أُوْلَئِکَ عَلَی هُدیً مِّن رَّبِّهِمْ وَأُوْلَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (5)
تنها آنان از جانب پروردگارشان بر هدایتند و آنان همان رستگاران هستند. 

در قرآن، رستگاران دارای ویژگی های زیر هستند:
الف: کسانی که در برابر مفاسد جامعه، به اصلاحگری می پردازند.**آل عمران، 104.***
ب: کسانی که امر به معروف و نهی از منکر می کنند.**آل عمران، 104.***
ج: کسانی که علاوه بر ایمان به رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم ، او را حمایت می کنند.**اعراف، 157.***
د: کسانی که از بخل دور هستند.**حشر، 9.***
ه: کسانی که در قیامت از حسنات، میزانِ سنگین دارند.**اعراف، 8.***
رستگاری، بدون تلاش بدست نمی آید و شرایط و لوازمی دارد، از آن جمله در قرآن به موارد ذیل اشاره شده است:
* برای فلاح و رستگاری، تزکیه لازم است. (قد افلح من زکّیها)**شمس، 9.***
* برای فلاح و رستگاری، جهاد لازم است. (جاهدوا فی سبیله لعلکم تفلحون)**مائده، 35.***
* برای فلاح و رستگاری، خشوع در نماز، اعراض از لغو، پرداخت زکات، پاکدامنی، عفت، امانتداری، وفای به عهد و دوام و پایداری در نماز، لازم است.

تفسیر نور

آیا قیام امام حسین علیه السلام و فرهنگ عاشورا، می تواند دلیلی بر بطلان نظریه جدایی دین از سیاست (سکولاریسم) باشد؟

پاسخ اجمالی - تفصیلی

اولین نکته کلیدی در پاسخ به این سوال - که در بحث «دین و سیاست » نقش بسیار مهمی ایفا می نماید و راه گشای بسیاری از شبهات و ابهامات موجود است - تعریف دقیق دو متغیر دین و سیاست است . به عبارت دیگر قبل از هر گونه قضاوت و داوری علمی ابتدا لازم است مشخص شود که وقتی از رابطه سلبی (رد) یا ایجابی (اثبات) میان دین و سیاست بحث میشود؛ کدام دین و سیاست با چه ویژگی هایی مد نظر است ؛ آن گاه به ارائه دلایل در جهت نفی رابطه یا اثبات آن پرداخت.

دومین نکته اینکه برای دو واژه دین و سیاست تعاریف و گونه های متعدد ارائه شده است.
اندیشمندان علوم مختلف بانگرش ها ورویكردهای اخلاقی، تاريخی، روان شناختی، جامعه شناختی، فلسفی و زيبا شناختی تعاریف متعدد و گوناگونی از دین ارائه نموده اند. با توجه به موانع و نارسائیهای چنین تعاریفی، ارائه تعریفی مشترک و مورد قبول همگان از دین ممکن نمی باشد. و از سوی دیگر به دلیل مصادیق گوناگونی که مفهوم دین دارد ؛ نمی توان به طور مطلق از چگونگی رابطه دین و سیاست سخن گفت ؛ زیرا مصادیق مختلف مفهوم دین - صرف نظر از جنبه حقانیت هر یک از آن ها- تفاوت های زیادی با یکدیگر دارند. در نتیجه ٬ صدور هر گونه حکم کلی درباره چگونگی رابطه دین و سیاست به نحوی عام ناممکن است ؛ چرا که از حیث نظری ممکن است یکی از مصداق های مفهوم دین با سیاست رابطه خاصی داشته باشد ٬ ولی مصداق دیگر آن مفهوم ٬ با سیاست چنان رابطه ای نداشته باشد.

ادامه »

انقلاب اسلامی ایران و عبرت‌های عاشورا
هر تحلیل‌گر منصفی در ریشه‌یابی انقلاب اسلامی ایران، عنصر فرهنگ دینی را اگر تنها انگیزه انقلاب مردم ایران معرّفی نکند، حداقل اساسی‌ترین و پررنگ‌ترین خواهد دانست. رهبر انقلاب، که با اشاره او همه چیز رقم می‌خورد، مجتهد عارف و فقیه وارسته‌ای بود که جز حرف دین و ایمان و اسلام از او شنیده نشد. کانون انقلاب مساجد، مظهر اسلام و پرستش بود. شعارهای انحرافی یا اصلاً جایگاهی نداشت و یا بمحض این که عرض اندام می‌کرد در موج حرکت دینی و شعارهای مذهبی رنگ می‌باخت و محو می‌گردید. «واسیلی توراجیف. کارشناس سیاسی نشریه آسیا و آفریقایی(رموز) در کتابی که حاوی مقالات جمعی از متفکران روسی پیرامون انقلاب اسلامی ایران است می‌نویسد: اعتقاد به دین الهی در کلیه برهه‌های انقلاب اسلامی ایران اصل برتری است که مانع ریشه دواندن خواسته‌های نفسانی در تغییرات اجتماعی جامعه اسلامی می‌گردد.[1]

