توسل و عشق به اهل بيت (ع) در سيرة عملي

علامة اميني (ره) صاحب كتاب الغدير:

«از ويژگيهاي ايشان،عشق و ولاي كامل او بود نسبت به آل محمد(عليهم السلام) عشقي وصف ناشدني كه مي توان گفت «الغدير»نيز در اثر همين عشق نوشته شد. در مجالس با صداي بلند بر مصائب آل محمّد(صلي الله عليه وآله)‌مي گريست به طوري كه ديگران و به خصوص اهل منبر و نوحه‎خوانان تحت تأثير گرية ايشان منقلب مي‎شدند،گويا يكي از آل محمّد در مجلس است و اگر گويندة مصيبت نام حضرت زهرا (س) را مي برد آنگاه خون در رگهايش متراكم شده و چونان كسي كه ظلم بر ناموس او رفته فرياد مي‎زد و همراه اشك بي‎امان ، از چشمانش شعلة آتش بيرون مي‎زد».[1]

ايشان بارها به محضر امير مؤمنان متوسل شده بودند و حاجت گرفته بودند، آية الله بهاء الديني نقل كرده‎اند؛مرحوم علامه موقعي به كتابي جهت نوشتن الغدير نياز پيدا كرده و به محضر امير مؤمنان متوسل مي‎شوند ولي مدتي مي‎گذرد خبري نمي‎شود در آن حين روزي در حرم بوده‎اند يك عرب بياباني مي ‎آيد رو به ضريح كرده و با جسارت مي گويد: يا علي، اگر مردي كار مرا انجام بده.و هفتة بعد موقعي كه علامه در حرم بوده در همان نقطه برمي‎گردد و مي ‎گويد:يا علي، مردي، كارم انجام شد. علامه ناراحت مي‎شوند كه چطور حاجت ايشان روا نمي‎شود. شب در عالم رؤيا حضرت را زيارت كرده به ايشان مي‎گويند: آخر آنها بدوي هستند و طبق طفوليتشان با ايشان بر خود مي‎كنيم. نبايد آنها را معطل كرد. اما شما كه با ما آشنائي داريد،معطل هم بشويد از ارادت شما كاسته نمي‎شود. صبح فردا، پير زني كتابي را در دستمالي بسته محضر علامه مي ‎آورد. علامه مشاهده مي ‎كند كه همان كتابي است كه از حضرت خواسته بودند.[2]

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

[1] . سيماي فرزانگان / ص 183.
[2]. سيري در آفاق / ص 245.

اندیشه قم