وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  الرِّزْقُ رِزْقانِ: طالِبٌ وَ مَطْلُوبٌ،

و آن حضرت فرمود: رزق دو نوع است: رزقى كه انسان را مى طلبد

و رزقى كه انسان آن را مى جويد،

فَمَنْ طَلَبَ الدُّنْيا طَلَبَهُ الْمَوْتُ حَتّى يُخْرِجَهُ عَنْها،

آن كه دنيا را مى طلبد مرگ دنبال اوست تا او را از دنيا بيرون ببرد،

وَ مَنْ طَلَبَ الاْخِرَةَ طَلَبَتْهُ الدُّنْيا حَتّى يَسْتَوْفِىَ رِزْقَهُ مِنْها.

و آن كه آخرت را مى خواهد دنيا به دنبال اوست تا رزقش را به

طور كامل از دنيا بستاند.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  اِنَّ اَخْسَرَ النّاسِ صَفْقَةً، وَ اَخْيَبَهُمْ

و آن حضرت فرمود: زيانكارترين مردم در معامله، و نوميدترينشان در

سَعْياً رَجُلٌ اَخْلَقَ بَدَنَهُ فى طَلَبِ آمالِهِ، وَ لَمْ تُساعِدْهُ

كوشش مردى است كه بدنش را در طلب آرزوهايش كهنه نموده،

و مقدرات در اين

الْمَقاديرُ عَلى اِرادَتِهِ، فَخَرَجَ مِنَ الدُّنْيا بِحَسْرَتِهِ، وَ قَدِمَ

زمينه او را يارى نكرده، پس با حسرت از دنيا برود، و با گناه

عَلَى الاْخِرَةِ بِتَبِعَتِهِ.

وارد آخـــرت گـــردد.

  وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  اِنَّ اَعْظَمَ الْحَسَراتِ يَوْمَ الْقِيامَةِ

و آن حضرت فرمود: بزرگترين حسرتها روز قيامت حسرت مردى است كه

حَسْرَةُ رَجُل كَسَبَ مالاً فى غَيْرِ طاعَةِ اللّهِ، فَوَرِثَهُ رَجُلٌ

از حرام كسب ثروت كرده، و آن را مردى به ارث برده

فَاَنْفَقَهُ فى طاعَةِ اللّهِ سُبْحانَهُ، فَدَخَلَ بِهِ الْجَنَّةَ،

و در طاعت خداى سبحان انفاق نموده، پس به خاطر انفاقش

وارد بهشت مى گردد،

وَ دَخَلَ الاَْوَّلُ بِهِ النّارَ.

و ارث گذارنده داخل جهنم مى شود.

  وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ فى بَعْضِ الاَْعْيادِ:  اِنَّما هُوَ عيدٌ لِمَنْ قَبِلَ اللّهُ

آن حضرت در بعضى از اعياد فرمود: اين عيد است براى كسى كه خداوند روزه اش

صِيامَهُ وَ شَكَرَ قِيامَهُ، وَ كُلُّ يَوْم لايُعْصَى اللّهُ فيهِ

را قبول و نمازش را سپاس نهاده، و هر روزى كه خداوند در آن نافرمانى نشود

فَهُوَ يَوْمُ عيد.

روز عيـد اسـت.

  وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  مَنْ شَكَا الْحاجَةَ اِلى مُؤْمِن فَكَاَنَّهُ

و آن حضرت فرمود: كسى كه شكوه از حاجت را نزد مؤمن برد انگار

شَكاها اِلَى اللّهِ، وَ مَنْ شَكاها اِلى كافِر فَكاَنَّما شَكَا اللّهَ.

نزد خدا برده، و هركه شكايت به كافر نمايد چنان است كه از

خدا شكايت كرده

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  لايَنْبَغى لِلْعَبْدِ اَنْ يَثِقَ بِخَصْلَتَيْنِ:

و آن حضرت فرمود: عبد را نسزد كه به دو صفت اعتماد كند:

الْعافِيَةِ وَ الْغِنى، بَيْنا تَراهُ مُعافًى اِذْ سَقِمَ،

تندرستى و توانگرى، چه اينكه در همانوقت كه او را تندرست

بينى ناگهان بيمار مى شود،

وَ بَيْـنا تَراهُ غَنِيّاً اِذِ افْتَقَـرَ.

و آن زمان كه او را توانگر بينى به ناگاه تهيدست مى گردد.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  اِنَّ لِلّهِ عِباداً يَخْتَصُّهُمُ اللّهُ بِالنِّعَمِ

و آن حضرت فرمود: خدا را بندگانى است كه آنان را براى منافع

ديگر بندگان به نعمتها

لِمَنافِع ِ الْعِبادِ، فَيُقِرُّها فى اَيْديهِمْ ما بَذَلُوها،

اختصاص مى دهد، آن نعمت ها را تا زمانى كه بخشش مى كنند

در دست آنان وامى گذارد،

فَاِذا مَنَعُوها نَزَعَها مِنْهُمْ ثُمَّ حَوَّلَها اِلى غَيْرِهِمْ.

و چون از بخشش منع كنند از آنان بگيرد و به ديگران تحويل دهد.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  الْحِلْمُ غِطاءٌ ساتِرٌ، وَالْعَقْلُ حُسامٌ قاطِعٌ،

و آن حضرت فرمود: بردبارى پرده اى است پوشاننده، و عقل شمشيرى است بُرنده،

فَاسْتُرْ خَلَلَ خُلُقِكَ بِحِلْمِكَ، وَ قاتِلْ هَواكَ بِعَقْلِكَ.

پس عيوبت را با بردبارى بپوشان، و با عقل خود با هوايت بجنگ.

 وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  مَنْ اَصْلَحَ سَريرَتَهُ اَصْلَحَ اللّهُ عَلانِيَتَهُ.

و آن حضرت فرمود: كسى كه درونش را اصلاح نمايد خداوند برونش

را اصلاح مى كند.

وَ مَنْ عَمِلَ لِدينِهِ اَحْسَنَ اللّهُ اَمْرَ دُنْياهُ. وَ مَنْ

و كسى كه براى دينش كار كند خداوند دنيايش را كفايت مى نمايد. و هر كس

اَحْسَنَ فيما بَيْنَهُ وَ بَيْنَ اللّهِ اَحْسَنَ اللّهُ ما بَيْنَهُ وَ بَيْنَ النّاسِ.

آنچه را بين خود و خداست نيكو سازد خداوند آنچه را بين او و مردم

است نيكو مى نمايد.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  اِفْعَلُوا الْخَيْرَ وَلاتَحْقِرُوا مِنْهُ شَيْئاً،

و آن حضرت فرمود: به كار خير اقدام كنيد و چيزى از آن را اندك ندانيد،

فَاِنَّ صَغيرَهُ كَبيرٌ، وَ قَليلَهُ كَثيرٌ، وَلايَقُولَنَّ اَحَدُكُمْ: اِنَّ اَحَداً

كه كوچكش بزرگ، و كمش بسيار است، و احدى از شما نگويد: ديگرى در كار خير

اَوْلى بِفِعْلِ الْخَيْرِ مِنّى; فَيَكُونَ وَاللّهِ كَذلِكَ. اِنَّ لِلْخَيْرِ

از من سزاوارتر است; كه سوگند به خدا چنين خواهد شد. براى خير

وَالشَّرِّ اَهْلاً، فَمَهْما تَرَكْتُمُوهُ مِنْهُما كَفاكُمُوهُ اَهْلُهُ.

و شر اهلى است، كه هرگاه شما يكى از آن دو را ترك كنيد اهلش آن

را به جاى شما انجام مى دهند.