این فرهنگ دینی که زیربنای انقلاب اسلامی ایران است، رنگ عاشورائی و حسینی دارد. از محرم شروع می‌شود و در قتلگاه جنگ تحمیلی و شهادت‌های حسینی‌وار، به اوج خود می‌رسد. شعار عاشورائی هیهات منا الذّله از سپیددم انقلاب تا امروز که با شعار ما اهل کوفه نیستیم علی تنها بماند پیوند خورده پر معناترین و زیباترین شعار است که با فشارها و دشمنی‌های روزافزون استکبار جهانی روز به روز زنده‌تر و کارآتر می‌شود. «اگر ما پیام امام حسین(ع) را زنده نگه می‌داریم، اگر نام امام حسین علیه‌السلام را بزرگ می‌شماریم، اگر این نهضت را حادثه عظیم انسانی در طول تاریخ می‌دانیم و برای آن ارج می‌نهیم برای این است که یادآوری این حادثه به ما کمک خواهد کرد که حرکت کنیم و جلو برویم و انگشت اشاره امام حسین علیه‌السلام را تعقیب کنیم و به لطف خدا به آن هدف‌ها برسیم و ملت ایران انشاء اللّه‌ خواهد رسید.»[2]

صفحات: 1· 2

در اندیشه امام(ره) «دین» خاستگاه و منشأ نظام سیاسی اسلام است و کلیه برنامه ها و مباحث سیاسی اسلام بر مبنی قوانین و احکام دینی پایه ریزی شده است و دلیل توسعه یافتن و فراگیر شدن حکومت اسلامی در نیمه اول قرن ظهور اسلام را آمیختگی دین و سیاست می داند و می فرماید:«رسول الله(ص) پایه سیاست را در دیانت گذاشته است.»
نگرش امام به حادثه عظیم عاشورا به عنوان یک ضایعه تاریخی نبود، بلکه ایشان در یک افق برتر قیام امام حسین(ع) را یک حرکت هدفمند و برنامه ریزی شده در جهت احیای اسلام می دانست و می فرمود: «او [امام حسین(ع)] می دانست که چه می کند و کجا می رود و هدفش چیست؟ امام حسین(ع) با فداکاری بی نظیر و نهضت الهی خود واقعه بزرگی را به وجود آورد که کاخ ستمگران را فرو ریخت و مکتب اسلام را نجات بخشید.»

ایشان فرهنگ عاشورا را گنجینه عظیم سیاسی ـ دینی و پشتوانه فرهنگ غنی و انسان ساز تشیع می دانست و با بهره گیری از آموزه های عاشورایی به احیای دین پرداخت و حماسه حسینی را اساس قیام و مبارزه و تحول و پایداری قرار داد.

امام(ره) تمام ابعاد نهضت امام حسین(ع) را یک حرکت کاملاً سیاسی می دانست و با احیای فرهنگ عاشورا و الگو ساختن معیارهای عاشورایی، یک ملت حماسه ساز پدید آورد که با درس آموزی از مکتب امام حسین(ع) منشأ تحولات عظیمی در جهان اسلام گردید و معجزه قرن را پدید آورد. عاشورا سمبل تجلی و تبلور ارزش های ناب اسلامی در تمام ابعاد سیاسی، فرهنگی واجتماعی آن است که نقش مهمی در گسترش فرهنگ اسلامی در جامعه شیعه داشته است.
منبع: سایت بصیرت

