وَ مِنْ خُطْبَة لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ

از خطبه هاى آن حضرت است

در جنگ با مخالفان

وَ لَعَمْرى ما عَلَىَّ مِنْ قِتالِ مَنْ خالَفَ الْحَقَّ، وَ خابَطَ الْغَىَّ مِنْ

به جان خودم قسم در جنگ با كسى كه با حق مخالفت كرده، و در گمراهى قدم نهاده

منبع: سايت عرفان

  وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: [ الْعِلْمُ عِلْمانِ: مَطْبُوعٌ وَ مَسْمُوعٌ،

وآن حضرت فرمود: دانش دو نوع است: فطرى و شنيده شده،

وَ لايَنْفَعُ الْمَسْمُوعُ اِذا لَمْ يَكُنِ الْمَطْبُوعُ.

اگر دانش فطرى در انسان نباشد دانش شنيدنى سودى ندهد.

  وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  الدّاعى بِلا عَمَل كَالرّامى بِلاوَتَر.

و آن حضرت فرمود: ثواب خواهنده بى طاعت همچون تيرانداز بى كمـان است.

  وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  الْمَسْؤُولُ حُرٌّ حَتّى يَعِدَ.

و آن حضرت فرمود: آن كه از او چيزى درخواست شده تا وعده نداده آزاد است.

  وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  لِكُلِّ امْرِئ فى مالِهِ شَريكانِ: الْوارِثُ

و آن حضرت فرمود: هر انسانى را در ثروتش دو شريك است: وارث

وَالْحَوادِثُ.

و حــوادث .

آية الله العظمي مرعشي نجفي (ره):

ايشان كه ارادت ويژه‎اي به خاندان پيامبر(ص )و همينطور زيارت حضرت معصومه (س) داشتند، موقعي براي تهيه جهزية دخترشان، دست تنگ بوده ‎اند. متوسّل به حضرت معصومه(س) مي‎شوند و چيزي نمي‎گذرد كه حاجت ايشان بر‎آورده شده و جهزية دخترشان فراهم مي‎گردد.[1]
آية الله حاج سيد مرتضي كشميري(ره):
عارف كامل آية الله قاضي(ره) فرموده‎اند: روزي در محضر آقا حاج سيد مرتضي كشميري براي زيارت مرقد حضرت ابا ‎عبدالله الحسين(عليه السلام) از نجف اشرف به كربلاي معلي آمديم و ابتدا در حجره‎اي كه در مدرسه بازار بين الحرمين بود وارد شديم. چون به در حجره رسيديم ديدم قفل است. مرحوم كشميري نگاهي به من كرد و گفت: آقاي قاضي مي‎گويند هر كس نام مادر حضرت موسي را به قتل بسته ببرد باز مي ‎‎‎‎‎شود. مادر من فاطمه زهرا (س) از مادر حضرت موسي كمتر نيست و دست به قفل برده و گفتند: يا فاطمه و قفل باز شد و ما وارد حجره شديم.[2]

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

[1] . تجلّي عشق و عرفان / ص 78
[2] . مهر تابان/ ص 221

مهدي رحيمي

اندیشه قم

ملاصدرا (ره):

اين فيلسوف بزرگ هنگامي كه در كهك اقامت داشت و به تحقيق و بررسي مسائل فلسفي مي‎پرداخت؛ گهگاه از كهك به قم مي‎آمد و براي حلّ مشكلات علمي از روح مقدّس حضرت معصومه(سلام الله عليها) استمداد مي‎جست، كه خود نيز در قسمتهائي از كتب خود به آن اشاره دارد.[1]

آية الله بروجردي (ره):
ايشان فرموده بودند: «دوراني كه در بروجرد بودم، وقتي، چشمانم كم نور شده بود و به شدّت درد مي‎كرد، تا اينكه روز عاشورا هنگامي كه دسته‎هاي عزاداري در شهر به راه افتاده بود مقداري گل از روي سرِ يكي از بچه‎هاي عزادار دسته ـ كه به علامت عزا بر سر خود ماليده بود ـ برداشتم و به چشمان خود كشيدم و در نتيجه فوراً چشمانم نور خود را باز يافت و دردش تمام شد.»[2]
مرحوم محدث قمي(ره) مي‎نويسد : « اين حقير نيز، هرگاه به سبب نوشتن زياد، چشمم ضعف پيدا مي‎كند تبركّ مي‎جويم به تراب مراقد ائمه (عليهم السلام) و مسّ كتابت احاديث و اخبار و بحمدالله چشمم در نهايت روشني است.»[3]

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

[1]. سيماي فرزانگان، ص197 به نقل از؛ «اسفار » الحكمة المتعالية في الاسفار الاربعة العقلية ، ج3 /ص 312 و 313 ملاصدرا، 9 جلد چاپ سومّ بيروت داراحياء التراث العربي/ ص 1981 م.
[2] . سيماي فرزانگان ص 186.
[3] . همان/ ص 185.

