وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ وَ قَدْ قالَ لَهُ طَلْحَةُ وَ الزُّبَيْرُ نُبايِعُكَ عَلى اَنّا شُرَكاؤُكَ

و آن حضرت فرمود: وقتى طلحه و زبير به او گفتند با تو بيعت مى كنيم

به شرط اينكه در حكومت با

فى هذَا الاَْمْرِ:  لا، وَلكِنَّكُما شَريكانِ فِى الْقُوَّةِ وَ الاِْسْتِعانَةِ،

تو شريك باشيم، فرمود: نه، ولى درقدرت ويارى دادن شريك،

وَ عَوْنانِ عَلَى الْعَجْزِ وَ الاَْوَدِ.

و در ناتوانى و سختى كمك باشيد.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: [ اِنَّ مَعَ كُلِّ اِنْسان مَلَكَيْنِ يَحْفَظانِهِ، فَاِذا جاءَ]

و آن حضرت فرمود: با هر انسانى دو فرشته است كه او را

حفاظت مى كنند، و چون مقدّرات

الْقَدَرُ خَلَّيا بَيْنَهُ وَ بَيْنَهُ، وَ اِنَّ الاَْجَلَ جُنَّةٌ حَصينَةٌ.

الهى فرارسد او را با سرنوشتش وامى گذارند، همانا مدت حيات

انسان محافظى است استوار.

وَ قَدْ اُتِىَ بِجان وَ مَعَهُ غَوْغاءُ، فَقالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:[ لامَرْحَباًبِوُجُوه]

جنايتكارى را به محضر امام آوردند كه اوباش همراه او بودند،

فرمود: خوش مباد صورتهايى

لاتُرى اِلاّ عِنْدَ كُـلِّ سَوْاَة.

كه جز نزد هر كار زشتى ديده نمى شوند.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ فى صِفَةِ الْغَوْغاءِ: [ هُمُ الَّذينَ اِذَا اجْتَمَعُوا]

و آن حضرت درباره اوباش فرمود: اينان كسانى هستند كه

چون گرد آيند

غَلَبُوا، وَ اِذا تَفَرَّقُوا لَمْ يُعْرَفُوا. ] وَ قيلَ:

بَلْ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:

پيروز شوند، و چون پراكنده گردند

شناخته نشوند. گفته شده: امام فرمود:

ادامه »

[وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ لَمّا سَمِعَ قَوْلَ الْخَوارِج ِ «لا حُكْمَ اِلاّ لِلّهِ»] :

و آن حضرت فرمود: وقتى سخن خوارج را شنيد:

«لا حكم الاّ للّه»، فرمود: كَلِمَةُ حَقٍّ يُرادُ بِها باطِلٌ.

سخن حقّى است كه باطل به آن قصد شده.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: [ اِنَّ هذِهِ القُلُوبَ تَمَلُّ كَما تَمَلُّ]

و آن حضرت فرمود: دلها همچون بدنها خسته مى شود،

الاَْبْدانُ، فَابْتَغُوا لَها طَرائِفَ الْحِكْمَةِ.

براى رفع ملالت دلها لطائف حكمت را بجوييد (تكرار شماره : 91)

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: [ لَمْ يَذْهَبْ مِنْ مالِكَ ما وَعَظَكَ.]

و آن حضرت فرمود: از ثروتت آنچه تو را پند داد

از دستت نرفته.

وَ كانَ عَلَيْهِ السَّلامُ يَقُولُ: [ مَتى اَشْفى غَيْظى اِذا غَضِبْتُ؟]

و آن حضرت مى فرمود: وقتى به خشم آمدم چه زمانى

خشمم را فرونشانم،

اَحينَ اَعْجِزُ عَنِ الاِْنْتِقامِ فَيُقالُ لى: لَوْ صَبَرْتَ؟! اَمْ حينَ

آيا هنگامى كه از انتقام ناتوانم و به من گفته شود: اگر صبر

مى كردى بهتر بود؟!

يا وقتى كه اَقْدِرُ عَلَيْهِ فَيُقالُ لى: لَوْ عَفَوْتَ؟!

قدرت بر كيفر دارم و به من گفته شود: اگر مى بخشيدى

بهتر بود؟!

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ وَ قَدْ مَرَّ بِقَذَر عَلى مَزْبَلَة: [ هذا ما بَخِلَ بِهِ] آن الْباخِلُونَ.

و آن حضرت از كنار نجاستى در مزبله اى عبور كرد و فرمود: اين چيزى

است كه بخيلان به بخل ورزيدند.

وَ فى خَبَر آخَرَ اَنَّهُ قالَ: [ هذا ما كُنْتُمْ تَتَنافَسُونَ فيهِ بِالاَْمْسِ.]

و در خبر ديگرى است كه فرمود: اين چيزى است كه ديروز

در آن رغبت مى نموديد.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: [ اِنَّ لِلْقُلُوبِ شَهْوَةً وَ اِقْبالاً وَ اِدْباراً،]

و آن حضرت فرمود: دلها را ميل و روى آوردن و پشت كردن است،

فَأْتُوها مِنْ قِبَلِ شَهْوَتِها وَ اِقْبالِها، فَاِنَّ الْقَلْبَ اِذا اُكْرِهَ

از راه ميل و روى آوردن دلها به سوى دلها آييد، چرا كه دل وقتى به كارى مجبور گردد

عَمِىَ.

كور شود.