موانع سلوک از نگاه عالم عارف، حضرت آیت الله سید احمد کربلایی
وقتی انسان به فکر حرکت می افتد و در صدد برآوردن سر از پستی ها بر می آید، در وهله اول، شیطان در راه نزدیک شدن به عمل و انجام آن سنگ اندازی می کند، مشغولیت های دیگر برای او پیش آورده و جلوه ساختگی به کارهای بی نور و فروغ می دهد. آن گاه که انسان از این{عقبه} گذر کرد و اندیشه خود را با کمک الهی به عزم تبدیل ساخت و در ساحل عمل قرار گرفت، تلاش می کند که او را در«هاویه ریا» گرفتار سازد و با تصرف در قوه تخیلیه او، سمت عمل را شیطانی کند و انگیزه های باطل برای او به گونه حق جلوه دهد.
با گذر از این«عقبه کئود» باز هم سالک را راحت نمی گذارد، او را به دام«غفلت» مبتلا ساخته بقاء بر«نیت قربیه» را از او می گیرد، در این راستا خیالات و بافته های مطالق رسوبات نفسانی تطهیر نشده و ساخت روحی او می تراشد و دوام عمل را مشوش می سازد.
اگر به کمک الهی از این مرحله سربلند بیرون آمد، باز هم از او دست بر ندارد، او را به«سمعه» گرفتار می سازد. چنان چه این دام را پشت سر نهاد، دام عظیم«غرور» را بر سر راه او می گستراند، چه کم اند آنانی که از این دام سالم رهند. با گذر از این دام نیز باید با تکیه بر خدا و مراقبت شدید جلو رفت و گرنه در دام های نامرئی تری مانند«قناعت» و «رکورد» گرفتار آید و در این گردونه معاذالله عوامل نزول و پستی گرایی دوباره جوانه زده و او را به«اسفل السافلین» کشاند. بنابراین از جانب خداوند فیاض که سفره عطایای او در همه جا و همه وقت گسترده است، منعی نیست.
مانع در خود ماست، یا ظرفیت و لیاقت نزول آن{فیوضات} را در خود ایجاد نکرده ایم و یا در طلب آن کاهل بوده ایم.