 اما واقعه غدير با عصر ظهور چه ارتباطى دارد؟

بدون ترديد بايد اذعان نمود بدون شناخت واقعه غدير تمامى ويژگى هاى عصر ظهور آشكار و شناخته نمى‏ شود. غدير يكى از پايه هاى اساسى عصر ظهور است. حضرت ولى عصر عجّل اللَّه تعالى فرجه الشّريف تنها و آخرين وارث بلا فصل غدير يعنى امامت و ولايت است. با توجّه به اينكه آن حضرت وظيفه نجات بشريّت را بر عهده دارند، حسّاسيّت و سنگينى وظيفه ايشان روشن مى ‏شود. آن حضرت مجرى اراده الهى در تسلّط و تمكّن اسلام غديرى در زمان ظهور است. تحقّق وعده الهى با بيان «هُوَ الَّذى اَرسَلَ رَسولَهُ بِالهُدى‏ وَ دينِ الحَقِّ لِيُظهِرَهُ عَلَى الدّينِ كُلِّهِ وَ لَو كَرِهَ المُشرِكونَ»(1) بر عهده ايشان نهاده شده است.

ادامه »

 در غدير تصوير دو حكومت با يك محور طراحى شده است. گويى رسول عاليقدر از نيّت منافقان و كافران خبر داشت كه چه توطئه ‏اى در سر دارند، و نخواهند گذاشت سنّت نبوى به امامت علوى اتصال يابد. گويى مى‏ بيند كه چگونه سنّتش به بدعت تبديل شده و ظلم و ستم جايگزين عدل و قسط خواهد شد؛ و چه ستم و ظلمى كه شعله آتش آن تا ظهور زبانه خواهد كشيد، و كسى جز حضرت مهدى ‏عليه السلام نخواهد توانست اين آتش شعله گرفته از سقيفه را، با آب عدالت مهدوى خاموش كند، چرا كه «اِذا قامَ الحُجَّةُ سارَ بِسيرَةِ اَميرِالمُؤمِنينَ عَلِىٍ ‏عليه السلام»(1): «هنگامى كه حضرت مهدى ‏عليه السلام ظهور كند به مانند سيره امام على ‏عليه السلام رفتار مى ‏نمايد». در حقيقت يك هماهنگى و وحدت روش بين اين دو امام همام برقرار است.

 از آنجا كه بر اساس آيه صريح قرآن: «وَ اِذا حَكَمتُم بَينَ النّاسِ اَن تَحكُموا بِالعَدلِ»(2) بنيان حكومت امام عصرعليه السلام بر تحقق عدل الهى در تمام زمينه‏ هاست، و روايات رسيده از معصومين‏ عليه السلام اين حقيقت را آشكار مى ‏نمايد. وجود سه واژه عدل و عقل و حق، كه از نظر كاربردى در فرهنگ اسلام و تشيع بيشتر استفاده شده و از موقعيت مقدسى برخوردار است، و على رغم معانى متفاوت هر سه در نهايت به يك معنى ختم مى ‏شود و اينكه هر شى‏ء آن گونه كه خداوند مى‏ خواهد سر جايش باشد و تحقق اين امر انجام نمى ‏پذيرد، مگر به دست منتخب خداوند حكيم، عليم و مهربان.
نكته جالب ديگر اينكه حضرت مهدى ‏عليه السلام فرزند كسى است كه رسول معظم ‏عليه السلام او را معيار حق قرار داده، هم در دنيا و هم در آخرت. «عَلِىٌّ مَعَ الحَقِّ وَ الحَقُّ مَعَ عَلِىٍّ يَدورُ حَيثُما دار»(3): «على همراه حق و حق همراه على است. حق مى ‏گردد همان جا كه على مى ‏گردد». «عَلِىٌّ مَعَ الحَقِّ وَ الحَقُّ مَعَ عَلِىٍّ وَ لَن يَفتَرِقا حَتّى‏ يَرِدا عَلَىَّ الحَوضَ يَومَ القِيامَةِ»(4): «على با حق و حق با على است، و هرگز از يكديگر جدا نمى ‏شوند تا در روز قيامت كنار حوض بر من وارد گردند».

 اين حديث از احاديث عجيب است، چرا كه على ‏عليه السلام را ميزان حق معرفى می‏كند؛ زيرا كه حق محض على ‏عليه السلام است. امام مهدى‏ عليه السلام فرزند چنين شخصيتى است و همه افعال و رفتار او حق محض است، چون پدرش حق محض بوده و او به سيره پدرش عمل خواهد كرد. لذا تمام آنچه در دوران حكومت ايشان اتفاق مى‏ افتد و او انجام خواهد داد حق است. آن روز است كه عدل زيباترين آرزوى انسان‏ها تحقق مى ‏يابد. به عبارت ساده بايد گفت: حضرت مهدى ‏عليه السلام در اجراى نظام عدالت پا جاى پاى حضرت على‏ عليه السلام خواهد گذاشت.
 حضرت على ‏عليه السلام مى ‏فرمايد: «العَدلُ اَساسٌ بِهِ قِوامُ العالَمِ»(5): «عدل اساسى است كه هستى بدان استوار و محكم است». يا در بيانى كوتاه شكل حيات را معين مى ‏نمايد: «العَدلُ حَياةٌ»(6): «عدل زندگى است».

