اساس خوش اخلاقی

 از امام صادق(ع) دربارة حدود حسن خلق و خصوصیاتی که باید در انسان باشد تا داراي حسن

خلق باشد پرسیدند:«ما حَدُّ حُسْنِ  الخُلْقِ؛ حد و اندازة حسن خلق چیست ؟ »

حضرت فرمودند:

تَلینُ جانِبَکَ وَ تُطیبُ کَلامَکَ و تَلْقی اَخاكَ بِبِشرٍ حَسَنٍ؛ حد و اندازة حسن خلق این است

فروتن و نرمخو باشی، گفتارت را پاکیزه بگردانی و خوشسخن باشی، و با برادران دینی

خود با گشادهرویی برخورد کنی.

یعنی اساس خوش خلقی در سه چیز است: نرمی، فروتنی و ملایمت در رفتار، پاکیزگی

در گفتار و گشادهرویی. اگر انسان خوشرفتار بود، یعنی با ملایمت و نرمی رفتار کرد و

گفتارش پاکیزه و مورد پسند و احترام آمیز بود و با رویی بشاش و متبسم و چهرهاي گشاده

با دیگران برخورد کرد، به حد حسن خلق دست یافته است و میتوان او را به عنوان یک انسان

خوش اخلاق از دیدگاه مکتب امام صادق(ع) بر شمرد.

نرمخویی

مهمترین و اساسیترین حدود سه گانۀ خوشاخلاقی، فروتنی و نرمخویی است.

در برابر آن کسانی هستند که تند و خشن و عصبانیمزاجاند. نرمخویی برخاسته از حلمی

است که در درون و روح انسان است. و خشم و غضب و تندي را میتوان ضد نرمخویی و یکی

از مظاهر بداخلاقی دانست.

براي اینکه بتوانیم روحیۀ نرمخویی را در خودمان پرورش بدهیم، باید نخست با غضب مبارزه

کرد و راههاي مهار آن را فرا گرفت.