وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  يااَيُّهَا النّاسُ، مَتاعُ الدُّنْيا حُطامٌ

و آن حضرت فرمود: اى مردم، كالاى دنيا گياهى است خشك و

مُوبِئٌ، فَتَجَنَّبُوا مَرْعاهُ، قُلْعَتُها اَحْظى مِنْ طُماْنينَتِها،

وباخيز، از چراگاه آن بپرهيزيد، چه اينكه دل كندن از آن لذت بخش تر از اعتماد به آن است،

وَ بُلْغَتُها اَزْكى مِنْ ثَرْوَتِها، حُكِمَ عَلى مُكْثِر

و به اندازه برداشت كردن ازدنيا پاكيزه تر از اندوختن آن است، برآن كه به افزون كردن

مِنْها بِالْفاقَةِ، وَ اُعينَ مَنْ غَنِىَ عَنْها بِالرّاحَةِ.

ثروت اقدام كند حكم به تهيدستى شده، وآن كه درآن كوس بى نيازى زده به آسايشش

كمك گشته.

وَ مَنْ راقَهُ زِبْرِجُها اَعْقَبَتْ ناظِرَيْهِ كَمَهاً. وَ مَنِ اسْتَشْعَرَ

آن را كه زيور دنيا به شگفتى اندازد كوردلى از پى درآيد، و آن كه عشقش

الشَّغَفَ بِها مَلاََتْ ضَميرَهُ اَشْجاناً، لَهُنَّ رَقْصٌ عَلى

را به دل گيرد خاطرش را از اندوهها پر كند كه براى آن اندوهها در

سُوَيْداءِ قَلْبِهِ، هَمٌّ يَشْغَلُهُ وَ غَمٌّ يَحْزُنُهُ، كَذلِكَ حَتّى

سويداى قلبش خلجان است، اندوهى مشغولش دارد، و غمى محزونش كند، چنين است تا

يُؤْخَذَ بِكَظَمِهِ فَيُلْقى بِالْفَضاءِ، مُنْقَطِعاً اَبْهَراهُ، هَيِّناً عَلَى

نَفَس گلوگيرش شود و او را به بيابان اندازند، در حالى كه رگهاى حياتش قطع شده،

اللّهِ فَناؤُهُ، وَ عَلَى الاِْخْوانِ اِلْقاؤُهُ. وَ اِنَّما يَنْظُرُ الْمُؤْمِنُ اِلَى

نابود كردنش بر خدا، و انداختنش به گورستان براى دوستان آسان است. مؤمن با ديده

الدُّنْيا بِعَيْنِ الاِْعْتِبارِ، وَ يَقْتاتُ مِنْها بِبَطْنِ الاِْضْطِرارِ،

عبرت به دنيا مى نگرد، و از آن از باب اضطرار به اندازه شكم برمى دارد،

وَ يَسْمَعُ فيها بِاُذُنِ الْمَقْتِ وَالاِْبْغاضِ. اِنْ قيلَ اَثْرى قيلَ

و وصف دنيا را به گوش خشم و دشمنى مى شنود. اگر بگويند ثروتمند شد بعد از اندكى

مى گويند

اَكْدى، وَ اِنْ فُرِحَ لَهُ بِالْبَقاءِ حُزِنَ لَهُ بِالْفَناءِ.

به تهيدستى نشست، و اگر به بودنش شاد شوند به مرگش اندوهگين گردند.

هذا وَ لَمْ يَأْتِهِمْ يَوْمٌ فيهِ يُبْلِسُونَ!

اين است وضع دنيا، وهنوز اهل دنيا را روزى كه در آن نوميد شوند نيامده!