وَ قالَ عَلَيْهِ السّلامُ، وَ قَدْ لَقِيَهُ عِنْدَ مَسيرِهِ اِلَى الشّامِ دَهاقينُ الاَْنْبارِ

و آن حضرت در وقت رفتن به شام كه كشاورزان شهر انبار با ديدن حضرت به

نشانه احترام

فَتَرَجَّلُوا لَهُ وَ اشْتَدُّوا بَيْنَ يَدَيْهِ: ما هذَا الَّذى صَنَعْتُمُوهُ؟!

از اسبها پياده شده و پيشاپيش آن بزرگوار دويدند، فرمود: اين چه عملى بود از

شما سر زد؟!

 فَقالُوا: خُلُقٌ مِنّا نُعَظِّمُ بِهِ اُمَراءَنا. فَقالَ:

گفتند: برنامه اى است كه با آن سران خود را بزرگ مى شماريم. فرمود:

وَ اللّهِ ما يَنْتَفِعُ بِهذا اُمَراؤُكُمْ، وَ اِنَّكُمْ لَتَشُقُّونَ عَلى

به خدا قسم زمامداران شما از اين كار سود نمى برند، و شما با اين عمل

اَنْفُسِكُمْ فى دُنْياكُمْ، وَ تَشْقَوْنَ بِهِ فى آخِرَتِكُمْ. وَ ما اَخْسَرَ

در دنيا به مشقت مى افتيد، و در آخرت دچار بدبختى مى شويد. و چه خسارتبار

است

الْمَشَقَّةَ وَراءَها الْعِقابُ، وَ اَرْبَحَ الدَّعَةَ مَعَها الاَْمانُ

مشقتى كه به دنبال آن كيفر الهى است، و چه سودمند است آسايشى كه به

همراه آن ايمنى

مِـنَ النّـارِ !

از آتش جهنم است!