عبدالعظیم حسنی شاگرد امام هادی علیه السلام
ایشان از نوادگان امام مجتبی علیه السلام و مردی پارسا و مورد اعتماد و احترام اهل بیت علیهم السلام بود تا آن جا که امام هادی علیه السلام در شأن او فرمود:«اگر قبر عبدالعظیم حسنی را زیارت کنید، گویا قبر حسین بن علی علیه السلام را زیارت کرده اید.»(معجم رجال الحدیث، سیدابوالقاسم خویی، ج10، ص48)
«ابو حمّاد رازی» می گوید:«نزد امام هادی علیه السلام رفتم و درباره احکام شرعی از ایشان مسائلی را پرسیدم و حضرت به آن ها پاسخ فرمود. هنگامی که خواستم از محضر ایشان مرخص شوم، به من فرمود: هر گاه دچار مشکلی در کار دینت شدی، از عبدالعظیم حسنی بپرس و سلام مرا نیز به وی برسان.»(همان)
از نکته های برجسته در مورد شخصیت او، عرضه اعتقادات خود به امام معصوم زمان خود است تا اگر در آن کژی یا نارسایی وجود دارد، آن را برطرف سازد. خود او می گوید:«نزد مولایم(امام هادی علیه السلام) رفتم. وقتی مرا دید، خوش آمد گفت و فرمود: به درستی که تو دوست ما هستی. عرض کردم: می خواهم دینم را به شما عرضه کنم که اگر مورد پسند شماست، تصدیق کنید تا خدای را در حالی ملاقات کنم که دینم پذیرفته است… من عقیده دارم پروردگار یکتاست و مانندی ندارد و از حد ابطال و تشبیه بیرون است. او جسم و صورت و عَرَض و جوهر نیست؛ بلکه آفریننده اجسام و صورت دهنده شکل ها و آفریننده عرض ها و جوهرهاست و خداوند هر چیز است و مالک و ایجاد کننده و آشکار سازنده همه اشیاء است. همانا محمد صلی الله علیه و آله و سلم بنده و فرستاده اوست و خاتم پیامبران است. پس از او تا روز قیامت پیامبری نیست و آیین او خاتم آیین ها و شریعت هاست و شریعتی پس از آن تا روز رستاخیز نیست و جانشین او امیرمؤمنان، علی بن ابی طالب علیه السلام است و پس از آن حسن علیه السلام و…» امام هادی علیه السلام فرمود: «پس از من حسن علیه السلام، فرزندم، جانشین من است و مردم با فرزند او چگونه خواهند بود؟» گفتم:«چه خواهد شد؟» فرمود:«کسی او را نمی بیند و نامش را نمی تواند برد تا ظهور کند و زمین را از عدل پر می سازد؛ همچنانکه پر از جور و ستم می شود…»
امام علیه السلام پس از عرضه دیگر اعتقادات او مبنی بر حقّانیت معراج، بازخواست در قبر، بهشت و دوزخ، صراط و میزان، فرمود:«ای ابوالقاسم! به خدا این دین، دین خداست که برای بندگانش راضی گشته است. پس بر آن ثایت قدم و پایدار باش، خداوند تو را بر قول ثابت در زندگی دنیا و آخرت ثابت بدارد!»(الامالی، شیخ صدوق، بیروت، مؤسسه الاعلمی، بی تا، ص278).
او در روزگاری که عباسیان تهدید و شکنجه را به اوج خود رسانیده بودند، از دیار خود هجرت کرد و در شهر ری اقامت گزید و در آن جا به روشنگری و هدایت مردم در زمینه امامت پرداخت و در همان سرزمین بدرود حیات گفت.(حیاه الامام علی الهادی علیه السلام، ص229)