وَ كانَ عَلَيْهِ السَّلامُ يَقُولُ: [ مَتى اَشْفى غَيْظى اِذا غَضِبْتُ؟]

و آن حضرت مى فرمود: وقتى به خشم آمدم چه زمانى

خشمم را فرونشانم،

اَحينَ اَعْجِزُ عَنِ الاِْنْتِقامِ فَيُقالُ لى: لَوْ صَبَرْتَ؟! اَمْ حينَ

آيا هنگامى كه از انتقام ناتوانم و به من گفته شود: اگر صبر

مى كردى بهتر بود؟!

يا وقتى كه اَقْدِرُ عَلَيْهِ فَيُقالُ لى: لَوْ عَفَوْتَ؟!

قدرت بر كيفر دارم و به من گفته شود: اگر مى بخشيدى

بهتر بود؟!

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ وَ قَدْ مَرَّ بِقَذَر عَلى مَزْبَلَة: [ هذا ما بَخِلَ بِهِ] آن الْباخِلُونَ.

و آن حضرت از كنار نجاستى در مزبله اى عبور كرد و فرمود: اين چيزى

است كه بخيلان به بخل ورزيدند.

وَ فى خَبَر آخَرَ اَنَّهُ قالَ: [ هذا ما كُنْتُمْ تَتَنافَسُونَ فيهِ بِالاَْمْسِ.]

و در خبر ديگرى است كه فرمود: اين چيزى است كه ديروز

در آن رغبت مى نموديد.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: [ اِنَّ لِلْقُلُوبِ شَهْوَةً وَ اِقْبالاً وَ اِدْباراً،]

و آن حضرت فرمود: دلها را ميل و روى آوردن و پشت كردن است،

فَأْتُوها مِنْ قِبَلِ شَهْوَتِها وَ اِقْبالِها، فَاِنَّ الْقَلْبَ اِذا اُكْرِهَ

از راه ميل و روى آوردن دلها به سوى دلها آييد، چرا كه دل وقتى به كارى مجبور گردد

عَمِىَ.

كور شود.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:[ يا بْنَ آدَمَ، ما كَسَبْتَ فَوْقَ قُوتِكَ فَاَنْتَ]

و آن حضرت فرمود: فرزند آدم! آنچه بيش ازحاجت خود به دست آوردى نسبت به آن

فيهِ خازِنٌ لِغَيْرِكَ.

خزانه دار ديگـرى هستى .

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: [ اِنَّمَا الْمَرْءُ فِى الدُّنْيا غَرَضٌ تَنْتَضِلُ]

و آن حضرت فرمود: انسان در دنيا هدفى است كه مرگها به جانب او تير

فيهِ الْمَنايا، وَ نَهْبٌ تُبادِرُهُ الْمَصائِبُ. وَ مَعَ كُلِّ جُرْعَة

مى اندازند، و غارت شده اى است كه بلاها به سويش مى شتابند. با هر نوشيدنيش جرعه اى

شَرَقٌ، وَ فى كُلِّ اَكْلَة غَصَصٌ. وَ لايَنالُ الْعَبْدُ نِعْمَةً

جهنده در گلو، و با هر لقمه اش گلوگيرى است. بنده به نعمتى نمى رسد

ادامه »

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: [ وَاعَجَباهْ! اَ تَكُونُ الْخِلافَةُ بِالصَّحابَةِ،]

و آن حضرت فرمود: شگفتا! آيا خلافت به دليل مصاحبت با پيامبر برپا مى شود،

وَ لاتَكُونُ بِالصَّحابَةِ وَالْقَرابَة؟!

ولى با مصاحبت و خويشى به وجـود نمى آيد؟!

[وَ رُوِىَ لَهُ شِعْرٌ فى هذَا الْمَعْنى وَ هُوَ:]

در اين معنا شعرى از حضرت روايت شده كه چنين است:

فَاِنْ كُنْتَ بِالشُّورى مَلَكْتَ اُمُورَهُمْ

اگر با شورا حكومت را به دست گرفتى،

فَكَيْفَ بِهذا وَالْمُشيرُونَ غُيَّبُ؟

چه شورايى بود كه رأى دهندگانش غايب بودند؟

وَ اِنْ كُنْتَ بِالْقُرْبى حَجَجْتَ خَصيمَهُمْ

و اگر از طريق خويشى با پيامبر برطرف مقابل حجت آوردى

فَغَيْرُكَ اَوْلى بِالنَّبِىِّ وَ اَقْرَبُ!

ديگرى نسبت به پيامبر از تو سزاوارتر و نزديكتر بود.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: [ مَنْ لَمْ يُنْجِهِ الصَّبْرُ اَهْلَكَهُ الْجَزَعُ.]

و آن حضرت فرمود: هر كه را صبر نجات ندهد بى تابى هلاك كند.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: [ مَنْ اَبْدى صَفْحَتَهُ لِلْحَقِّ هَلَكَ.]

و آن حضرت فرمود: هر كه در برابر حق بايستد هلاك شود.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: [ الرَّحيلُ وَشيكٌ.]

و آن حضرت فرمود: كوچ كردن ازدنيا به آخرت نزديك است.

 وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: [ لِلظّالِمِ الْبادى غَداً بِكَفِّهِ عَضَّةٌ.]

و آن حضرت فرمود: آن كه ابتدا به ستم مى كند فردا

دستش را به دندان مى گزد.