وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  اِعْجَبُوا لِهذَا الاِْنْسانِ، يَنْظُرُ بِشَحْم،

و آن حضرت فرمود: از اين انسان شگفت زده شويد كه با پيهى مى بيند، با گوشتى

وَ يَتَكَلَّمُ بِلَحْم، وَ يَسْمَعُ بِعَظْم، وَ يَتَنَفَّسُ مِنْ خَرْم.

مى گويد، با اسـتخوانى مى شـنود، و از حفره اى تنفس مى كنـد.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: الصَّدَقَةُ دَواءٌ مُنْجِحٌ، وَ اَعْمالُ الْعِبادِ

و آن حضرت فرمود: صدقه دارويى است سودمند، و كردار بندگان

فى عاجِلِهِمْ نُصْبُ اَعْيُنِهِمْ فى آجِلِهِمْ.

در اين جهان پيش روى چشم آنان در آن جهان است.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: صَدْرُ الْعاقِلِ صُنْدُوقُ سِرِّهِ، وَ الْبَشاشَةُ

و آن حضرت فرمود: سينه عاقل مخزن راز اوست، گشاده رويى

حِبالَةُ الْمَوَدَّةِ ، وَ الاِْحْتِمالُ قَبْرُ الْعُيُـوبِ.

دام محبت، و تحمل آزار ديگران پوشاننده عيوب انسان است.

وَ رُوِىَ اَنَّهُ عَلَيْهِ السَّلامُ قالَ فِى الْعِبارَةِ عَنْ هذَا الْمَعْنى اَيْضاً:

و روايت شده از آن حضرت كه در زمينه فقره اخير چنين فرموده:

وَالْمُسالَمَةُ خِباءُ الْعُيُوبِ، وَ مَنْ رَضِىَ عَنْ نَفْسِهِ كَثُرَ

صلح و مسالمت پوشش عيبهاست. و خشمگين بر آدم از خود

السّاخِطُ عَلَيْهِ.

راضـى بسيار اسـت.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: الْعِلْمُ وِراثَةٌ كَريمَةٌ، وَ الاْدابُ حُلَلٌ

و آن حضرت فرمود: دانش ميراثى گرانبها، آداب پسنديده زيورهاى

مُجَدَّدَةٌ، وَ الْفِكْرُ مِرْآةٌ صافِيَةٌ.

تازه، و انديشه آيينه اى صاف اسـت.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  الْعَجْزُ آفَةٌ، وَ الصَّبْرُ شَجاعَةٌ، وَ الزُّهْدُ

آن حضرت فرمود: ناتوانى آفت، پايدارى شجاعت، زهد در

دنياثَرْوَةٌ، وَ الْوَرَعُ جُنَّةٌ، وَ نِعْمَ الْقَرينُ الرِّضى.

ثـروت، و پاكدامنى سپر از بلاست. و رضا به قضا همنشينى نيكوست

مِنْ كِتاب لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ

از نامه هاى آن حضرت است

اِلى اَهْلِ الْكُوفَةِ عِنْدَ مَسيرِهِ مِنَ الْمَدينَةِ اِلَى الْبَصْرَةِ

به مردم كوفه زمانى كه از مدينه به بصره مى رفت

مِنْ عَبْدِاللّهِ عَلِىٍّ اَميرِ الْمُؤْمِنينَ اِلى اَهْلِ الْكُوفَةِ جَبْهَةِ الاَْنْصارِ،

از بنده خدا على اميرالمؤمنين به اهل كوفه، ياران بلند مقام

وَ سَنامِ الْعَرَبِ.

و ســروران عـرب.

اَمّا بَعْدُ، فَاِنّى اُخْبِرُكُمْ عَنْ اَمْرِ عُثْمانَ حَتّى يَكُونَ سَمْعُهُ كَعِيانِهِ:

اما بعد، شما را از وضع عثمان آگاه مى كنم چنانكه شنيدنش چون ديدنش باشد:

اِنَّ النّاسَ طَعَنُوا عَلَيْهِ، فَكُنْتُ رَجُلاً مِنَ الْمُهاجِرينَ اُكْثِرُ اسْتِعْتابَهُ

مردم از او عيب جويى كردند، و من فردى از مهاجران بودم كه اكثراً از

او مى خواستم رضاى مردم را جلب كند.

