غارت شده اى است كه بلاها به سويش مى شتابند. با هر نوشيدنيش جرعه اى

شَرَقٌ، وَ فى كُلِّ اَكْلَة غَصَصٌ. وَ لايَنالُ الْعَبْدُ نِعْمَةً

جهنده در گلو، و با هر لقمه اش گلوگيرى است. بنده به نعمتى نمى رسد

اِلاّ بِفِراقِ اُخْرى، وَ لايَسْتَقْبِلُ يَوْماً مِنْ عُمْرِهِ اِلاّ

مگربه بهاى ازدست دادن نعمتى ديگر، و به پيشواز روزى از عمرش نمى رود مگر

بِفِراقِ آخَرَ مِنْ اَجَلِهِ. فَنَحْنُ اَعْوانُ الْمَنُونِ، وَ اَنْفُسُنا نَصْبُ

به جدايى روزى ديگر از مدت عمرش. پس ياران مرگيم،

و وجودمان نشانه تير الْحُتُوفِ، فَمِنْ اَيْنَ نَرْجُو الْبَقاءَ؟

وَ هذَا اللَّيْلُ وَ النَّهارُ

مردن ها، از كجا اميد به ماندن داشته باشيم؟

اين روز و شب

لَمْ يَرْفَعا مِنْ شَىْء شَرَفاً اِلاّ اَسْرَعَا الْكَرَّةَ

فى هَدْمِ ما بَنَيا،

چيزى را بالا نبردند مگر اينكه در خراب كردن

آنچه ساخته، و پراكندن آنچه فراهم نموده

وَ تَفْريقِ ما جَمَعا.

بودند به شتاب بازگشتند.