برای عشایر

با آن همه کار و دردِ سر، حواسش به عشایر بین راه سیدصالح تا پاوه هم بود. اوضاعشان خوب نبود. ما را فرستاد آن جا برایشان کلاس درس و قرآن و ورزش راه انداختیم. دام هایشان را واکسینه کردیم؛ هر کاری از دستمان بر می آمد.

خودش هم به ما سر می زد.

طلبه بودم. توی خط من را دید، گفت:«درس و مشقت را چی کار کردی؟»

گفتم:«این جا واجب تره.»

گفت:«اگر حوزه ها خالی بشه، راحت می شکنیم.»

دو ماه به دو ماه طلبه ها را جا به جا می کرد که به درس هایشان برسند.

می گفت:«طلبه هر چی خونده بالأخره ته می کشه. باید اطلاعاتش به روز باشه.»