ادامه »

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  الْبُخْلُ عارٌ، وَ الْجُبْنُ مَنْقَصَةٌ، وَالْفَقْرُ

و آن حضرت فرمود: بخل عار است، و ترس نقصان، تنگدستى

يُخْرِسُ الْفَطِنَ عَنْ حُجَّتِهِ، وَ الْمُقِلُّ غَريبٌ فى بَلْدَتِهِ.

زيرك را از برهانش لال كند، انسان تهيدست در ديارش غريب است.

ثُمَّ اَسْكَنَ سُبْحانَهُ آدَمَ داراً اَرْغَدَ فيها عيشَتَهُ،

 آن گاه آدم را در سرايى كه عيشش بى زحمت در اختيار بود ساكن كرد،

وَ آمَنَ فيها مَحَلَّتَهُ، وَ حَذَّرَهُ اِبْليسَ وَ عَداوَتَهُ. فَاغْتَرَّهُ عَدُوُّهُ نَفاسَةً

و جايگاهش را به امنيت آراست، و او را از ابليس و دشمنى او ترساند. اما دشمنش به جايگاه زيباى او

عَلَيْهِ بِدارِ الْمُقامِ وَ مُرافَقَةِ الاَْبْرارِ. فَبَاعَ الْيَقينَ بِشَكِّهِ، وَالْعَزيمَةَ

و همنشينى اش با نيكان رشك برد و او را بفريفت. آدم (به وسوسه دشمن) يقين را به ترديد، و عزم محكم را به

بِوَهْنِهِ، وَ اسْتَبْدَلَ بِالْجَذَلِ وَجَلاً، وَ بِالاْغتِرارِ نَدَماً. ثُمَّ بَسَطَ اللّهُ

دو دلى، و شادى را به ترس جابجا كرد، و ندامت را به خاطر فريب خوردن به جان خريد. آن گاه خداوند سبحان

سُبْحانَهُ لَهُ فى تَوْبَتِهِ، وَ لَقّاهُ كَلِمَةَ رَحْمَتِهِ، وَ وَعَدَهُ الْمَرَدَّ اِلى جَنَّتِهِ،

درِ توبه را به رويش گشود، و كلمه رحمت را به او تلقين كرد، و بازگشت به بهشت را به او وعده داد،

فَاَهْبَطَهُ اِلى دَارِ الْبَلِيَّةِ، وَ تَناسُلِ الذُّرِّيَّـةِ.

سپس او را به اين دنيا كه محل آزمايش و ازدياد نسل است فرود آورد.

منبع : سایت عرفان

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  اَزْرى بِنَفْسِهِ مَنِ اسْتَشْعَرَ الطَّمَعَ،

و آن حضرت فرمود: آن كه طمع را شعار خود نمود نفسش را خوار ساخت،

وَ رَضِىَ بِالذُّلِّ مَنْ كَشَفَ عَنْ ضُرِّهِ، وَ هانَتْ عَلَيْهِ نَفْسُهُ

و كسى كه سختى خود را فاش كرد راضى به پستى شد، و آدمى كه زبانش را بر خود

مَنْ اَمَّرَ عَلَيْها لِسانَهُ.

امارت داد بى مقدار گشت.

مِنْها فى صِفَةُ خَلْقِ آدَمَ عَلَيْهِ السَّلامُ

قسمتى از اين خطبه در وصف آفرينش آدم(ع)

ثُمَّ جَمَعَ سُبْحانَهُ مِنْ حَزْنِ الاَْرْضِ وَ سَهْلِها، وَ عَذْبِها وَ سَبْخِها،

سپس خداوند سبحان از قسمت هاى سخت و نرم و شيرين و شور زمين خاكى را جمع كرد

تُرْبَةً سَنَّها بِالْماءِ حَتّى خَلَصَتْ، وَلاطَها بِالْبِلَّةِ حَتّى لَزُبَتْ،

و بر آن آب پاشيد تا پاك و خالص شد، آن گاه آن مادّه خالص را با رطوبت آب به صورت گل چسبنده درآورد،

فَجَبَلَ مِنْها صُورَةً ذاتَ اَحْناء وَ وُصُول، وَ اَعْضاء وَ فُصُول.

سپس از آن گِل صورتى پديد كرد داراى جوانب گوناگون و پيوستگى ها، و اعضاى مختلفه و گسيختگى ها.

ادامه »