وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: اِعْلَمُوا عِلْماً يَقيناً اَنَّ اللّهَ لَمْ يَجْعَلْ لِلْعَبْدِ
و آن حضرت فرمود: به علم يقينى بدانيد كه خداوند براى بنده اش
ـ وَ اِنْ عَظُمَتْ حيلَتُهُ، وَ اشْتَدَّتْ طِلْبَتُهُ، وَ قَوِيَتْ مَكيدَتُهُ ـ
هر چند چاره جويى اش عظيم و جستجوگريش سخت، و نقشه اش نيرومند باشد
اَكْثَرَ مِمّا سُمِّىَ لَهُ فِى الذِّكْرِ الْحَكيمِ، وَ لَمْ يَحُلْ بَيْنَ الْعَبْدِ
بيش از آنچه در كتاب حكيمش براى او مقرّر شده به او نرساند، و بنده ناتوان و كم تدبير
فى ضَعْفِهِ وَ قِلَّةِ حيلَتِهِ وَ بَيْنَ اَنْ يَبْلُغَ ما سُمِّىَ لَهُ فِى الذِّكْرِ
را نيز از رسيدن به آنچه كه در كتاب حكيمش براى او مقرر شده
الْحَكيمِ. وَ الْعارِفُ لِهذا الْعامِلُ بِهِ اَعْظَمُ النّاسِ راحَةً
مانع نگردد. كسى كه به اين واقعيت آشناست و بر اساس آن حركت مى كند
آسايش و سودش از
فى مَنْفَعَة. وَ التّارِكُ لَهُ الشّاكُّ فيهِ اَعْظَمُ
همه مردم برتر است. و آن كه اين حقيقت را از نظر دور داشته و در آن دچار
ترديد است
النّاسِ شُغُلاً فى مَضَرَّة.
گرفتارى و زيانش از همه مردم بيشتر است.
وَ رُبَّ مُنْعَم عَلَيْهِ مُسْتَدْرَجٌ بِالنُّعْمى، وَ رُبَّ مُبْتَلًى
بسا كسى كه مشمول نعمت حق است ولى به سبب آن به كيفر حق نزديك مى گردد،
و بسا مبتلايى
مَصْنُوعٌ لَهُ بِالْبَلْوى. فَزِدْ اَيُّهَا الْمُسْتَمِعُ فى شُكْرِكَ، وَ قَصِّرْ
كه ابتلايش موجب احسان به اوست. اى شنونده به شكرگزاريت بيفزا، و شتابت
مِنْ عَجَلَتِكَ، وَ قِفْ عِنْدَ مُنْتَهى رِزْقِكَ.
را كـم كـن، و نـزد منتهـاى روزيـت توقّـف كـن.