وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  كَفى بِالْقَناعَةِ مُلْكاً، وَ بِحُسْنِ الْخُلُقِ نَعيماً.

و آن حضرت فرمود: انسان را پادشاهى با گنج قناعت، و

نعمت با حسن خلق كافى است.

 وَ سُئِلَ عَلَيْهِ السَّلامُ عَنْ قَوْلِهِ تَعالى: «فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَياةً طَيِّبَةً» فَقالَ:

حضرت را از قول خداوند عزّوجلّ: «بنده شايسته را حيات

پاكيزه دهيم» پرسيدند، فرمود:

هِـىَ الْقَناعَـةُ.
حيات پاكيزه قناعت است.

 وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  مَنْ اَصْبَحَ عَلَى الدُّنْيا حَزيناً فَقَدْ اَصْبَحَ

و آن حضرت فرمود: آن كه به خاطر دنيا غمناك شد بر قضاء

لِقَضاءِ اللّهِ ساخِطاً. وَ مَنْ اَصْبَحَ يَشْكُو مُصيبَةً نَزَلَتْ بِهِ

خداوند خشمگين شده. و هر كس از مصيبتى كه به او رسيده شكايت كند از

فَاِنَّما يَشْكُو رَبَّهُ. وَ مَنْ اَتى غَنِيّاً فَتَواضَعَ لَهُ لِغِناهُ ذَهَبَ

پروردگارش شكايت كرده. و هر كه ثروتمندى را به خاطر ثروتش فروتنى

نمايد دوسوم

ثُلُثا دينِهِ. وَ مَنْ قَرَاَ الْقُرْآنَ فَماتَ فَدَخَلَ النّارَ فَهُوَ مِمَّنْ

دينش از دست رفته. و هركس قرآن را قرائت نموده و مرده و وارد آتش

گشته از كسانى

كانَ يَتَّخِذُ آياتِ اللّهِ هُزُواً. وَ مَنْ لَهِجَ قَلْبُهُ بِحُبِّ الدُّنْيَا

است كه آيات خدا را مسخره گرفته. و هركس دلش به عشق دنيا شيفته شد دلش به

الْتاطَ قَلْبُهُ مِنْها بِثَلاث: هَمٍّ لايُغِبُّهُ، وَ حِرْص لايَتْرُكُهُ،

سه چيز دنيا خواهد چسبيد: اندوهى كه او را رها نكند، و حرصى كه او

را ترك ننمايد،

وَ اَمَـل لا يُدْرِكُهُ.

و آرزويى كه آن را درنيابد.

وَ قَدْ سُئِلَ عَنِ الاْيمانِ فَقال عَلَيْهِ السَّلامُ:  الاْيمانُ مَعْرِفَةٌ بِالْقَلْبِ،

حضرت را از ايمان پرسيدند، فرمود: ايمان شناخت به دل،

وَ اِقْرارٌ بِاللِّسانِ، وَعَمَلٌ بِالاَْرْكانِ.

اقرار به زبان، و عمل به اندامهاست.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  الطّامِعُ فى وِثاقِ الذُّلِّ.

و آن حضرت فرمود: طمعكار دچارِ بند خوارى است.

وَقالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: الْعَجَبُ لِغَفْلَةِ الْحُسّادِ عَنْ سَلامَةِ الاَْجْسادِ.

و آن حضرت فرمود: از غفلت حسودان از سلامت بدنهاى خود درشگفتم.

  وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  بِكَثْرَةِ الصَّمْتِ تَكُونُ الْهَيْبَةُ. وَ بِالنَّصَفَةِ

و آن حضرت فرمود: وقار به كثرت خاموشى است. پيوستگان با رعايت

يَكْثُرُ الْمُواصِلُونَ. وَبِالاِْفْضالِ تَعْظُمُ الاَْقْدارُ. وَ بِالتَّواضُع ِ

انصاف زياد مى شوند. منزلتها با بخشش عظيم مى گردد. نعمت با

تَتِمُّ النِّعْمَةُ، وَ بِاحْتِمالِ الْمُؤَنِ يَجِبُ السُّؤْدَدُ. وَ بِالسّيرَةِ

فروتنى كامل مى شود. با تحمل رنجها سرورى ثابت مى گردد. با روش

الْعادِلَةِ يُقْهَرُ الْمُناوِئُ. وَ بِالْحِلْمِ عَنِ السَّفيهِ تَكْثُرُ الاَْنْصارُ

عادلانه دشمن مغلوب مى شود. با بردبارى در برابر نادان، ياران

انسان عليه او زياد

عَلَيْهِ .

مى گردد.

 وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  مَنْ كَساهُ الْحَياءُ ثَوْبَهُ لَمْ يَرَالنّاسُ عَيْبَهُ.

و آن حضرت فرمود: حيا جامه اش را بر هر كس بپوشاند

مردم عيبش را نبينند.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  مِنْ اَشْرَفِ اَعْمالِ الْكَريمِ غَفْلَتُهُ عَمّا يَعْلَمُ.

و آن حضرت فرمود: از شريفترين كارهاى كريم خود را به بى

خبرى زدن از چيزى است كه مى داند.

حضرت علامه طبا طبا یی حقیقت صبر را در ثبات  قلبی و در کنار آن کنترل بدنی می دانند و فرمو ده اند: صبر ثبات خاصی است که عبارت است از ثبات در مقابل مکروه؛ هم به قلب که دچار ضعف نشود وجزع و فزع نکند وهم به بدن؛ به این که کسالت و سهل انگا ری نکرده و از جا در نرود ودر مواردی که عجله پسندیده نیست؛ شتاب نکند.

( بر گرفته از کتاب حکمت زلال ص۱۱۳)

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:[ بِئْسَ الزّادُ اِلَى الْمَعادِ الْعُدْوانُ عَلَى الْعِبادِ.]

و آن حضرت فرمود: ستم بر بندگان توشه بدى براى جهان

آخرت است.