وَ حَكى عَنْهُ اَبُوجَعْفَر مُحَمَّدُ بْنُ عَلِىٍّ الْباقِرُ عَلَيْهِمَاالسّلامُ اَنَّهُ قالَ:

ابوجعفر محمّدبن على باقر عليهماالسلام از حضرت روايت كرده كه فرمود:

كانَ فِى الاَْرْضِ اَمانانِ مِنْ عَذابِ اللّهِ، وَ قَدْ رُفِعَ اَحَدُهُما

دو امان از عذاب خدا در زمين بود، يكى از آنها برداشته شد،

فَدُونَكُمُ الاْخَرَ، فَتَمَسَّكُوا بِهِ. اَمَّا الاَْمانُ الَّذى رُفِعَ فَهُوَ

پس ديگرى را كه باقى مانده بگيريد و به آن چنگ بزنيد. اما امانى كه برداشته شد

رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ. وَ اَمَّا الاَْمانُ الْباقى

رسول خداست صلّى اللّه عليه و آله. و امّا امانى كه باقى است

فَالاِْسْتِغْفارُ، قالَ اللّهُ تَعالى: «وَ ما كانَ اللّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَ اَنْتَ

استغفار است، خداوند بزرگ فرمود: «خداوند آنان را عذاب نمى كند در حالى كه تو

فيهِمْ، وَ ما كانَ اللّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ».

در ميان آنانى، و عذابشان نمى نمايد در حالى كه به استغفار مشغولند».

 وَ هذا مِنْ مَحاسِنِ الاِْسْتِخْراج ِ، وَ لَطائِفِ الاِْسْتِنْباطِ.

اين بيان از محاسن استخراج و لطائف استنباط حضرت از قرآن است.