وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  اِتَّقُوا ظُنُونَ الْمُؤْمِنينَ، فَاِنَّ اللّهَ تَعالى

و آن حضرت فرمود: از گمانهاى اهل ايمان پروا كنيد، كه خداوند

جَعَلَ الْحَقَّ عَلى اَلْسِنَتِهِمْ.

حق را بر زبان آنان نهاده است.

 وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  مَوَدَّةُ الاْباءِ قَرابَةٌ بَيْنَ الاَْبْناءِ،

و آن حضرت فرمود: دوستى پدران خويشاوندى بين فرزندان است،

وَ الْقَرَابَةُ اِلَى الْمَوَدَّةِ اَحْوَجُ مِنْ الْمَوَدَّةِ اِلَى الْقَرابَةِ.

و خويشاوندى به دوستى محتاج تر از دوستى به خويشاوندى است

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  يَنامُ الرَّجُلُ عَلى الثُّكْلِ، وَ لايَنامُ عَلَى

و آن حضرت فرمود: داغدار مى خوابد، ولى مال ربوده

الْحَرَبِ.

نمى خـوابـد.

 وَ مَعْنى ذلِكَ اَنَّهُ يَصْبِرُ عَلى قَتْلِ الاَْوْلادِ، وَلايَصْبِرُ عَلى سَلْبِ الاَْمْوالِ.

يعنى مرد بر مرگ فرزند صبر مى كند، ولى بر غارت مالش شكيبايى نمى ورزد

نهج البلاغه گمشده بشريت معاصر

ما منتظريم كه كتاب نهج البلاغه كه بعد از قرآن بزرگترين دستور زندگي مادي و معنوي و بالاترين كتاب

رهايي بخش بشر است و دستورات معنوي و حكومتي آن بالاترين راه نجات است، از امام معصوم ماست.

(امام خميني «ره»)

نهج البلاغه مرهمي است بر دردهاي جانكاه بشريت.

نهج البلاغه داروي مؤثري است بر تلطيف روح انسانها و مبارزه با خشونتها.

نهج البلاغه اثري است به درخشندگي آفتاب، به لطافت گل، به قاطعيت صاعقه، به غرش طوفان و برق،

به تحرك امواج، به بلندي ستارگان دوردست بر اوج آسمانها.

نهج البلاغه در حقيقت فرزند قرآن است.

اين مجموعه زيبا و نفيس كه روزگار از كهنه كردن آن ناتوان است و گذشت زمان و ظهور افكار و انديشه اي

نوتر و روشن تر بر ارزش آن افزوده، منتخبي است از خطابه ها و دعاها، وصايا، نامه ها و جمله هاي كوتاه

مولاي متقيان علي (ع) كه بوسيله سيد شريف رضي در حدود هزار سال پيش گردآوري شده است.

او از نظر خودش آنهايي كه از جنبه بلاغت برجستگي خاصي را داشته اند انتخاب كرده، از اينرو اين منتخب

را نهج البلاغه نام نهاد. كلمات اميرالمؤمنين (ع) از قديم ترين ايام با دو امتياز همراه بوده است.

1- فصاحت و بلاغت 2- همه جانبه بودن (چندي بعدي بودن) توأم شدن ايندو با هم سخن علي (ع) را در حد

اعجاز قرار داد و به همين جهت سخن علي (ع) در حد واسط كلام مخلوق و كلام خالق قرار گرفته

((فوق كلام المخلوق و دون كلام الخالق))

ادامه »

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  كَفـى بِالاَْجَـلِ حارِسـاً.

و آن حضرت فرمود: اجل حتمى براى نگهدارى انسان بس است

 وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  اِنَّ الْمِسْكينَ رَسُولُ اللّهِ، فَمَنْ مَنَعَهُ

و آن حضرت فرمود: تهيدست فرستاده خداست، كسى كه او را محروم كند

فَقَدْ مَنَعَ اللّهَ، وَ مَنْ اَعْطاهُ فَقَدْ اَعْطَى اللّهَ.

خدا را محروم كرده، و هر كه به او ببخشد به خدا بخشيده

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  النّاسُ اَبْناءُ الدُّنْيا، وَلايُلامُ الرَّجُلُ عَلى

و آن حضرت فرمود: مردم فرزندان دنيايند، مرد بر دوستى

حُــبِّ اُمِّــهِ.

مادرش سرزنش نمى شود

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  مَا الْمُبْتَلَى الَّذى قَدِ اشْتَدَّ بِهِ الْبَلاءُ

و آن حضرت فرمود: كسى كه بلا و گرفتارى بر او سخت شده

بِاَحْوَجَ اِلَى الدُّعاءِ مِنَ الْمُعافَى الَّذى لايَأْمَنُ الْبَلاءَ.

نيازمندتر به دعا نيست از تندرستى كه از بلا ايمن نمى باشد

 وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  رَسُولُكَ تَرْجُمانُ عَقْلِكَ، وَ كِتابُكَ

و آن حضرت فرمود: فرستاده تو نزد ديگران بيان كننده عقل توست، و نامه ات

اَبْـلَـغُ مـا يَـنْـطِـقُ عَـنْـكَ.

رساترين چيزى است كه از جانب تو سخن مى گويد.

وَ سُئِلَ عَلَيْهِ السَّلامُ: كَيْفَ يُحاسِبُ اللّهُ الْخَلْقَ عَلى كَثْرَتِهِمْ؟ فَقالَ:

از آن حضرت سؤال شد: خداوند چگونه حساب مردم را با اين همه جمعيت مى رسد؟ فرمود:

كَما يَرْزُقُهُمْ عَلى كَثْرَتِهِمْ.

همان گونه كه با اين جمعيت رزقشان مى دهد.

 فَقيلَ: كَيْفَ يُحاسِبُهُمْ وَ لايَرَوْنَهُ؟ فَقالَ: كَما

پرسيدند: در حالى كه خدا را نمى بينند چگونه به حساب آنها مى رسد؟ فرمود: همان گونه كه

يَـرْزُقُـهُـمْ وَ  لايَـرَوْنَـهُ.

آنان را روزى مى دهد در حالى كه او را نمى بينند