خدایا! تو را شکر می کنم که اشک را آفریدی که عصاره ی حیات انسان است. آن گاه که در آتش عشق می سوزم یا در شدت درد می گدازم، یا در شوق زیبایی و ذوق عرفانی آب می شوم و سراپای وجودم روح می شود، لطف می شود، عشق می شود، سوز می شود و عصاره وجودم به صورت اشک آب می شود و به عنوان زیباترین محصولِ حیات که وجهی به عشق و ذوق دارد و وجهی دیگر به غم و درد به دامان وجودم فرو می چکد.
اگر خدای بزرگ از من سندی بطلبد، قلبم را ارائه خواهم داد و اگر محصول عمرم را بطلبد، اشک را تقدیم خواهم کرد.