42

وَ مِنْ كِتاب لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ

از نامه هاى آن حضرت است

اِلى عُمَرَ بْنِ اَبى سَلَمَةَ الْمَخْزُومِىِّ، وَ كانَ عامِلَهُ عَلَى الْبَحْرَيْنِ، فَعَزَلَهُ

به عمر بن ابى سَلَمه مخزومى، كارگزار حضرت در بحرين، پس از اينكه او را

عزل نمود

واسْتَعْمَلَ نُعْمانَ بْنَ عَجْلانَ الزُّرَقِىَّ مَكانَهُ

و نعمان بن عَجلان زُرَقى را به جاى او گماشت

اَمّا بَعْدُ، فَاِنّى قَدْ وَلَّيْتُ نُعْمانَ بْنَ عَجْلانَ الزُّرَقِىَّ عَلَى

اما بعد، نعمان بن عجلان زُرَقى را والى بحرين قرار

الْبَحْرَيْنِ، وَ نَزَعْتُ يَدَكَ بِلا ذَمٍّ لَكَ وَ لا تَثْريب عَلَيْكَ. فَلَقَدْ

دادم، و تو را از آنجا برداشتم بدون اينكه نكوهش و ملامتى بر تو باشد.

حقّاً زمامدارى

اَحْسَنْتَ الْوِلايَةَ، وَ اَدَّيْتَ الاَْمانَةَ. فَاَقْبِلْ غَيْرَ ظَنين وَ لا مَلُوم،

را به خوبى انجام دادى، و امانت را ادا كردى. به جانب من بيا بى آنكه نسبت

به تو سوءظن و سرزنش،

وَ لامُتَّهَم وَ لا مَأْثُوم. فَلَقَدْ اَرَدْتُ الْمَسيرَ اِلى ظَلَمَةِ اَهْلِ الشَّامِ،

يا اتّهام و گناهى باشد. عزم حركت به جانب ستمكاران شام را دارم،

وَ اَحْبَبْتُ اَنْ تَشْهَدَ مَعى، فَاِنَّكَ مِمَّنْ اَسْتَظْهِرُ بِهِ عَلى جِهادِ الْعَدُوِّ،

دوست داشتم در اين سفر همراهم باشى، زيرا تو از كسانى هستى كه

در جنگ با دشمن

وَ اِقامَةِ عَمُودِ الدّينِ، اِنْ شاءَ اللّهُ.

و به پا كردن ستون دين به آنان پشت قوى مى كنم، اگر خدا بخواهد.