تقدیرات غیر حتمی

سوره رعد، آیه 11 .

سوره شوری، آیه 30 .

حجت الاسلام فرحزاد

حجت الاسلام فرحزاد

  نمازت که تمام شد، سجاده را به شها دت بگیر که هیچ نما زی را بی دعای بر فرج او تمام نکرده ای!

 یک عمر تو زخم ها ی ما را بستی

هر روز کشید ی به سر ما دستی

جمعه که غروب می شود آقا جا ن!

 ما تا زه به یا دما ن می آید هستی!

        جنگ ما جنگ حق و با طل بود وتما م نشدنی نیست

     به همه ی شما وصیت وسفا رش می کنم که نگذارید انقلاب به دست نا اهلان ونا محر مان بیفتد.

             ما باید جوانب را بروشنی بشناسیم و بشناسانیم، وظیفه ی ما این است. امروز جنگ نظامی

           با ما خیلی محتمل نیست. نمی گویم بکلی منتفی است، اما خیلی خیلی محتمل نیست.

         لکن جنگی که وجود دارد، از جنگ نظامی اگر خطرش بیشتر نباشد، کمتر نیست،اگر احتیا ط 

        بیشتری نخوا هد، کمتر نمی خوا هد.( از فرما یشات مقام معظم رهبری در خصوص موضوع جنگ نرم)

امروز، سالروز آزادی آزادگان 8 سال دفاع مقدس است.

آنهائی که سالها درد اسارت و شکنجه را به جان خریدند و مردانه و عاشقانه مقاومت نمودند .

تبریک به تمامی آزاد مردان  و تبریک به تمامی ملت ایران بخاطر وجود این فرزندان حماسه ساز

چهار زن اسیر ایراني

تصویر زیر ، مریم بهرامی، معصومه آباد، حلیمه آزموده و فاطمه ناهیدی چهار زن اسیر ایرانی را نشان می دهد که سال ۵۹ به دست نیروهای عراقی اسیر می شوند و بعد از سپری کردن سه سال و ۶ ماه در اردوگاه تنومه، موصل، الانبار و زندان های استخبارات و الرشید به کشور باز می گردند.

چهار زن اسیر ایرانی فاطمه ناهیدی درباره اسارت خود و سه زن دیگر اینگونه روایت می کند: بیستم مهر ۵۹ در یکی از خطوط مقدم خرمشهر نزدیک شلمچه در حین انتقال مجروحین وشهدا به همراه یک تیم پزشکی به دست نیروهای بعث اسیر شدم وحدود چهار سال در عراق بودم.اولین زن ایرانی که در خطوط مقدم جبهه اسیر شد من بودم.
یک هفته بعد از آن خانم آباد و بهرامی اسیر شدند و آنها برای انتقال کودکان شیرخوارگاه آبادان به شیراز رفته بودند که در بازگشت به خرمشهر در جاده ماهشهر- آبادان به اسارت درآمدند. به فاصله یک هفته بعد از آنها خانم آزموده که برای دیدن خانواده اش به شیراز رفته بود و محل کارش در زایشگاه خرمشهر بود، در همان جاده ماهشهر- آبادان به اسارت درآمد.
بعد از اسارت من واین سه خواهر، خانم میرشکار نیز که همراه همسرشان بودند ، گویا در جاده خرمشهر – سوسنگرد اسیر شدند. که البته همسرشان در آنجا مجروح و به فیض شهادت نائل می شوند وخانم میرشکار هم حدود ۱۳ ماه در اردوگاه موصل عراق اسیر بودند.
در واقع کل زنان ایرانی که به این صورت در عراق اسیر بودند همین تعداد می‌شدند. ولی زنان کرد و عرب هم بودند که در کنار خانواده‌هایشان در اردوگاه های مرزی نگهداری می شدند.

پایگاه اطلاع رسانی آزادگان ایران

             اگر در بیان افکار و احسا سات تان نا توان هستید، یعنی شما نیستید، یعنی مها رت

            ابرا ز وجود شما پا یین است، برای تقویت  این مهارت ….

          با لحن استواروقا طعا نه سخن بگویید.

          نه گفتن را بیا مو زید، هما هنگی تحت هر شرا یطی با همه اطر افیان را نشا نه ادب ندا نید.

         با من شروع وخود را ابراز کنید. مثلا بگویید:( نظر من….) (بردا شت من….).

         احترام آری! ولی ترس در بیا ن افکا رواحسا سا ، هرگز!

        مخا لفت خود را با آرا مش بیا ن کنید.

       یا دتا ن نرود که گا هی ارتبا طها ی غیر کلا می از سخن گفتن، تا ثیرگذار تر هستند.

              همینی که حالا معمول شده که در بیا نها ودر تلویزیون وتوی تبلیغا ت وتوی دادگاه وتوی

          زبان همه، می گویند: جنگ نرم، راست است، این یک واقعیت است، یعنی الان جنگ است.

          البته این  حرف را من امروز نمیزنم، من از بعد ازجنگ 67 همیشه ای را گفته ام، با رها وبارها .

        علت این ا ست که من صحنه را می بینم، چه بکنم اگر کسی نمی بیند؟! چه کار کند انسان؟!

        من دارم می بینم صحنه را،  می بینم، تجهیز را، میبینم صف آرایی ها را، میبنم دهانهای با حقد

        و غضب گشوده شده ودندانهای با غیظ به هم فشرده شده علیه انقلاب وعلیه امام و علیه همه ی

      این آرما نها وعلیه همه ی آن کسا نی که به این حرکت دل بسته اندرا، اینها را انسان دارد می بیند،

        خب چه کا رکند؟این تما م نشده. چون تمام نشده، همه وظیفه داریم.