ادامه »

1 . آگاه باشيد كه پايان بخش امامان، مهدى قائم ‏عليه السلام از ماست.
 2 . آگاه باشيد كه او بر همه اديان پيروز مى ‏گردد.
 3 . آگاه باشيد كه او از ستمگران انتقام مى ‏گيرد.
 4 . آگاه باشيد كه او قلعه‏ ها را مى ‏گشايد و از بين مى ‏برد.
 5 . آگاه باشيد كه او بر هر تيره ‏اى از مشركان پيروز مى ‏شود و آنها را هدايت مى ‏كند.
 6 . آگاه باشيد كه او انتقام خون همه اولياى خدا را مى ‏گيرد.
 7 . آگاه باشيد كه او ياور دين خداست.
 8 . آگاه باشيد كه او جرعه نوش درياى بيكران است.
 9 . آگاه باشيد كه او هر صاحب فضيلتى را با فضيلتش نشانه مى ‏گذارد.
 10 . آگاه باشيد كه او برگزيده خداست.
 11 . آگاه باشيد كه او وارث همه علوم و محيط به همه بينش ‏هاست.
 12 . آگاه باشيد كه او از پروردگارش خبر مى ‏دهد و به آيات او هشدار مى ‏دهد.
 13 . آگاه باشيد كه او هدايت يافته و استوار است.
 14 . آگاه باشيد كه امور همگان به او تفويض شده است.
 15 . آگاه باشيد كه همه پيشينيان به ظهور او بشارت داده ‏اند.
 16 . آگاه باشيد كه او تنها حجت باز مانده از حجج الهى است، و پس از او حجتى نيست، و هيچ حقّى جز با او و هيچ نورى جز در نزد او نيست.
 17 . آگاه باشيد كه هرگز احدى بر او چيره نمى ‏شود.
 18 . آگاه باشيد كه او ولى خدا در روى زمين، داور خدا در ميان مردمان و امين خدا در آشكار و نهان است.(1)
 19 . هان اى مردمان! نور خدا با من، سپس با على بن ابى‏ طالب ‏عليه السلام، سپس در تبار او تا قائم مهدى ‏عليه السلام است، همان قائم كه همه حقوق خدا و حقوق ما را باز مى ‏ستاند.(2)
 20 . من مامور هستم كه از شما بيعت بگيرم، در مورد آنچه از خداوند درباره على اميرالمؤمنين و امامان پس از او بگيرم كه مهدى قائم از آنهاست، تا روز قيامت كه او داورى به حق مى ‏كند.(3)

ادامه »

غدير خم و عظمت آن هنگامى ملموس ‏تر خواهد بود كه بدانيم دشمنان نبوت و امامت از سال‏ها قبل دلخوش بودند كه رسول خاتم‏ صلى الله عليه وآله را فرزند پسرى نيست و تلاش وى پس از رحلت از اين جهان مادى ناتمام خواهد ماند. جالب اينكه اين پندار موهوم را تنها در دل نهان نداشتند و بر زبان آوردند تا آنجا كه خالق هستى‏ بخش پيامبر عزيز خويش را چنين تسلا داد و تأييد نمود: «اِنّا اَعطَيناكَ الكَوثَرَ، فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَ انحَر، اِنَّ شانِئَكَ هُوَ الاَبتَرُ».(1)
 در دوران آغازين بعثت يگانه بى ‏همتا در ترسيم آن روزگاران فرمود: «وَ اِذ يَمكُرُ بِكَ الَّذينَ كَفَروا لِيُثبِتوكَ اَو يَقتُلُوكَ اَو يُخرِجوكَ …».(2)
 در زلال جارى غدير، استمرار نبوت سيد الانبياء با امامت سيد الاوصياء تحقق يافت؛ و دين مبين به كمال رسيد و نعمت الهى بر بشريت تمام يافت كه «اليَومَ اَكمَلتُ لَكُم دينَكُم وَ اَتمَمتُ عَلَيكُم نِعمَتى وَ رَضيتُ لَكُمُ الاِسلامَ ديناً».(3)