مهدي رحيمي

اندیشه قم

علامة طباطبائي (ره):

آية الله سيد محمّد حسين حسيني طهراني، دربارة عشق ايشان به اهل بيت اينگونه نوشته‎اند: «…نكتة اوّل دل بستگي ايشان به اهل بيت (عليهم السلام) بود و در حقيقت ولاي اهل بيت براي ايشان به منزلة يك شمعِ شب افروز شبستانِ زندگي بود، نسبت به اهل بيت به خصوص امير المؤمنين (عليه السلام) تا سر حدّ عشق دل بستگي داشت. هيچ به خاطر ندارم از اسم هر يك از ائمه بدون اداي احترام گذشته باشند. در مشهد كه همه ساله مشرّف مي شدند و تابستان را در آن جا مي‎ماندند؛ وقتي وارد صحن حرم حضرت رضا(عليه السلام) مي‎شدند بارها كه در خدمتشان بودم مي ديدم كه دستهاي مرتعش را روي آستانة در مي‎گذاشتند و با بدن لرزان از جان و دل آستانة در را مي بوسيدند.گاهي از محضرشان التماس دعائي درخواست مي‎شد مي‎گفتند: برويد از حضرت بگيريد، ما اينجا كاره‎اي نيستيم همه چيز آن جاست.»[3]

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

[3]. مهر تابان/ ص 56 /سيد محمد حسين حسيني طهراني /چاپ اوّل/ انتشارات باقر العلوم (بي تا).

مهدي رحيمي

اندیشه قم

توسل و عشق به اهل بيت

آية الله العظمي حائري يزدي (ره) مؤسس حوزة علميه قم:

ايشان دستور داده بودند همه روزه قبل از درس كسي قدري مصيبت حضرت سيدالشهدا(عليه السلام) بخواند و سپس درس را شروع مي كردند. اين بزرگوار حتّي زماني كه مرجع تقليد بودند، در جلوي دستة عزاداري در كوچه و خيابان حركت كرده و بسان مردم عادي بر سرو سينه مي زدند و مي فرمودند:من هر چه دارم از سيدالشهداء دارم.[1]
آية الله حائري قبل از سفر به ايران،در كربلا زندگي مي‎كردند. خواب مي‎بينند كه به ايشان گفته مي‎شود بيشتر از ده روز زنده نخواهند بود. ايشان خواب را فراموش مي كنند. روز دهم كه روز تعطيلي بوده با دوستان به باغات كربلا مي روند ناگهان ايشان تب كرده و درد شديدي بدن او را فرا مي گيرد. بالاخره او را به منزل مي‎آورند و در بستر مي‎افتد. آنگاه خواب خود را به ياد مي‎آورد ولي ديگر در حالت احتضار قرار گرفته‎اند. مشاهده مي‎كند سقف شكافته شد و مأمورين ملك الموت براي قبض روح پائين آمدند.ايشان در آن حال توسل به آقا امام حسين (عليه السلام) پيدا كرده و مي‎گويند: آقا جان، من نوحه‎خوان شمايم، مردن حق است ولي دست من خالي است و ذخيرة آخرت تهيه نكرده‎ام. اگر ممكن است تمديد بفرمائيد. ناگهان مشاهده مي كند شخصي از سقف پائين آمد و گفت: آقا تمديد فرمودند.و با آن دو نفر بر‎گشتند. ايشان بعد از رفتن آنها حالشان بهتر شده و از مرگ حتمي نجات مي يايند به طوري كه ديگران فكر مي‎كردند مرده است. بعد از اين ماجرا به ايران سفر نمودند ابتداءحوزة علمية اراك و سپس قم را تشكيل داده و به آن رونق بخشيدند كه موجب خير و بركت زيادي براي تشيع شد.[2]

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

[1]. سيماي فرزانگان / ص 192.
[2]. تجلّي عشق و عرفان / ص 91 / سيد محمد حسين صمدي / انتشارات نجباء/ اول/ 1381.

مهدي رحيمي

اندیشه قم