مجید از مشتریان دائم نماز جماعت مسجد«دروازه رشت» زنجان بود. بارها اتفاق افتاد که اذان مغرب را میگفتند وما همچنان مشغول بازی بودیم، اما مجید وضو میگرفت و با همان پیراهن چهارخانه ساده ای که روی شلوارش می انداخت، به مسجد می رفت.

با مجید در دبیرستان امیر کبیر زنجان درس می خواندیم. البته او یک سال از من بالاتر بود. اولین دفعه اسم ایشان را از آقای خواصی دبیر ریاضیمان شنیدم. ایشان میگفت یک مسئله خیلی سختی در ریاضی هست که تا کنون یک راه ل خیام برای آن ارائه کرده ویک راه حل هم پاسکال؛به همین دلیل به آن مسئله خیام-پاسکال می گویند. معلممان میگفت که یک دانش آموزی هم به اسم شهریاری در مدرسه ما هست که با روش ریاضی جدید، سومین راه حل را برای آن مسئله پیدا کرده است. آن موقع گوشهای ما تیز شد که ببینیم این آدمی که جا پای خیام و پاسکال گذاشته چه کسی است. برای ما حس جالبی بود که همچین فردی را در شهرمان داریم. رفتیم و آشنا و دوست شدیم.