بي تو هميشه زمستان است

هوا سرد و زمستاني است. برگ هاي درختان ريخته اند و درختان خالي از سبزي شدند.

هر كسي به دنبال گرمايي مي گردد تا دقايقي گرم شود.

و روزها و شب هاي سرد زمستان را به اميد آمدن بهار سپري مي كنند.

بهار مي آيد و درختان بي برگ زمستان سبز مي شود.

زمين مرده، زنده مي شود و گرما به جان آدم ها برمي گردد و باز شور و نشاط در چهره شان پيدا مي شود.

اما بي تو هميشه زمستان است.

بي تو دنیا یخ زده و سرد سرده! در هواي انسانيت با شروع هر زمستان و آمدن بهار غبطه به حال زمين مرده مي خورم كه با آمدن بهار زنده مي شوند.

دل مرده بي تو چه كند؟ هوايي كه بي تو سرد است و يخ زده با گرماي انتظارت سپري مي شود.

و چه انتظار شيريني است.

گرمايي به دل و جان مي دهد و فراموش مي كند آدمهاي يخ زده اطرافش را.

آتشي كه از آوردن نامت بر دل مي افتد سرما را بی معنا می کند.

دلي كه هر لحظه به يادت گرم و روشن است مي داند كه خواهي آمد و اين زمستان طولاني تمام خواهد شد.

دل منتظر است، منتظر بهار آمدنت و در برابر زمستان سرد و بي روح شکیبایی پیشه می کند.

اشتياق آمدنت جوانه هاي اميد را زنده نگه مي دارد.

زهرا شرف نژاد