أفَرَءَیتَ مَنِ اتَّخَذَ إالهَهُ هَوئهُ وَ أَضَلَّهُ اللهُ عَلی عِلمٍ وَ خَتَمَ عَلَی سَمعِهِ ی وَ قَلبِهِ ی وَ جَعَلَ عَلَی بَصَرِهِ ی غِشاوَه؛ «آیا دیدی کسی را که معبود خود را هوای نفس خویش قرار داده و خداوند او را با آگاهی{بر اینکه شایسته هدایت نیست} گمراه ساخته و بر گوش و قلبش مُهر زده و بر چشمش پرده ای افکنده است؟» آن کسی که قبله و معبود خودش را هوای نفس قرار داده است، و فقط تابع هوای نفس است، خدا هم عکس العملی را در مقابلش نشان می دهد،«وَ أَضَلَّهُ اللهُ عَلی عِلمٍ»؛ خدا چنین کسی را گمراه می کن. این گمراهی نتیجه ی همان رفتار دلخواهانه و خودپرستی است. به آنجا می رسد که دیگر حقایق را درک نمی کند، خدا او را گمراه کرده و بر دلش مُهر زده است؛ مثل نامه ای که مُهر و موم می کنند تا دیگر باز نشود، دیگر حقایق در او نفوذ نمی کند.