ادامه »

 چون ظهور دولت فرخنده حضرت ولى عصر امام زمان ‏عليه السلام  -  كه جانمان فدايش باد  -  فرا رسد، حضرتش دارنده و كامل كننده پيام تمامى پيامبران و جانشينان در رساندن «پيام غدير» يعنى «ولايت» خواهد بود. بر اين اساس آن حضرت با پيام غدير بپا می‏خيزد، و با پيام غدير حركت می‏نمايد، و با پيام غدير پايان مى‏ برد.
 همان‏گونه كه تا ويروس‏ ها و بيمارى‏ ها از پيكر يك فرد نابود نشود، ويتامين‏ها و تقويت‏ها مؤثر و نافع واقع نخواهد شد، همين طور تا از پيكره دينِ الهى ويروس ‏هاى پليد و ميكروب‏هاى مخرِّب دور نشود، دين پروردگار جلوه نخواهد كرد و نمى‏تواند آن گونه كه هست چهره بنمايد مگر آنكه ويروس‏هاى مخرّب دين نابود شوند.
 بر  همين اساس، قبل از هر گونه گزارش از تلاش‏هاى حضرت ولى عصر عليه السلام كه جهت گسترش «پيام غدير» انجام میدهند، گزارشى جالب از دفع ويروس‏ها و پليدی‏هاى مخرّب شريعت توسط آن حضرت ملاحظه مینماييم، كه از راه‏هاى گوناگون وارد دين شده است.
 بايد بدانيم كه در هر مرحله از اصول دين، اول نفى و سپس اثبات آمده است. در توحيد، اول «لا اِلهَ» و نفى آلِهه و خدايان دروغين، و سپس «اِلاَّ اللَّهُ» آمده است. در رسالت هم، نخست نفى پيامبران دروغين نظير مُسَيلمه‏ ها و سجاح ‏ها، و سپس شهادت به نبوت حضرت خات م‏عليه السلام آمده است. در امامت نيز، اول نفى خلفاى دروغين و غاصب، و سپس اقرار به امامت امامان راستين اميرالمؤمنين و اولاد معصومش‏ عليهم السلام وارد شده است.

دیده شده در کتاب تجلی غدیر در عصر ظهور

 روزى كه غدير خم از تدريس نظرى پيرامون عظمت حكومت امام معصوم ‏عليه السلام به روز تدريس عملى و ظهور آن برسد، دير نيست. روزى كه «لِيُظهِرَهُ عَلَى الدّينِ كُلِّه»(1) مصداق پيدا كند و به سؤال «فَمَن يَأتيكُم بِماءٍ مَعينٍ»(2) پاسخ داده شود.
 

می‏دانيد عصر ظهور روز ظهور مبانى غدير است؟ روز مودّت كه پروانه شدن مردم را بر گِرد شمع وجود خاتم الاوصياءعليه السلام ترسيم می‏كند؟ روز ظهور اكمال دين است تا فقيه و مُتفقِّه اصل اصول يعنى امام شناسى را واجب و اهم بدانند.

 روز ظهور اكمال دين، يعنى روز ظهور بزرگی ‏هاى قرآن و عترت، و روز پشيمانى آنها كه فقه ولايت و مهدويت را به فقه بافندگی هاى عرفان نمايانه خود تفسير كرده، و شناخت و يافتن حقائق را در بافتن مطالب معرفی ‏كردند!!

 روز ظهور وعده خدا و روز حكومت جهانى امام معصوم، به معناى روز وصول زمينه و آمادگى زمان براى تحقيق امن و امان است. روز حكومت ابراهيميان از نسل اسماعيل است، كه «وَ مِن ذُرِّيَّتى»(3) بر آن گواهى می‏دهد. روز حكومت «مطهرين» است كه ابراهيم‏ عليه السلام براى آنان طلب طهارت كرده است: «وَ اجنُبنى وَ بَنِىَّ اَن نَعبُدَ الاَصنامَ».(4) روز تحقيق «وَ اجعَل اَفئِدَةً مِنَ النّاسِ تَهوى اِلَيهِم»(5) است، كه ارتباط قلبى و مودت انسان با مبدأ ايمان و امام زمان ‏عليه السلام به اوج خود می‏رسد.

ادامه »