وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: [ اُوصيكُمْ بِخَمْس لَوْ ضَرَبْتُمْ اِلَيْها

و آن حضرت فرمود: شما را به پنج برنامه وصيت مى كنم كه اگر براى يافتنش مشقت سفرى

آباطَ الاِْبِلِ لَكانَتْ لِذلِكَ اَهْلاً: لايَرْجُوَنَّ اَحَدٌ مِنْكُمْ اِلاّ

سخت را عهده دار شويد هرآينه سزاوار است: احدى از شما جز به پروردگارش اميد

رَبَّهُ، وَ لايَخافَنَّ اِلاّ ذَنْبَهُ، وَ لايَسْتَحِيَنَّ اَحَدٌ مِنْكُمْ اِذا سُئِلَ

نبندد، و جز از گناهش وحشت نكند، و از اعلامِ «نمى دانم» به وقت پرسش شدن از چيزى

عَمّا لايَعْلَمُ اَنْ يَقُولَ لااَعْلَمُ، وَ لايَسْتَحِيَنَّ اَحَدٌ اِذا لَمْ يَعْلَمِ

كه نمى داند حيا نكند، و از آموختن علمى كه دارا نيست شرم

الشَّىْءَ اَنْ يَتَعَلَّمَهُ. وَ عَلَيْكُمْ بِالصَّبْرِ، فَاِنَّ الصَّبْرَ مِنَ

ننمايد. و بر شما باد به شكيبايى، چه اينكه شكيبايى نسبت به

الاْيمانِ كَالرَّأْسِ مِنَ الْجَسَدِ، وَ لاخَيْرَ فى جَسَد لارَأْسَ

ايمان به منزله سر نسبت به بدن است; در بدنى كه سر

مَعَهُ ، وَ لا فى ايمان لاصَبْرَ مَعَهُ .

نيست، و در ايمانى كه شكيبايى نباشد خيرى نيست.